Samvinnan - 01.10.1952, Síða 15

Gjöf Borgfirðinga til Bifrastar
Á aðalfuncli SÍS síðastliðið sumar tilkynntu fulltrúar Kaupfélags Borgfirð-
inga, að félagið hyggðist gefa Sambandinu í afmælisgjöf flygil fyrir Bifröst.
Á samkomunni, sem haldin var í Bifröst á samvinnudaginn, afhenti Þórður
Pálmason, kaupfélagsstjóri, flvgílinn, og tók Bajdvin Þ. Kristjánsson við hon-
um fyrir hönd Sambandsins. Er þetta hið glæsilegasta hljóðfæri, af Hornung
og Möller gerð, og vígðu þeir það Fritz Weisshappel og Guðmundur Jónsson
með því að leika og syngja „Samvinnuhvöt“ Sigurðar Þórðarsonar tónskálds
\ið kvæði Sigurðar Baldvinssonar. Myndin að olan sýnir flygilinn. Ýms önn-
ur kaupfélög hafa fært Bifröst gjafir, Kaupfélag Þingeyinga fagra ljósmynd af
Húsavík og rnörg önnur peningagjafi til húsbúnaðar.
Þessi gagnrýni snýr að þeirn stað-
reynd, að fjölmargir framleiðendur
sýndu vörur, sem þeir höfðu gert sér-
staklega fyrir sýninguna, og sýndu
þannig, hvað þeir geta framleitt, en
ekki hvað þeir í raun og veru fram-
leiða og senda á markaðinn. Að vísu
er mönnum vorkunn, þótt þeir vilji
koma til dyranna í beztu klæðum sín-
um við slíkt tilefni, en þetta vekur
ekki það traust neytandans, sem
hvetur hann til að kaupa hina ís-
lenzku vöru. Fjölmargir framleiðend-
ur hafa vanrækt að útvega sér sóma-
samlegar umbúðir um vörur sínar,
fyrr en nú, og ýmsir hafa vaknað við
þann vonda draum, að þeir geta fram-
leitt snotrari og betri vöru en þeir hafa
sent á markaðinn. Ætti að verða á
þessu sú breyting frá fyrri reynslu
flestra neytenda af slíkurn sýningum,
að nú verði allar þær fögru og glæsi-
legu vörur, sem sýndar voru, einnig
framleiddar og seldar, og þá munu
sýningargestir þekkja þær aftur í búð-
unurn og skoða þær með auknum
áhuga og velvild.
Fleira rnætti nefna, sem betur
mætti gera, ef Iðnsjmingin hefði átt
að ná fyllilega þeinr tilgangi að örfa
sölu á íslenzkum iðnaðarvörum, en
einmitt sá tilgangur er án efa sá, sem
iðnaðinum kæmi bezt að næðist. Til
dæmis hefði átt að bjóða til sýning-
arinnar kaupfélagsstjórum og kaup-
mönnum af öllu landinu og halda um
leið með þeim fund á sýningarsvæð-
inu, hlý^ða á viðhorf þeirra til íslenzka
iðnaðarins, fræða þá um hann og
skýra vörurnar og tengja þannig trygg
bönd milli þeirra og iðnfjmirtækjanna.
Er lítill efi á því, að slíkt boð hefði
borgað sig vel, og rnörg verksmiðjan
hefði fengið drjúgar pantanir.
Nú verður sjálfsagt á það bent, að
Iðnsýnmgin hafi aldrei átt að vera
sölusýning. Því er til að svara með
þeirri spurningu: Hvers vegna ekki?
Var ekki hægt að ná öllum öðrum til-
gangi sýningarinnar, enda þótt hún
væri þannig skipulögð?
íslenzkur iðnaður hefur undanfar-
in ár búið við þær aðstæður, að hann
hefur lítið þurft að hafa fyrir að
selja vörur sínar. Hann hefur því van-
rækt umbúðir, auglýsingar og sölu-
mennsku alla, og stendur langt að
baki erlendum iðnaði í þeim efnum.
Þetta er ein höfuðorsök þess, að ís-
lenzku iðnaðarvörurnar ekki standa
sig miklu betur í þeirri samkeppni,
sem þær nti hafa mætt. Með snyrti-
legri og hentugri umbúðunr, með
gluggast'ningum og auglýsingaspjöld-
um, með teiknuðum og vel undirbún-
unr blaðaauglýsingum væri án efa
hægt að selja stórum meira en gert
hefur verið af vörunum.
Það er mikil þörf á góðum sýning-
arskála í Reykjavík. Ef slíkur skáli
væri til, mundi vera hægt án mjög
mikils kostnaðar að halda iðnsýningu
annað hvert ár eða svo, og miða hana
þá fyrst og fremst við að kynna vör-
ur og selja þær. Slíkar „messur“ eru
haidnar árlega erlendis, og þykja
sjálfsagðar. Er lítill efi á því, að einn-
ig hér á landi mundu sýningar fljótt
sanna gildi sitt, og ekki þarf að ótt-
ast, að almenningur ekki sæki þær.
15