Náttúrufræðingurinn - 1936, Síða 39

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
33
fliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimniiiiii
3. myna. Marfló (Gammarus pulex), með sérteikningum af
ýmsum líkamshlutum hennar.
3. Kampalampaveiðar. Kampalampinn Varð uppgötvað-
ur, ef svo má að orði komast, árið 1898. Danskir og norskir vís-
indamenn fundu þá hér um bil samtímis ágæt kampalampa-mið,
Dr. Joh. Petersen við Bohuslán í Svíþjóð, en próf. Johan Hjort í
Oslofirði. Strax byrjuðu veiðarnar, og aðeins fjórum árum seinna
voru veiddir kampalampar fyrir um 200.000 kr. Aðalveiðin hefir
farið fram á 100—200 m. dýpi, en þó hefir talsvert veiðzt grynnra,
alla leið upp á 40 m. dýpi. Veiðarfærin eru einkum rækjubotn-
vörpur, og rækjuháfar. Sumsstaðar eru notaðar botnvörpur með
hlerum, en annarsstaðar eru þær hafðar hleralausar, en þá er fót-
reipið þyngt niður með sökkum. Rækjuháfa hefi eg ekki séð, svo
eg muni. Þeir eru lokaðir að neðan, en um opið er sterkur stál-
hringur. í þessa háfa er látin beita, og þeim er sökkt niður, í þá
safnast rækjurnar. Eigi er mér kunnugt um, að þeir séu dregnir
á eftir skipunum, heldur beint upp, og ekki get eg heldur sagt neitt
um það, hve lengi þeir eru látnir liggja, né hvaða beita er notuð.
Þeim til leiðbeiningar, sem kynnu að vilja afla sér frekari
upplýsinga um rækjuveiðarfæri, vil eg taka þetta fram:
3