Spegillinn - 01.04.1967, Qupperneq 23

LÖGREGLULUBBAR
Eftirfarandi andvarp birtist
nýlega í Morgunblaðinu:
„Kæri Velvakandi.
Margir bílstjóranna á Hafnar-
fjarðarvögnunum eru laglegustu
menn, kurteisir og geðfelldir.
En sumir þeirra mættu fara oft-
ar til rakarans til að láta klippa
sig. — Annars er yfirleitt
hörmulegt að sjá hve margir
karlmcnn vanrækja að láta
snyrta á sér hárið. Þeir eru veru-
lega lubbalegir. Þetta er þó
aldrei jafnáberandi og á mönn-
um, sem ganga í cinkcnnisbún-
ingum. Sumir lögregluþjónanna
í Reykjavík eru jafn sætir og
bílstjóramir í Hafnarfjarðar-
vögnunum, en Iíka jafn lubba-
legir til höfuðsins. Þessir herr-
ar þurfa að láta snyrta hárið
vikulega, það þurfa reyndar all-
ir karlmenn að gera.
Stúlka í Hafnarfirði“.
slíkt ið sama á opinberum vettvangi, t.
d. þingfundum og framboðsfundum,
eða jafnvel á sjónvarpi“.
„Þú gætir náttúrlega prófað“, svar-
aði ég, „en annars held ég að slík stell-
ing mundi varla eiga vel við þinn lík-
amsvöxt“.
En Bjarni vildi prófa þetta strax og
láta mig dæma um árangurinn. Hann
kom fótunum með erfiðismunum upp á
borðið, seig allur saman að ofan, svo að
rétt yddi á kollinn upp fyrir borðrönd-
ina. Ég var fljótur aðsjá að þessi stelling
var ófær fyrir Bjama.
„Éld þú ættir e kkiað gera þetta á al-
mannafæri, exellence“, sagði ég, „ís-
lenzkur almcnningur gerir strangari
kröfur til framkomu ráðherra sinna en
Bretaskammirnar, sem eru „kaghýddir
langt fram í ætt“, eins og þar stendur.
Einu sinni varð fyrirrennari þinn í
flokksforystunni fyrir árásum út af því,
að hann fór úr jakkanum á framboðs-
fundi á Hvammstanga. Framsóknar-
menn töldu þetta reginhneyksli. Ég held
að þetta yrði of snögg breyting á hátta-
lagi ráðherra“. — Bjarni féllst á þetta.
Svo spurði hann mig, hvort ég hefði séð
nokkuð það í enska þinginu, sem gæti
orðið okkur hér til fyrirmyndar og nýj-
ungar.
„Það væri þá helzt bararnir og viský-
ið“, sagði ég, „þingmenn virtust una
séreinkar vel á þeim slóðum, og dvöld-
ust þar sumir lengur en í sjálfum þing-
sölunum“.
„Já, þetta yrði sjálfsagt vinsælt hérna
líka“, svaraði Bjarni og var hugsi. „En
helvítis templararnir yrðu sjálfsagt tryllt-
ir út af slíkri ráðstöfun, og Mels-Mangi
mundi aldrei þola slíkt, jafnvel þótt það
bætti einhverjum aururn í ríkiskassann .
. . . Og — við nánari athugun held ég
kannski, að þetta sé óráð. Margir þing-
menneru baldstýrugir og aðgangsfrekir
við vín — það sézt bezt í þingveizlum,
þaðan sem menn hafa stundum komið
með blátt auga og brotið nef. Og for-
setar vorir eru allir litlir fyrir sér og
engir skörungar, og eiga fullt í fangi
með að hafa stjórn á þingheimi, þótt
menn séu ófullir eða bara góðglaðir. Og
hvað sagði ekki Skalla-Grímur við Egil
son sinn þrévetran, þegar hann bað um
að fá að fara í veizlu: „Ekki skaltu
fara“, segir Skalla-Grímur, „því at þú
kannt ekki fyrir þér að vera í fjölntenni,
þar er drykkjur eru miklar, er þú þykk-
ir ekki góðr viðdkiptis, at þú sért ó-
drukkinn“.
„Já, þú ert sterkur í Islendingasög-
unum, hágöfgi, eins og þú átt kyn til.
Viðsleppum þá sprúttsölu og bar á Al-
þingi, og er þó blóðugt að mega ekki
brúka jafnfallegan stað og Kringluna til
slíkrar skemmtunar“.
KYNBOMBUR Á ALÞINGI.
Forsætiss sat íhugull nokkra stund.
Svo hóf hann máls: „Þú sagðir, að hún
hefði verið lagleg, þessi Mansfield?“
„Já, það geturðu bölvað þér upp á!
Hvílíkt hold!“
„Og þú segir, að þingmenn hafi vakn-
að, þegar hún birtist?“
„Já, þeir vöknuðu svo vel, að ég ef-
ast um að þeir hafi getað sofið blund
nóttina eftir“.
„Heyrðu mér dettur nú ráð í hug.
Eru ekki margar kynbombur til hér á
landi? Ég hef nú fremur lítið fylgzt með
í kvennamálum síðustu árin, — hef
bara ekki haft tíma til þess“.
„Jú, jú, hér er til mýgrútur af kyn-
bombum og fegurðardísum“.
„Ja, sko, mér hefur stundum orðið
gramt í geði, hvað margir þingmenn
hafa dottað og jafnvel hrotið, þegar ég
er að halda langar r'æður. En þama
S p e g i 11 i n n 23