Spegillinn - 01.01.1953, Qupperneq 8

4
SPEGILLINN
— Sleppum lijáverkunum. Því eruð þér ekki áfram
ritstjóri?
— Engin brennivínsleyfi lengur til að skrifa um. Bind-
indismálin eru úr sögunni.
— Þér heitið núna 67. Búninginn fáið þér í deildinni
til vinstri. Næsti.
— Hafið þér ekki liðsforingjastöðu aflögum? Það var
þrekvaxinn maður sem talaði, lieldur við aldur.
— Þér eigið eftir að snúa yður nokkrum sinnum í gröf
yðar fyrst, sagði ég, að liðsforingjasið.
— Hvað er nafnið?
— Stefán Jóhann.
— Staða?
— Ja, ég er sko eiginlega atvinnulaus sem stendur,
annars hef ég verið foringi.------
* — Hér er ég foringi. Þér eruð númer 68. Annað þurfið
þér ekki að muna og svo að hlýða skipunum. Næsti.
— Já, en--------stamaði 68.
— Þér fáið vatn og brauð í sólarhring fyrir uppsteyt við
yfirmann. Farið!
Þegar skráningu var lokið, voru 23 dæmdir í vatn og
brauð fyrir uppsteyt við yfirmann. Tveir voru sviptir
vatninu og hrauðinu fyrir endurtekin uppsteyt. Annar var
68. Hann kom aftur með kvörtun út af búningnum. Hann
var tveimur númerum of lítill. Á eftir lionum trítlaði nr. 69,
liann hafði verið samstarfsmaður 68 og sagðist hafa stundað
ritstjórn. Þeir þykjast allir liafa verið í fínum stöðum til að
reyna að hafa áhrif á foringja sína.
— Megum við ekki skipta um föt, sagði 68, mín eru of
lítil, en hans of stór.
—, Hermannabúningar eru hvorki of litlir eða stórir,
sagði ég. Skiljið þér það?
— Já, en þér sjáið það sjálfir, sagði þá 69 með gler-
augu. Fötin skrölta utan á mér, en föt Stefáns Jóhanns
standa honum á beini.
— Ég þekki engan Stefán Jóhann. Meinið þér 68?
— Nú, já, föt 68 standa 68 á beini.
— Fötin passa. Það eruð þér sem eruð of lítill og 68 of
stór. Þið eruð báðir sviptir vatni og brauði í sólarhring
fyrir uppsteyt. Farið!
Og svo byrjaði þjálfun á Islandsher. Það er erfiðasti
her í heimi. Sumir sneru sér til hægri, þegar aðrir sneru sér
til vinstri. Veitingaþjónar á lokuðum hótelinn voru lang-
liprastir að koma að „óvinunum“ óvörum í æfingunum.
Þeir voru bara gleymnir á stikkorðin. Þegar þeir áttu að
hrópa „gefizt upp“ eða „kastið vopnum“, þá sögðu sumir
„livað má bjóða yður“. Bezti skotmaðurinn var nr. 18,
venjulega kallaður Jóliannes á Borg af félögum sínum.
Hann var aðstoðarmaður minn, þegar ég þurfti að skreppa
frá. En þá liafði hann alltaf skotæfingar, sat makindalega
sjálfur og skaut í mark og sendi liina til að sækja skotmarkið.
Nr. 67, sem hinir kölluðu sálmaskáld, gat aldrei lært að
ganga í takt og fékk margar dagsektir fyrir að gagnrýna
Islandsherinn eða kalla þjálfunina hégóma. 68, þessi svo-
kallaði Stefán Jóhann, sem sagðist hafa verið foringi að
atvinnu, hefði verið löngu dauður í venjulegri styrjöld,
því að hann var svo stirður og lengi að kasta sér niður í
„óvinaárás“.
Eftir 3 mánuði áttu þeir að vera sýningarhæfir og efndi
yfirhershöfðinginn til hersýningar. Þegar von var á honum
og Hermanni höfuðsmanni raðaði ég öllum fyrir utan her-
skálann Borg, með fram Austurvelli. Ég varð að reka 67
inn aftur, því að liann kom á óburstuðum stígvélum eins og
venjulega. Herliljómsveitin boðaði komu hershöfðingjans og
lék hergöngulagið „Yfir kaldan eyði sand“. Númer 85 var
hljúmsveitarstjóri, stundum kallaður Aage Lorange. Svo kom
vfirhershöfðinginn ásamt höfuðsmanni og stikaði frontinn.
Hann var alþýðlegur og tók í liöndina á ýmsum óbreyttum
liðsmönnum og spurði þá að heiti eða livað mörg börn þeir
ættu. Hann nam einmitt staðar fyrir framan 67, sem var nú
kominn aftur á gljáfægðum stígvélum.
— Hvað heitið þér? spurði hershöfðinginn.
— Halldór Kristjánsson, svaraði 67.
— Og hvaðan eruð þér af landinu? spurði hershöfðinginn
aftur í vingjarnlegum tón.
— Frá Kirkjubóli í Önundarfirði.
— Já, þar veiðir maður kúskeljarnar, sagði hershöfðing-
inn. — Og þér genguð í lierinn af föðurlandsást?