Samvinnan - 01.02.1976, Blaðsíða 15

skóla þegar stúlkan lagði af
stað og stefndi beint á svolitil
öræfi sem verða þarna á nes-
inu. Nú gat ég ekki verið þekkt-
ur fyrir að labba strax í hum-
átt á eftir henni, það væri ein-
um of gróft, ég ætlaði að bíða
Þangaðtil hún væri komin í
hvarf. Þá rann uppfyrir mér
að i rauninni vissi ég ekki hvar
Mýrarhúsaskóli er, þvi þó svo
aetti að heita að ég færi þessa
leið i og úr vinnu í strætis-
vagni, var þetta í fyrsta skipti
sem ég leit þennan part heims-
ins i dagsljósi. Stúlkan gat ver-
iS að labba heimtilsín bess-
vegna, ég myndi missa af
tannlækninum og ekki fá aft-
ur tíma fyrren i lok sjöunda
áratugsins og þá til að láta
smíða i mig gerfitennur. í
næstu andrá var ég kominn á
eftir stúlkunni og þegar ég
hafði hlaupið hana uppi,
spurði ég hvert hún væri að
fara. Hún leit á mig undrandi:
Á stoppustöðina. Ég líka, svar-
aði ég og byrjaði að labba við
hliðina á henni og fattaði ekki
fyrren nokkrum skrefum of
seint hvað það var pínlegt.
Hún stefndi beint á hrjóst-
ugt holtið. Öðruhverju hröpuð-
um við oní yfirfenntar lautir
og gjótur, aðallega hún, enda
ekki nokkur hemja hvernig
hún var klædd, ég var þó á
stígvélum. Fyrren varði var ég
byrjaður að styðja hana, þótt
ég þekkti hana ekki neitt, en
uppá holtinu var hún orðin svo
móð að hún settist og bað mig
að halda áfram, hún ætlaði að
blása mæðinni. Nokkrir smið-
ir voru i pásu í hálfkláruðu
húsi og horfðu á okkur útum
stofuglugga.
í stólnum hjá tannlækninum
greip mig einsog venjulega
þessi tilfinning sem á íslensku
hefur verið nefnd hönskun, á
útlensku manípúlasjón: fyrst
er stungið uppi mann, svo er
maður plokkaður. Þegar sárs-
aukinn bætist við, byrjar Hel-
víti að fölna. Hvernig hefði ég
afborið það, hefði ekki upp-
hafist konurödd í næsta her-
bergi og sagt tannsmiðnum
eftirfarandi sögu:
Hún hafði legið nokkra daga
á sjúkrahúsi. Á sama gangi og
hún lá maður sem fyrrmeir
hafði komist til mannvirðinga
í þjóðfélaginu, mér heyrðist
hún segja skattstjóri frekar en
skömmtunarnefndarmaður.
Nema hvað eitt kvöld þegar
allir eru sofnaðir, gengur hann
í allar stofurnar, tekur fölsku
tennurnar af náttborðunum,
setur í bala og hrærir í. Dag-
inn eftir varð auðvitað uppi
fótur og fit og allan morgun-
inn verið að máta tennur.
Nema þegar allir eru búnir að
troða uppí sig, kemur í ljós að
tennurnar ganga ekki upp, eitt
stell situr eftir í balanum. Auð-
vitað var ekki um annað rætt
i setustofunni og ótrúlegustu
skýringar héldu áfram að visna
andspænis stellinu sem glotti
framani fólk, áþreifanlegra en
steypubill. Um það bil sem
biskupsskrifstofan var byrjuð
að útbúa skýrslu til austur-
ríkismannsins sem heldur skrá
yfir Pottþétt Dularfull Fyrir-
bæri, upplýsti einhver jarð-
hlekkjaður sjúkraliði að á
sama sjúkrahúsi, sömu nótt,
hefði andast maður sem nú var
grafinn, tannlaus. Til að forða
hneyksli lét sjúkrahúsið miðil
flytja tennurnar yfirum til
hins látna, hvað hann gerði á
reikning skömmtunarnefndar-
mannsins, eða hvað hann nú
var. Nú var í rauninni kominn
happí endi og konan hætti að
segja frá, en sársaukinn nísti
aftur mig. Upphefst þá konan
öðru sinni og segir dramatískt:
En nú er komið í ljós, að það
var eftir alltsaman ég sem
hafði fengið hans tennur, ég
mátaði þær aldrei afþví það
var verið að taka úr mér háls-
kirtlana. Ég er búin að grát-
biðja miðilinn að útvega mér
mínar tennur aftur, en hann
fullyrðir að þær séu komnar
yfirum til hins framliðna sem
neiti að skila þeim.
Þegar ég var aftur staddur
útí bylnum, taldist mér til að
tannlæknirinn ynni sér á hálf-
tima tvöfalt dagkaupið mitt.
Þannig að ef við byrjuðum
báðir að vinna kl. 9, gæti hann
stimplað sig út kl. 9.15, en ég
er laus kl. 19. í þessum svifum
bar að tvo unga menn sem
smelltu af mér mynd og spurðu
hvort ég ætlaði að baka smá-
kökur fyrir jólin. 4
o
71 1\V7 W T -
UU uu yy L
— Mamma hvar er Snorri
Sturluson? spurði lítill drengur
biömmu sina. Hann var rauð-
hærður og fimmára en
*amma hans anskoti eitthvað
glaðbeitt i sjálflýsandi græn-
uni buxum með risastór gler-
augu sem gerðu hana ekki ó-
svipaða flugu, skoðaðri gegn-
um smásjá. Hún hélt áfram að
Sanga og drengurinn að
hlaupa kringum hana með
Þessa spurningu:
Mamma hvar er þessi Snorri
Sturluson? Ha? Ha?
harna! sagði mamma hans,
Þreif i öxlina á honum og benti
a uiyndastyttuna sem stendur
a hlaðinu:
harna er hann. Þetta er
hann. Hann er þetta.
Já var hann svona assgoti
uiyndarlegur kallinn, sagði
uiiðaldra kona með hönd und-
lr kinn.
Hjá lauginni voru nokkrir
uristar, greinilega íslenskir:
Þeir voru að henda peningum
1 Mugina.
Sv° á maður að óska sér,
sagði konan við manninn
sinn.
Já, mér er sem ég sjái að ein-
hver óski sér fyrir fimmkall,
svaraði maðurinn, fór i vasana
og fleygði einhverju kraðaki af
smápeningum i laugina. Hvers
hann óskaði sér veit enginn,
en konan hans kollsteyptist
alltieinu á sléttu túninu.
Afhverju ekki að gera vax-
steypu af Snorra Sturlusyni og
setja hana í laugina, til að
gera okkur þetta tilkvæmara.
Eða kannski lifandi mann,
helst peningamann eða söngv-
ara, tildæmis Laxness eða
Guðmund Jónsson og þá til að
sitja oni lauginni og vera
Snorri fyrir okkur sem stönd-
um á bakkanum. Þeir gætu
gefið upplýsingar um hitastig-
ið i lauginni og siðast en ekki
síst fleygt i okkur peningunum
aftur.
Konan og sonur hennar si-
spyrjandi skunduðu uppað
kirkjunni og þarna kom dótt-
ir hennar flögrandi, ábyggilega
tíu ára.
Hvar í andskotanum varstu!
æpti mamma hennar.
Útí skóg að míga! æpti
stúlkan á móti.
Konan tók i snerilinn og það
ótrúlega gerðist: kirkjan opn-
aðist. Kaþólikkar hafa sinar
kirkjur opnar allan sólarhring-
inn en hjá okkur er Guð bara
við á skrifstofutimum.
Konan signdi sig, eða var
kusk milli brjóstanna? sló á
hendi sonar sins sem var að
bora uppi nefið.
Hver á heima hérna? spurði
hann stundarhátt og itrekaði
í moderato eftir að mamma
hans hafði hastað á hann:
hver á heima hérna?
Guð, hvæsti mamma hans,
skimaði einusinni um borð og
bekki en tók síðan á rás með
afkvæmi sin út.
Mamma hver er þessi Snorri
Sturluson? spurði dóttir henn-
ar þegar þau löbbuðu niður
stíginn og hélt spurningunni
til streitu þráttfyrir slæm mót-
tökuskilyrði móður sinnar, sem
stirnaði upp i miðri karamellu,
sennilega dottin úr fylling.
Hann er myndastytta, svar-
aði drengurinn í tóni móður
sinnar. 4
11