Spegillinn - 01.01.1953, Síða 7

SPEGILLINN
3
Bjarni var svo dularfullur og ínefkveðinn í símanum,
að stórtíSindi hlutu aS vera í nánd. Hann vildi ekki segja
mér erindiS. Bara koma niSur í stjórnarráS. Ég bar tóliS
upp aS hinu eyranu. Alveg sama. Bara koma niSur í
stjórnarráS. En þaS versta kom síSast. Skilja eftir töskuna
og tannburstann. Þá vissi ég aS þaS var livorki Kína né
Washington, París eSa Strassburg. Ég eins og faraldur niSur
í stjórnarráS, en var svo taugaóstyrkur, aS þaS leiS tvisvar
yfir mig á leiSinni, svo aS bílstjórinn varS aS sprauta á mig
frostlegi til aS ég rankaSi viS.
— Til þjónustu, sagSi ég og bar höndina upp aS bindinu
í staSinn fyrir aS húfunni, af spenningi.
— Setjast, sagSi Bjarni.
Ég ætlaSi aS setjast þar sem ég stóS, en þar var bara
gólfiS fyrir. Bjarni hjálpaSi mér á fætur aftur.
— Þú hefur hegningarvottorð í lagi, sagði Bjarni.
— Ég hegningarvottorð? Nei, ég hef ekkert gert af mér.
— Ágætt, sagði Bjarni. Þá gefur lögreglustjóri þér liegn-
ingarvottorð.
— Já, en ég var ekki einn af þessmn 24 á gamlárskvöld,
og ég brauzt ekki inn í Sögina — — og ég er ekki frá
Raufarhöfn.
— Ágætt, sagði Bjarni. Þá færðu þér hegningarvottorð.
Ég skipa þig hér með liðþjálfa yfir íslandsher.
— Ha?
— Fyrsta skylda hermanns er: aldrei að spyrja, bara
hlýða skipunum. Þú ert fyrsti hermaður íslands.
— Ég — ég þakka.
— HermaSur á ekki að segja „ég þakka“. Hann á að
Faraldur þjálfar
>>
Islandsher
segja: „Skal gert, herra yfirhershöfðingi, þ. e. a. s. þegar
liann talar við mig. ViS byrjum bara með þrjá yfirmenn.
Ég er hæstráðandi, Hermann er höfuðsmaður, þú liðþjálfi.
— En herinn?
— Herinn kemur af sjálfum sér. Sko, við tökum fyrst
sjálfboðaliða. Aðalbækistöð Hótel Borg. Jóhannes er búinn
að loka.
Nú fór ég smám saman að skilja. Harðræði til lands og
sjávar. Einu atvinnmnöguleikar varnir landsins. Bjarni var
búinn að fá ameríska hermannabúninga, sem ekki þóttu
nothæfir hjá guðs eigin þjóð, kínverska rifla frá Kóreu
og vörubíla frá Þrótti fyrir skriðdreka. Fyrsta dagskipun
Bjarna var að skrá nýliða niðri á Hótel Borg og útbýta
hermannabúningum.
Hermannalífið byrjaði daginn eftir. Sjálfboðaliðarnir
þyrptust að. Allir vegna atvinnuleysis. Sumir vegna fisk-
leysis, aðrir vegna brennivínsleysis, þriðju vegna allsleysis.
Ég sat á skrifstofunni og fyllti út eyðublöðin. Um 11 leytið
kom skuggalegur náungi með frakka á handleggnum.
— Nafnið, sagði ég.
— Halldór Kristjánsson.
— Atvinna?
— Bóndi og ritstjóri, sálmaskáld í hjáverkum.