Samvinnan - 01.02.1976, Síða 24

Benoní hlaut í þessum miklu bágindum sínum að
verða guðhræddur eða drykkfelldur. Hér var um að
velja líf og dauða. En hann var ekki hneigður til
lasta, hann var miðlungsmaður og góður maður.
Hann gat líka farið á sjóinn ...
D < ITf D 1T"
ö jc iil JLlJU
• v
Benoní átti erfiða daga, hann
gerðist magur og fölur, hesta-
heilsan hans var biluð. Hann
leit niður i allar skúffurnar og
hólfin i rósaviðar-saumaborð-
inu og sagði: hvað á ég að
gera við þetta? Hann nuddaði
silfurborðbúnaðinn og nuddaði
hljóðfærið og sagði jafnniður-
dreginn: hvaða gagn hef ég af
þessu? Hann reyndi sjálfur að
spila, hann lét vinnukonuna
sína koma og styðja á nóturn-
ar með allri gát. En úr því varð
engin tónlist, og hann sagði:
Þei-þei, það getur einhver kom-
ið og heyrt til okkar!
Hann lá lika vakandi á nótt-
unni og hafði ótal margt í
kollinum: hvað um það, ég get
fengið mér aðra stúlku!
Hann leit i huganum yfir all-
ar ungu stúlkurnar í sveitinni
og taldi sig fullboðlegan hverri
þeirra sem var. Það var ekki
hætt við því, að Benoni Hart-
vigsen yrði hryggbrotinn, haha.
Þær vissu sem var, að það var
bæði til fyrir grautarvætu og
sómasamlegu manúfaktúri,
haha. Það hafði hann nú séð í
hvert skipti, sem hann var að
heiman i ástarhugleiðingum og
i jóladansi og við kirkju, að
honum hafði ekki verið vísað
á bug í ástarmálum. En hérna
voru nú stóru stofurnar hans,
og þarna spilverkið, og þarna
saumaborðið og kassinn með
borðsilfrinu i. Og eitt þótti
honum mestu varða: það
mundi heldur en ekki hlakka
í fólki, ef hann færi svo langt
niður á við að lenda á stúlku
af lágum stigum. Þá mundi
sjálfsagt Rósa líka kinka kolli
og segja: það hæfir honum!
Henni skyldi ekki verða kápan
úr þvi klæðinu . . .
Benoní hlaut i þessum miklu
bágindum sínum að verða guð-
hræddur eða drykkfelldur.
Hér var um að velja líf og
dauða. En hann var ekki
hneigður til lasta, hann var
miðlungsmaður og góður mað-
ur. Hann gat líka farið á sjó-
inn. Og það gat verið rétt
mátulegt á hana, á Rósu, þessa
bölvaða kaldlyndu frauku . . .
Þungur á svipinn sagði hann
við vinnukonuna:
Þú skalt ekkert hugsa um
mat í kvöld.
Þér eruð þá víst að fara aft-
ur i veizlu að Sælundi?
Nei. Hm. En ég verð ekki
svangur.
Það er eitthvað skrýtið! seg-
ir stúlkan hissa.
Ég get ekki verið svangur sí
og æ á öllum tímum, segir
Benoni ergilegur. Það er mér
engin leið.
Jæja.
Einhvern tíma er okkur öll-
um ætlað að deyja, segir hann
síðan.
Deyja?
Já, þér er líka ætlað að deyja.
En það hugsar þú ekki um.
Stúlkan játar, að hún hugsi
því miður ekki nógu mikið um
dauðann, en hún vonaði að
verða einhvern tima hvit sem
mjöll i blóði lambsins. —
Já, það á nú við, þegar á
heildina er litið, svarar Benoní.
En nú er ég að hugsa um sjáv-
arháska og að deyja á sjónum.
Jú, henni er það líka ljóst,
hún átti mág. —
Svo þú skalt ekki vera að
hugsa um kvöldmat, segir
Benoní.
Hann leggur leið sína að
Sælundi. Hvaða erindi átti
hann þangað? Sjórinn var
beint undan stofudyrunum hjá
honum, ef það var það, sem
hann var að leita að. Hann lit-
aðist um, leit á bryggjurnar,
Sælundarbæinn, þerrireitina,
þar sem skipin lágu, og vissi,
að hann átti hlut í öllum þess-
um eignum, var meðeigandi
Macks. Hann fór heim á bæ-
inn og spurði eftir Sveini vakt-
ara.
Sveinn vaktari var enn á Sæ-
lundi. Þegar hann kom frá
Lófót á Fúntusi og var búinn að
fá kaupið sitt borgað, gat hann
ekki fengið af sér að fara
þaðan, vegna þess að honum
var farið að þykja svo vænt um
Ellen stofustúlku. Hann hefði
strax getað tekið póstskipið á
suðurleið og siglt burt frá
henni. En þess i stað gekk
hann aftur inn i skrifstofu
Macks og stóð frammi fyrir
Mack sjálfum með beiðni um
að mega vera kyrr. Til hvers
get ég notað þig? sagði Mack
og hugsaði málið. Til hvers
sem vera skal, í alls konar dútl,
svaraði Sveinn vaktari og
hneigði sig af kunnáttu. Hér
þarf sitt hvað að gera á þessu
mikla höfuðbóli yðar, bætti
hann við, það þarf að ljúka
við garðinn, ýmislegt að mála,
og kannski þarf að skera og
setja rúðu í glugga við og við.
Mack féll vel við piltinn, þótti
hann glaðlegur og kurteis, og
þess vegna hugsaði hann sig
um. Svo eru nú þessi gamal-
menni, hélt Sveinn vaktari á-
fram, þeir eru sama sem dauð-
ir, ekki geta þeir séð um eldi-
viðinn. Mons er kominn í rúm-
ið, i þrjár vikur hefur hann
ekki gert annað en liggja og
éta, heyri ég sagt, hann fer
ekki á fætur framar. Og Friö-
rik Mensa situr hjá honum
sem fastast og bölvar því, að
hann skuli ekki fara á fætur.
En ekki getur hann neitt átt
við eldiviðinn heldur. Það var
20