Andvari - 01.01.1896, Síða 82

48
í öðrum löndum er það altítt, að þeir sem
efnalitlir eru hjálpa hver öðrum, þegar veikindi ber
að höndum, á þann hátt, að menn leggja svo og svo
mikið á ári í einn sjóð, sjúTcrasjóð. Verði einhver
veikur, borgar sjóðurinn læknishjálpina.
Þetta fyrirkomulag heflr gefizt mjög vel utan-
lands og mundi hjer verða til mikils hagnaðar fyrir
alla, bæði alþýðuna og læknana, miklu happasælla
en að dyngja öllum útgjöldunum á landssjóðinn.
Það má hugsa sjer, að hver hreppur hafi sjúkra-
sjóð”út af fyrir sig, og allt vinnandi fólk, sem elcki
þiggur af sveit, leggi í hann. Arstillögin ættu að
vera miðuö við það, að þau hrykkju fyrir allri
læknishjálp, sem sjóðeigendurnir þurfa á ári. Þau
yrðu engum ofvaxin, þó taxtarnir væru hækkaðir
um helming.
Umbætur á kjörum læknanna eru nauðsynlegar
til þess að nógir læknar fáist, og geti allir einhuga
og áhyggjulaust stundað starf sitt. Sjeu aukalækn-
arnir gerðir að hjeraðslæknum, allir læknarnir svo
látnir hafa 1500—2000 kr. í föst laun, og taxtarnir
hækkaðir um helming, þá er stórt spor stigið í þá
átt, að bæta hag þeirra.
V.
Umbœtur á undirbúningsmenntun lœlcnanna.
Alstaðar hefir það mikla þýðingu fyrir líf manna
og heilsu, að læknarnir sjeu vel að sjer, en hvergi
er það jafn-áríðandi og á strjálbyggðu landi, þar
sem allar samgöngur eru erfiðar.
ísland er ver sett að því leyti en flest önnur
lönd; hjer eru engar járnbrautir, ekki akvegir svo
teljandi sje og skipagöngur strjálar, en landsmenn
á víð og dreif á 1900 kvaðratmílum, þó ekki sjeu