Náttúrufræðingurinn - 1972, Blaðsíða 28

148
N ÁT TÚRUFRÆÐINGURINN

við halarótina. Yfirborð kuðungsins með
grófum þvergárum og eru gárarnir á þrem-
ur neðri vindingunum misgildir þannig, að
annar livor gári er mjög grannur og lítt
áberandi með berum augum séð.
Tvö eintök þessarar tegundar komu í
botnvörpu á rannsóknaskipinu Bjarna S;e-
mundssyni 6. apríl 1971. Annað eintakið
var stórlega gallað, en á hinu var aðeins
brotið ofurlítið tir útrönd munnans. Hvor-
ugur kuðungurinn var með dýrinu í, en
skelin þó fersk að útliti. Hæð meira gall-
aða eintaksins var 47 mm og breiddin 21
mm, hitt var 58 mm á hæð og 25 mm á
breidd. Staðurinn þar sem tegundin veidd-
ist var á 63°00' N 23°37' V, dýpi 780-
840 m.
Bleikikóngur hefur áður fundizt við Sval-
barða á 2—255 metra dýpi og á líku dýpi
við Labrador, við St. Lawrence-flóann og í Juan de Fuca-sundi,
sem gengur inn úr Kyrrahafi.
5. mynd.
Bleikikóngur (6).
Sipho hirsutus (Jeffreys). Hærukóngur.
Tegund þessi er fremur lítið þekkt. Svipar henni mest til bárðar-
kóngs (S. togatus), en vindingarnir eru flatari og þverrákirnar á
yfirborði kuðungsins hvassari og meira samkynja
að titliti. Langrákir greinilegar, svo að skel kuð-
ungsins verður rúðumynstruð. Hýðið trefjað,
gulbrúnt að lit með þéttstæðum stinnum hár-
um. Yfirborð lokunnar með fellingum.
Eitt lifandi eintak hærukóngs veiddist í botn-
vörpu á b/v Hafþóri við Langanes 13. júní 1968
á 66°40' N 13°50' V, dýpi 146—165 m. Hæð
kuðungsins 5,9 cm og breidd 2,5 cm. Tegundin
var áður kunn lrá Svalbarða og af 1112 m dýpi
í grennd við Færeyjar.
fi. mynd. Hœrukóngur (I).