Spegillinn - 01.04.1967, Side 17

Svo voru skíðin ó skankana spennt,
en sko — ég er klaufi í fótamennt,
kann þó að hoppa tangó og twist,
en til þessa dags forðazt skíðalist,
en karlmennskuólit verð ég víst
að verða mér út um, því ég sízt
lóta kalla mig lyddu og svín,
þar liggur við sómi og æra mín.
Iþróttakappi ég kallast vil,
kannski methafi — eða þar um bil.
Svo loka ég augum, legg af stað,
langt varð samt ekki skeiðið það:
ótta metra ég ók og tvo
en alveg beint d hausinn, sko,
ég fór öldungis alveg á kaf
og öll voru vitin troðfull af
andskotahs snjónum — og eftir á
ég afvelta ló — hvorki heyrði né só.
En skíðaófétin fengu sér frí
og fleygðust dalbotninn niður í.
Ég reis ó fætur og reiður var
og reyndi að fara annars staðar,
en enn verri bylta þar búin var mér,
þó brotnuðu skíðin rétt eins og gler.
Fékk vatn milli liða, til viðbótar
ég vatzt um ökklann. Og hér og hvar
um skrokkinn mynduðust marblettir,
ég var mæddur í skapi sem aldrei fyrr.
— Mér var skussað ö sleða í skólann heim,
þar var skínandi veizla og spennandi geim.
Ég sat um póska við póker-spi1,
og pínulítill dreytill var til,
og fjórar þúsundir fóru þar,
því fjandans, dri ég óheppinn var,
en skíðaíþrótt það skórra er
— skrattinn mó eiga ana fyrir mér!
Af hjarta mér fagnað heimkomnum var
og hér var ég óspar ó sögurnar
um öll mín skínandi skíðastökk,
í hrifningu fjölskyldan hlustaði klökk
jó um mig lék fögnuður, aðdóun, óst,
yngstu börnin að pabba dóst,
og segja við leiksystkini sín oft:
„Sjóðu, hann pabbi stökk hött upp í loft
þótt brekkan væri svo brött og hö,
og bröttustu tindana kleif hann á.
Hann skundar ó næsta ’skíðamót
og skýzt upp ó Súlur og Leggjabrjót,
og ó Siglufirði hann setur met,
og sagt ykkur fleira ég kannski get,
þegar verðlauna bikara ber hann heim,
og vel mun hann komin víst að þeim.
Ég fer svolítið hjó er hlusta ég ó
hrósið blessuðu börnunum hjö.
S p e g i 11 i n n 17