Spegillinn - 01.01.1958, Blaðsíða 21

SPEGILLINN
19
Ég stanzaði og horfði á nafnið, sem stóð
á dyrunum að skrifstofunni hans Joima.
„JOHN RICHARDS, ráðningarstofa söng-
fólks“, stóð þar.
Hvað skyldu margir þeirra, sem þetta
lásu, vita það, að þessi maður hafði einu-
sinni lieitið Jonni Ricardo? hugsaði ég
með sjálfum mér.
Við Jonni hittumst fyrst, þegar við vor-
um báðir í liernum. Það var áður en —
þó ekki löngu áður en — hann varð fræg-
ur sem tenórsöngvari, sem gat raulað dæg-
urlög, svo að enginn komst í hálfkvisti við
hann.
Og hugurinn reikaði aftur í tímann, þeg-
ar umboðsmaður einn — samskonar um-
boðsmaður og Jonni var núna — heyrði
hann af tilviljun og var búinn að fá nafnið
lians undir samning, áður en hægt væri að
líta við.
Það var orðið langt síðan ég hafði talað
við Jonna. En samt fylgdist ég með frægð-
arferli hans, álengdar.
En velgengni hans —• svo að ekki sé
miklu sterkara orð notað — hafði staðið
furðu skamma stund. Eg var oft búinn að
hugsa um það, hversvegna hann hætti
snögglega að koma fram opinberlega og
hversvegna hann tók aftur gamla nafnið
sitt, John Ricliards. Því að umboðsmaður-
inn, sem fyrstur uppgötvaði hann, liafði
strax sagt, að þetta nafn væri alltof kulda-
legt, og hann yrði að fá annað, sem hæfði
betur suðrænu útliti hans — t. d. Jonni
Ricardo.
Og undir því nafni hafði hann líka orðið
frægur — Jonni Ricardo. En nú var hann
orðinn atvinnurekandi undir sínu rétta
nafni, og uppgötvaði nú fólk með hæfi-
leika, engu síðri en hans höfðu verið forð-
um, og hjálpaði metorðagjörnum sálum
upp á stjörnuhimininn.
Og þetta lét honum vel, að því er sagt
var. Einnig græddi hann mikið fé, sumir
sögðu að tekjur hans væru engu minni —
og að minnsta kosti miklu reglulegri —
en meðan hann var sjálfur að syngja.
Nú ætlaði ég að tala við Jonna, vegna
þess að ein ung frænka mín hafði beðið
mig hjálpar, en hún hafði rétt laglega rödd
og ég var að vona, að þessi gamli kunningi
minn gæti liðsinnt mér eitthvað.
Ég brosti að nafninu á hurðinni og þar
stóð einnig: „Gjörið svo vel að hringja",
svo að ég hringdi og bráðlega kom Jonni
sjálfur til dyra.
Jonni tók mér með kostum og kynjum
og leiddi mig inn í skrifstofu sína, sem
bar það öll með sér, að atvinnureksturinn
stæði í miklum blóma.
— Ja, nú verður maður að fá sér einn
lítinn, sagði Jonni og opnaði skáp, þar
sem sjá mátti mikið úrval af flöskum.
Suðræna útlitið á Jonna hafði einskis
misst. Það hafði líka gengið í unnendur
hans forðum, engu síður en silkimjúk
röddin. En nú leit hann bara beinlínis
liressilegar út en áður. Það var sýnilegt,
að hann undi dável núverandi starfi sínu.
Það var aðeins eitt, sem hafði breytzt
hjá Jonna. Það var röddin —- og á ég þar
við málróminn. Áður liafði hann legið
heldur liátt og verið engu að síður liljóm-
fagur, en nú var hann einkennilega liás,
rétt eins og bann væri með kverkaskít.
•—- Ertu kvefaður? spurði ég.
Jonni hló og sagði: — Nei, nú orðið er
málrómurinn minn alltaf svona. Hefurðu
ekki lieyrt það fyrr?
— Nei, svaraði ég. -— Ég hef verið er-
lendis að miklu leyti nú í nokkur ár.
— Það kom nú annars í blöðunum þeg-
ar röddin mín fór leiðar sinnar, sagði
Jonni. — Og það vakti talsverða eftirtekt
P.W.:
Raularinn
raddlausi
um stund og jafnvel vorkun hjá fólki, en
svo leið ekki á löngu áður en allir voru
búnir að gleyrna mér.
— Það var leiðinlegt að heyra, sagði ég.
— O, nokkuð svo, sagði Jonni. — Ég
er helmingi ánægðari með þessa núver-
andi atvinnu rnína. Og svo getur líka verið,
að liefði ég ekki misst röddina, þá hefði
ég lieldur ekki náð í dásamlegustu konu
í heimi.
Hann tók mynd, sem stóð á borðinu hjá
honum og rétti mér. — Er hún ekki yndis-
leg? sagði hann hreykinn.
Ég liorfði með ósvikinni aðdáun á mynd-
ina af dökkhærðri stúlku, sem horfði aft-
ur á mig með stórum, djúpum augum, sem
fóru svo vél við hrafnsvart hárið.
■—- Já, en þú sérð ekki nema höfuð og
herðar af Elaine, sagði Jonni. — Bíddu
þangað til þú sérð hana alla.
— Ég ræð mér ekki fyrir óþreyju, sagði
ég-
— Ef liún liefði ekki verið, væri ég enn-
þá með röddina mína, sagði Jonni, blátt
áfram. Hann horfði niður í glasið sitt og
skríkti ofurlítið. — Kannske þig langi til
að lieyra söguna?
—■ Já, það langar mig, sagði ég. Og svo
sagði Jonni mér alla söguna.
Jonni hafði orðið frægur snögglega —
of snögglega. Honum var fagnað sem raul-
aranum, sem var „öðruvísi“ en hinir.
Útlit hans eitt saman liefði getað áunnið
honum bóp aðdáenda af kvenkyninu,
livort sem liann hefði sungið eða ekki. En
Jonni bafði nú dálítið óvenjulega rödd;
háan og einkennilegan tenór, og þetta not-
aði hann sér til fullnustu.
Fyrsta platan hans átti sölumet og síðan
bættust fleiri við, sem vom jafnan mjög
framarlega í röðinni.
Oft kom liann fram í útvarpi og enn-
fremur söng hann í beztu söngleikaliúsum
af léttara taginu, og naut mikilla vinsælda.
Umboðsmaðurinn, sem liafði fyrstur
koinið Jonna á framfæri, safnaði saman
lieilum klapparaklúbb, og svo var Jonni
látinn koma fram opinberlega í hinum og
þessum samkvæmum, þar sem einhverjir
úr klúbbnum vora staddir til þess að
fagna lionum ofsalega, þegar liann kom
fram.
En meðan á þessu öllu stóð, var ein
stúlka, sem beið átekta álengdar. Hún hét
Elaine, og liafði þekkt Jonna lengi, þegar
liann hét bara John Richards og vami í
skrifstofu lijá skipaafgreiðslu eiimi.
Elaine líkaði ekki allskostar þetta nýja
nafn. Og maðurinn, sem það bar, var líka
orðinn breyttur.
Einusinni tókst henni að tala við hann,
þegar hann var aldrei þessu vant ekki
„upptekinn“, og hann bauð henni í nætur-
klúbb. Þetta varð engin sérleg skemmti-
ferð, því að þá loks gat Elaine komist að
og leyst frá skjóðunni við Jonna.
— Aðalatriðið er, að þú ert orðinn svo
breyttur, Jonni, sagði hún, og stóra svörtu
augun hennar voru hvorttveggja í senn,
lirygg og reið.
— Hvernig breyttur? spurði Jonni.
■— Þú hugsar ekki um annað en sjálfan
þig, sagði Elaine. — Allt þitt líf er gervi-
tilvera. Það eina, sem þú hugsar um, er
að græða peninga.
— Já, og eyða þeim aftur, svaraði Jonni
önugur.
— Ekki eyðir þú þeim í vini þína, svar-
aði Elaine. — Ég á við gömlu kunningjana
þína. Þú fleygir þeim út í einskisverð
sníkjudýr, en kastar gömlu kunningjunum
fyrir borð. í þínum augnm er ekkert til
nema Jonni Ricardo.
— En til livers ertu að segja mér þetta
allt? spurði Jonni.
-— Af því að ég vil þér vel, sagði Elaine.
— Eða að minnsta kosti vildi ég lionum
Jolin Ricliards vel. Hann hjálpaði öllum,
sem haim gat og liafði alltaf tíma til að
hugsa um aðra en sjálfan sig. ‘