Spegillinn - 01.09.1947, Blaðsíða 18

16D
SPEGILLINN
„Ó, vinir mínir — hvað ég segja? Ég- ekki hafa farseðil. Ég- vera
vondur — en fyrir systur mína — bara fyrir systur mína. Hún má
ekki deyja — hún er svo ung — lítil stúlka!“
,,Túfik!“ sagði Tobba harðneskjulega. „Þú segir okkur alla sög-
una, og- það strax, og ljúktu þvi nú af!“
„Hún er svo lítil — og líkið af föður mínum — gat ekki látið það
rotna í sólinni. O, nei! vinirnir mínir. I dag selja farseðil, senda systur
peninga. Hún grafa föður og svo kemur hún til miklu Améríku, í hend-
ur góðra vina!“
Nú varð augnabliks þögn. En þá hnerraði Agga!
IV.
Ég ætla að hlaupa yfir næsta mánuðinn og allar þær hrellingar,
sem hann bar i skauti sér, eins og' t. d. þegar Kalli frændi kom eitt
kvöldið með svart hálsbindi og sagðist hafa drepið hund undir bílnum
sínum. Svo bað hann um peninga til þess að jarða hann fyrir og eins
til að fá sér annan í staðinn frá Sýrlandi! Ég verð líka aðeins að
minnast á Hönnu, sem sá vel um likamleg þægindi Tobbu og gaf henni
nóg að éta, en kvaldi hana líka á sálinni sem því svaraði, og' hafði
alltaf sjóðandi ketil tilbúinn, ef Túfik kom í íbúðina. Eins ætla ég að
verða fáorð um tilraunir okkar til að útvega honum atvinnu í erlendu
deildinni í banka einum, þar sem hann að lokum fékk að þvo glugg-
ana, eða um atvinnuna, sem Tobba útvegaði honum sem lyftuverði í
sjúkrahúsi, þar sem hann festi einhvernveginn lyftuna og hélt fjórum
læknum og þrem hjúkrunarkonum föngnum, ásamt sjúklingnum, sem
þau voru með á leiðinni í skurðstofuna. Þessi töf varð nógu löng' til
þess, að sjúklingurinn hugsaði sig betur um og þverneitaði að láta
skera sig upp.
Agga fékk eina ágæta hugmynd, þegar manntalið var tekið : að gera
Túfik að teljara í Sýrlendingahverfinu. í þessu skyni tók hún Túfik á
námsskeið með þeim árangri, að hann féll með mikilli prýði á próf-
inu, svo að ekki varð um villzt hæfileika hans til stöðunnar. Hann
dvaldi um þessar mundir í sýrlenzka hverfinu, vegna Hönnu, en öðru-
hvoru kom hann með ýms freistandi tilboð til okkar, svo sem ávaxta-
sölupall, sem hægt var að fá keyptan fyrir 100 dali, veitingahús, sem
íekkst fyrir 50, og skraddarabúð, sem átti ekki að kosta nema 25. En
þar eð hann kunni ekkert til rekstrar neins þessara fyrirtækja, neit-
uðum við að leggja fram fé til kaupanna. Tobba sagði, að þrátt fyrir
tornæmi værum við nú loksins farnar að hafa svolítið vit á verzlun.
Við gáfUm drengnum því níu dali á viku og ekki túskilding þar fram
yfii', og við harðneituðum að kaupa meira af vefnaðarvörunum hans.
Við vorum sem sagt orðnar heldur betur einbeittar.
Og nú kem ég' að því, þegar litla systir Túfiks birtist. Ekki að hún
.væri svo sérlega lítil — en nánar um það seinna.
Túfik hafði loksins ákvarðað, hvað hann vildi vera í okkar miklu
Ameríku. Einu sinni eða tvisvar missti hann alveg móðinn, og þá fór
Tobba með hann út í bílnum sínum og hann varð hrifinn — raunveru-
lega hi ifinn, Hann virtist þó ekki geta lært að snúa bílinn í gang — því
að bíll Tobbu er dálítið erfiður, hvað það snertir — en hinsvegar
lærði hann að kveikja á ljósunum og korna auga á lögregluþjón ó
tveggja húslengda færi. Nokkrum sinnum, þegar við fórum út í sveit,
tók Tobba hann með í förina; henni fannst það eins og eitthvað örugg-
ara að hafa karlmann okkur til verndai'.
Þar eð Túfik var ættaður úr landi, þar sem úlfaldar eru helztu
farartælcin, hafði hann enga hugmynd um vélar eða eðli þeirra. Hann
hélt að Tobba hreyfði bílinn með því að stíga á tengslið, rétt eins og
þegar saumavél er stig'in, og hann var hriíinn og óttasleginn í senn af
kröftum hennar. Og einu sinni, þegai' við vorum að dæla lofti í eina
slönguna með þrýstiloftsvél og slangan sprakk og lenti í honum, sagði
hann, að einhver illur andi væri í þrýstiloftshylkinu og gerði bæn
: ína úti á miðjum veginum. En um þessar mundir hafði Tobba heyrt
getið um ei))hvern bilstjóraskóla og við urðum ásáttar um að koma
honum þangað til læringar og bera kostnaðinn í félag'i.
, Eftir þrjá mánuði“, sagði Tobba, „getur hann náð í meirapróíið,
svo að hann getur ekið leiguvagni. Það er tilvalið fyrir hann, þar sem
hann getur þá setið við vinnuna“.
Túfik fór á skólann og stóð og hoi'fði á með eftirtekt, þegar kenn-
arinn dró upp myndir af vélarhlutunum á töflu, og tók svo með sér
heilan lista af orðum, sem hann síðan þýddi á arabisku í bókasafn-
inu, og yfirleitt lærði hann allt iðninni tilheyrandi, nema það, hvers
vegna og hvernig vélin í bílnum hreyfist. Eftir tveggja mánaða nám
HALLDÓR PÉTURSSON og TRYGGVI MAGNÚSSON
Kitiljórn oj (ij jiiióila :
Smaragöfu 14 . Reykjavlk Slmi 2702 (kl 12-13 dagl.j.
Argangurinn er 12 fölublöð - um 240 bls. ■ Askriffaverð: kr. 30,00 á ári.
Einsfök fbl. kr. 4,00 . Áskriílir greiðisf fyrírfram. - Árifun: SPEGILLINN,
Póslbólf 594, Reykjavik - Blaðið er prenfað i isaíoldarprenfsmiðiu h.f.
í skólanum, hélt hann enn, að ekillinn ýtti bílnum áfram með fætin-
um! En það vissum við bara ekki þá. Hann var vanur að koma á
kvöldin, þegar Hanna var annaðhvort háttuð eða að heiman, og' upp-
lýsa okkur um, hvað segullinn héti á arabisku, og hvernig hann gæti
bráðum farið að sjá alveg um vagn Tobbu, og mundi gera það fyrir
ekki neitt í tómstundum sínum.
Eftir sex vikur keyptum við handa honum bílstjórabúning. Daginn
eftir kom systir hans og Túfik kom með hana heim til Ög'gu, þar sem
við vorum allar samansafnaðar. Við höfðum alls ekki sag't Hönnu af
systurinni, enda hefði hún ekki skilið það.
Kalli frændi hringdi meðan við biðurn og spurði, hvort hann mætti
koma og hjálpa til að taka móti systurinni. Við áttum að heilsa henni
og bjóða hana velkomna til Ameríku; en að því loknu átti hún að fara
heim til Sýrlendingsins með skeggið. Kalli kom nú og heilsaði okkur
öllum með handabandi og leit vandlega á okkur allar.
„Skrítið er þetta!“ tautaði hann. ,,Nei, það er ekkert orð yfir það.
Hvað viturn við um leyndardóma geðveikinnar? Þrjár sálir og ein vit-
íirring!" sagði hann í meðaumkunarróm. „Þrjár piparmeyjar, sem
hafa lifað heiðvirðu lífi lengur en ég get munað — og nú! Ó, Tobba,
veslings Tobba frænka!“
Hann greip vasaklútinn sinn og' þurrkaði augun. Tobba var mállaus
af vonzku, en ég stóð upp okkur til varnar.
„Þú veizt ósköp vel, að þetta kemur ekki til af góðu“, sagði ég og
var snefsin. „En þegar Herrann sendir eymdina og neyðina að dyrun-
um hjá manni . . .“.
,,Já, neyðina með stór brún augu og hæga rödd“, svaraði hann. , En
auðvitað eru það ykkar eigin aurar, sem þið eruð að eyða, konur
góðar, og vitanlega mætti eyða miklu rneiru einhvernveginn öðruvísi.
En segið þið mér eitt, óforsjálu meyjai', hversvegna ekki að taka að
ykkur landa ykkar, sem vill virkilega fá eitthvað að gera? Hversvegna
skítugan Asíu-villimann til þess að plata ykkur?“
„Karl!“ sagði Tobba og' reis á fætur, öskuvond. „Ég ætla ekki að
hlusta á svona orðbragð í þér. Og þegar Túfik fer að keyra þig i leigu-
bílnum . . .“.
„Því foi'ði guð!“ sagði Kalli, og svo settumst við niður til að bíða
eftir systur Túfiks.
Ekki var hún sérlega lík Túfik og þreytt var hún og óhrein eftir
fei'ðalagið, en hún hafði stór brún augu og mikið svart hár og kunni
ekki orð í málinu. Gleði Túfiks var takmarkalaus, litlu augun tinuðu
af æsingu, og Agga, sem er tilfinningasöm, varð að fara út og gleypa
í sig hálft glas af vatni, án þess að draga andann, til þess að fara ekki
Frh.