Andvari - 01.01.1896, Side 135

101
sem þeir eru mest áfellisverðir fyrir, að þeir hafi
ekki komið á kjörfundinn og því eKki kosið þennan
eða hinn, er þeim mislíkar við. Þjóðin getur þvi að'
eins búizt við því, að þingið standi vel í stöðu sinni,
að hún að sinu leyti gjöri allt, sem í hennar valdi
stendur til þess að kosningarnar takist vel.
Þessa er því fremur þörf, sem áhrif hins er-
lenda valds munu jafnan fremur ganga í þá átt að
draga hugi þings og þjóðar frá sjálfstjórnarkröfum
vorum og þannig reyna að eyða tilraunum vorum
til að fá bætur á hinu núverandi stjórnarfyrirkomu-
lagi.
Meðan svo sorglega er ástatt hjá oss, að þjóð
og stjórn stendur hvor annari andvíg í mestu velferðar-
málum landsins, þarf þingið á meiri staðfestu og stillingu
að halda en ella og þess vegna enn meir áríðandi
að þingmenn séu stefnufastir og sjálfstæðir rnenn,
er ekki láta feykjast fyrir hverjum kenningarþyt.
Sé þjóðin áhugalítil og skeytingariaus um gagn sitt
og velfarnan, þá er við að búast, að þingið verði
það einnig; það er ímynd hennar og hefur því kosti
hennar og lesti.
Hve lengi vér íslendingar enn verðum að berj-
ast fyrir landsréttindum vorum er ekki auðið að
segja. Vera má, að þessi öld kveðji oss svo, aðvér
stöndum í sömu sporunum og 1874. En vort er að
uppgefast ekki. Séum vér á annnað borð sannfærð-
ir um, að málstaður vor sé góður og vér þörfnust
þeirra umbóta á stjórnarhögum vorum, er vér höf-
um haldið fram um langan aldur, þá ætti það að
vera hverjum sönnum Islendingi nóg hvöt til að
halda i horfinu. Það eitt er vist, að því meira þol-
gæði, samheldi og stillingu sem vér sýnum í þessu
máli, þvi meiri líkindi eru til þess, að vér von bráðar