Samvinnan - 01.02.1976, Side 14

Tvær sögur eftir Pétur Gunnarsson
Teikningar: ÁRNI ELFAR
o o
m n jinnn nm
ölili Jiu' IXJclI UJlU Jii
Það var þegar ég ætlaði að
verða poppsöngvari og stunda
fimmbíó og sýna þarmeð líf-
inu það virðingarleysi sem það
verðskuldar. Afturámóti gerði
ég mér fljótlega grein fyrir að
fimmbíó eitt og sér er bara
sj álfsfróun.
Einusinni eftir að hafa
gengið út af fimmsýningu á
7 hetjur, helltist yfir mig svo
svört angist, að ég hljóp í
næstu sjoppu og át upp
úr fullum ópalpakka. Á meðan
ég beið eftir strætisvagninum
og skýjatjása rifnaði svo skein
i bert tunglið, en vísirinn á
sjómannaskólaklukkunni hrap-
aði um set — greip mig þessi
hugmynd: einstaklingurinn er
ekki til. Það er af þvi við erum
i einstaklingsstellingum án
þess að vera einstaklingar, að
þessi angist nístir okkur. Hvað
er til dæmis klukkuvísirinn
burtséð frá úrverkinu, snún-
ingi jarðarinnar og strætis-
vagnakerfinu?
Mörgum árum seinna var ég
farinn að vinna í pakkhúsi og
beið eftir strætó yst útá Sel-
tjarnarnesi, hafandi fengið fri
í vinnunni til að fara til tann-
læknis. Hefði ég vitað þá að
ég ætti i vændum klukku-
stundar bið, hefði ég frosið
umsvifalaust í hel, en af því
ég trúði að vagninn væri
væntanlegur innan þriggja
mínútna, tórði ég. Á íslandi
getur orðið svo kalt að mað-
ur verður að gleyma umhverf-
inu, slá striki yfir það. Fyrir
bragðið verður til tómarúm
milli okkar og umhverfisins
sem fyllist af allrahanda hér-
villu og andatrú. Þarsem veð-
ur eru skikkanlegri er fólkið í
umhverfi sínu einsog hanska,
jarðsambandið svo gott að
framliðið kemur það ekki einu-
sinni fram á miðilsfundum.
Nú liðu þrjármínúturnar í
kippum útí bláinn og ég var
hættur að finna fyrir mér
nema efst í hvirflinum. Nokk-
ur útigangshross ultu framhjá
einsog drullugir snjóboltar
hnoðaðir samanvið strá. Ef til
vill hefði mín saga endað
þarna, hefði ekki birst stúlka
sem kom labbandi í stefnu á
strætisvagnaskýlið og hún var
eitthvað svo strúttandi að
nokkrar alþekktar hugsanir
flögruðu að mér. Sannaðist ef-
tilvill það sem margir hrakn-
ingsmenn hafa sagt: að þegar
þeir voru búnir að fara með
bænirnar sem þeir kunnu tvisv-
ar, datt þeim jafnan í hug
klámvísa. En auðvitað bjarg-
aði stúlkan mér ekki bara sem
slik, heldur var hughreysting
að vita aðra manneskju trúa
þvi að hér væri stoppustöð og
strætisvagnar væru raunveru-
legir.
Gatan framanvið skýlið var
ósköp sakleysisleg en einmitt
þennan spotta höfðu strætis-
vagnarnir þjappað í glerhált
svell og lá yfir þunn snjóblæja.
Þegar nú stúlkan kemur á
þennan kafla var einsog hún
gæfi sig á vald hamslausum
ballett: óteljandi útlimir skáru
loftið líktog beittir hnífar án
þess samt að hún missti jafn-
vægið alveg. Þegar hún hafði
fundið aftur hversdagslegri
hreyfingar, roðnuðum við bæði,
því óneitanlega hafði ég orðið
áhorfandi að meiru en ég átti
aðgang að, samkvæmt ríkjandi
lögmálum. Eða hvað skyldi
piltur þurfa að fara oft í leik-
hús með stúlku og gefa henni
rós á afmælinu, áðuren hún
sleppir svo fullkomlega fram-
af sér beislinu. Nú stóðum við
þarna tvö og biðum eftir vagn-
inum í mínus 10 stiga þögn.
Miðaldra hjón komu labbandi
niður götuna hönd i hönd —
mikið sem æfikvöldið getur
verið fallegt þegar fólk er þrátt
fyrir allt ekki búið að fá við-
bjóð hvort á öðru, getur að
minnsta kosti stutt hvort ann-
að í hálku. Alltíeinu rann upp
fyrir mér að þau myndu líka
lenda í glerkaflanum fyrir
framan skýlið, ég opnaði
munninn en ópið fraus í kok-
inu, maður er helfrosinn í ein-
hverri einstaklingsrullu, þorir
ekki að opna munninn nema
eftir opinberum samskiptaleið-
um, það er einsog peningaöflin
einoki ekki bara útvarps- og
sjónvarpsbylgjurnar heldur
einnig venjulegar samskipta-
bylgjur, sem þegar öllu er á
botninn hvolft, gætu borið ó-
trúlegustu skilaboð á milli okk-
ar. Fyrir bragðið dönsuðu hjón-
in svelldansinn og ég braust
ekki útúr einangruninni nema
til að sækja hattinn mannsins.
Þau voru svo sjokkeruð að þau
sneru við aftur heim.
Afsakið frögen, en ætti ekki
vagninn að vera kominn fyrir
löngu?
Ég skil ekkert i þessu, sagði
hún, það hlýtur að hafa fallið
úr ferð.
Hálftima seinna labbaði
framhjá maður sem var í
meiralagi málgefinn, því hann
spurði okkur hvort við værum
að bíða eftir vagninum, hann
hefði nefnilega ekki gengið
hingað útá tánna í allan dag,
en sneri við hjá Mýrarhúsa-
skóla. Við létum auðvitað þetta
sem vind um eyrun þjóta og
héldum áfram að trúa á stræt-
isvagnakerfið einsog það er.
Samt viðurkenni ég að þessi
skilaboð smugu inní mig og
grófu undan viðnámi mínu og
ég var kominn á fremsta hlunn
með að labba útað Mýrarhúsa-
10
J