Andvari - 01.01.1896, Qupperneq 79

45
Til hvers er það, að vera að fjölga þessum svo-
ttefndu aukalæknis-emba>ttum, þegar mörg af þeim
standa auð ár frá ári?
Nú sem stendur eru ekki útlit til annars en að
hjer verði sífelldur læknaskortur, ef kjör læknanna
eru ekki bætt.
Fyrst og fremst verður að hugsa um aukalækn-
ana. Þeir hafa einar þúsund krónur í laun og engan
rjett til eptirlauna, og þó eru þeirn lagðar sömu
skyldur á herðar og hjeraðslæknunum. Þess er og
krafizt, að þeir hætti lífi sínu í vondum veðrum,
vötnum og torfærum til þess að vitja sjúklinga;
komi það nú fyrir að þeir slasist og verði ekki
vinnufærir aptur, þá eiga þeir ekki heimtingu á eins
eyris uppbót; þeim er auðsjáanlega ætlað að fara
■á sveitina sina. Það gegnir mestu furðu, að nokkur
öiaður skuli vilja verja mörgum árum og miklu fje
sjer til menntunar, og sætta sig við þess konar kjör
á eptir.
Það er vonandi, að þess verði ekki langt að
kíða, að allir aukalæknarnir verði gerðir að hjeraðs-
fseknum með sömu launum og eptirlaunum, sem
hjeraðslæknarnir hafa nú.
Þá er mikið unnið ef þetta fæst.
Frekari umbætur á kjörum læknanna í heild
sinni geta svo komið fram í því, að vinnutaxtar
Þeirra sjeu hækkaðir t. a. m. um helming; auka-
tekjur þeirra ættu þá að verða hjer um bil helmingi
•tteiri en þær nú eru.
Jeg hef sumstaðar heyrt menn vera að hvísla
tví á milli sín, að læknirinn sje »þungur til ferða-
^aga«, láti þá »bíða lengi eptir meðulum®, »hirði lítið
að halda við kunnáttu sinni og auka hana«,
»hugSi niejra um búskapinn en lækningarnar«.