Samvinnan - 01.10.1952, Page 29

j
I
!
i
R O Y A L
HEITIR BRAGÐGÓÐl BÚÐINGURINN
Búðingur er þægilegur og góð-
ur eftirmatur. ROYAL búðing-
ur fæst með Vanilla, Hind-
berja, Karamellu, eða Súkku-
laði bragði. Einnig sagó búó-
ingar Vanilla, Butterscotsh og
banana.
Einn pakki af búðing notist í
Vi líter af mjólk. Berið búðing-
inn fram kaldann og skreytið
eftir vild, með rjóma, berjum,
hnetum, appelsínusneiðum eða
rúsínum.
Fást með hindberja, vanilla, karamellu og súkkulaði bragði
Reynið Royal
úr frönsku óperunni. Hann hafði gríðarmikla matarlyst og
skemmtiþol, og kona hans varð æ sérvitrari, er hún mætti
þessari vaxandi samkeppni. Hún bjó í húsi, sem blöðin
fullyrtu að hafi kostað hálfa milljón, en samt fór hún
út á þriðju götu með körfu á handleggnum til að gera inn-
kaup fyrir heimilið. Húsið vakti geysimikla athygli, þeg-
ar það var reist Eg hygg, að gamli maðurinn hafi ekki-
aðeins reist það til að sýnast eða af því að hann hefði sér-
staka ánægju af slíkum híbýlum, heldur af því, að hann
þurfti að festa peninga sína. Hann Iét húsameistarann
og byggingameistarann algerlega um bygginguna, og þeir
skiluðu honurn þunglamalegri höll með dökkum viðum,
rauðum flauelsklæðum, marmara og standmyndum.
Mikael og kona hans fluttu inn í húsið og héldu stór-
veizlu, sem þau buðu öllu heldra fólki borgarinnar til. Þau
buðu fólki, sem þau þekktu, og fólki, sem þau ekki þekktu.
Þetta var eins konar tilkynning í anda samtíðarinnar, til-
kynning til borgarbúa um aðstöðu og völd Mikaels Denn-
ing. En það fór á aðra lund. Honum hefur vafalaust kom-
ið það á óvart, að til var það virki í borginni, sem hann
gat ekki unnið með auði og völdum. Ekkert af því fólki,
sem hann ekki þekkti, kom til veizlunnar, og margt af því
fólki, sem hann þekkti, kom ekki heldur. Það hlýtur að
hafa verið einkennileg sjón að sjá Mikael gamla og skess-
una konu hans standa í veizlusalnum mikla, búin fegursta
skarti, viðbúin að taka á móti gestum, sem aldrei komu.
Margir þeirra, sem þáðu boðið, brugðust á seinustu stundu,
og þeir einu, sem komu, voru nánustu vinir Dennings og
rnenn, sem ekki gátu Ieyft sér að móðga hann. Það var
matur og kampavín fyrir þrisvar sinnum fleira fólk en
kom til hófsins.
Skömmu eftir miðnætti steig Mikael upp á stól og til-
kynnti með þrumandi röddu: „Ef það eru enn einhverjir
uppstoppaðir apar hér inni, þá geta þeir farið, því að nú
byrjar skemmtunin!“ Nokkrir gestir fóru, og nú hófst
gleðskapurinn fyrir alvöru. í reiði sinni hafði gamli mað-
urinn sent eftir dansmeyjum frönsku óperunnar og öðrum
skemmtikröftum. Ný hljómsveit birtist, og undir morgun
var veizlan fyllilega að skapi hans: kampavín, söngur og
dans. Varð úr þessu víðfrægt hneyksli, en viðstaddir
skemmtu sér konunglega.
I miðri veizlunni fór kona hans upp á loft, tók saman
pjönkur sínar og fór. Hún kom aldrei aftur til hans. Ég
veit ekki, hvort þau sáust nokkru sinni eftir þetta, en
nokkrum árum síðar lézt hún.
Ég veit ekki, hvers vegna Mikael, sem hafði komið til
New York í fyrsta sinn átján ára og þá rekið kýr á und-
an sér til sláturhúss, langaði til að halda veizlu fyrir heldra
fólkið í borginni. Allt bendir til þess, að honum hefði sízt
allra hluta átt að koma slíkt til hugar. Ekki hefur hon-
um leiðzt, svo önnum kafinn var hann við fjármál sín,
kampavín og dansmeyjar. Það hlýtur að hafa verið snögg-
ur blettur á þessu karlmenni, og sá snöggi blettur var þrá
eftir viðurkenningu „fína fólksins“.
29