Spegillinn - 01.01.1958, Blaðsíða 10

B
SPEGILLINN.
því að segja, hvern maður væri
búinn að kjósa. En svo ku þeir
ætla að láta þetta ákvæði verka
aftur á bak, til allra kosninga, sem
elztu menn muna eftir.
— Jæja, þú mátt að minnsta
kosti hafa það eftir mér, að ég
ætla ekki að kjósa Framsókn. Til
þess er mér í of fersku minni þetta
kvef, sem ég fékk á vegum þeirra
Tímagemsa. En þar út yfir skaltu
ekkert hafa eftir mér, ef það gildir
þetta, sem þú varst að segja. En
ég hef orðið þess var, síðustu dag-
ana, að hingað hafa komið alveg
nýir menn, sem ég hef aldrei séð
áður, en svo þegar myndirnar
komu í blöðunum, sá ég, að þeir
voru allir á einhverjum lista. Sér-
staklega var þetta áberandi með
Þjóðvörn; ég er viss um, að ég er
búinn að klippa þeirra lista alla
leið niður í varamenn. Einn vara-
maður brá meira að segja fyrir sig
léttri vittíhið og sagði, að það
væri nú líklega ekki mikið að
klippa, þar sem Eysteinn væri bú-
inn að rýja. Svona var hann gam-
ansamur.
— Já, það veitir ekki af að
vera bjartsýnn á svona dögum. Það
var hann Lúðvík líka í útvarpinu
um daginn, þegar hann þóttist
vera búinn að semja um allt við
alla, en svo stræka þeir jafnharð-
an í Mogganum og þverneita að
fara á sjóinn.
— Mér finnst nú ekki von að
vel fari, ef þeir fá lakari kjör en
Færeyingar. Það gæti beinlínis
valdið milliríkjaríg milli frænd-
þjóðanna, og það er ekki heppilegt
fyrir okkur að lenda á kanti við
einustu þjóðina, sem hefur litið
upp til okkar.
— Já, vel á minnzt. Eg var að
heyra það um daginn, að Færey-
ingar væru búnir að auka og end-
urbæta gamla spakmælið sitt og
segi nú „íslendingar geta allt —
nema borgað“.
— Við vorum þó að minnsta
kosti búnir að borga Gerpi út, þeg-
ar síðast fréttist, hvort sem það nú
hefur verið kommunum á Aust-
fjörðum eða L. í. Ú. að þakka.
— Þeir þakka sér það, hvor aðil-
inn um sig, og þá geta allir verið
ánægðir, finnst mér. En hefurðu
ekkert klippt hann Hermann ný-
lega?
— Nei, hann ku ætla að láta
Parísarklippinguna duga fram yfir
bæjarstjórnarkosningar. Auk þess
mun hann hafa læst sig inni með-
an hann er að semja svarið til
Búlganíns. Og nú ku hann vera
orðinn alveg áttavilltur, eftir að
hann fékk seinna bréfið áður en
hann hafði svarað því fyrsta. Ekki
svo að skilja, að seinna bréfið hafði
gert neinar efnisbreytingar, því að
þau eru bæði jafn óskiljanleg og
hafa þá einu verkun að svæfa
hvern sem les, nema sanntrúaða
komma af því að þeir eru þegar
sofnaðir. Já, hann ku hafa haft
stór orð um að láta eigi skera sér
mön fyrr en grenið sé unnið, og
sögumaður minn sagði, að hann
hefði í því sambandi farið með eitt
eða tvö kvæði úr dánarbúum góð-
skáldanna, svo sem til þess að
veita þessum orðum sínum áhrezlu;
þar á meðal þetta: „Skotmaður
spyr: Er skolli heima“. Nú, hvur
andskotinn! Þetta síðasta sagði
rakarinn minn í hvíslingum.
— Er Hermann að koma? spurði
ég og hvíslaði líka.
— Sama sem, hvíslaði rakarinn
minn á móti. — Það er hann
Hjálmtýr. Og svo bætti hann við,
fullum rómi eftir því sem muster-
iskvefið leyfði:
— Tuttugu og tvær krónur,
takk.
-------00O00—-------
Gömul kona fór yfir landamæri írska
fríríkisins og var spurð, hvort liún hefði
nokkrar tollskyldar vörur meðferðis. Hún
neitaði því. Tollvörðurinn tók þá flösku
upp úr tösku hennar.
— Hvað er í þessari flösku?
— Heilagt vatn frá Lourdes.
Tollvörðurinn sýpur á flöskuimi. — Ég
finn ekki betur en þetta sé alveg fyrirtaks
viskí, frú mín.
— Guð minn almáttugur! æpti gamla
konan. — Hér hefur gerzt kraftaverk!
i. Heirnur versnan4l
t^íx\
rrNú sesl enginn öfvað-
ur á alþingi"
JÓN PÁLiVIASON sagói í!
uinræðunum á alþingj í gæ-r'
um lilloguna um afnám á-'
íengisveitinga ríkisins, að
vmsir iiéldu, að lillaga |>essi
— væri fram komin legna þess,
að draga þyrl'li ur dr.ykkjn-
skap þingmanna Kvað hann
þetta liinn mesta misskiluing
þvi, að enda þótt það hefði
ol't komið fyrir hér áður, að
þingmenn væru undir álirif-
iim áfengis á alþingi væri
það með öllu óþekkt fyrir-
liæri nú orðið. Nú sæist aldr-
.•i dlvaður uiaður á alþing.i.