Stúdentablaðið - 01.12.1934, Blaðsíða 22

18
STÚDENTABLAÐ
Fráfarandi formaður
Stúdentaráðsins
— með léttra linda hljómsveit
og loftin safírheið
og gólfið grænt og rautt.
Eða þessi vísuorð í kvæðinu Eftir söngleik,
sem minna einna helzt á Levertin, án þess
að um nokkra stælingu sé að ræða:
Ég fann hvernig foldin lyftist,
og fagnandi tíminn rann,
með morgna, sem klettana klifu,
og kvöld, sem í laufinu brann.
Ef einhverjum dytti í hug að spyrja,
hvert væri erindi herra Tómásar Guðmunds-
sonar, myndi ég svara eitthvað á þessa
leið: Tómás Guðmundsson er fyrst og
fremst listamaður, sem leyfir sér að gleðj-
ast yfir því að vera til og eiga heima í mið-
bænum, síðan skáld. Og skáld hverra?
Hann er framar öðru skáld þeirra tveggja,
sem hurfu suður Laufásveginn í rökkri fyr-
ir stundu síðan.
Líður að jólum
Snurðulaust um liðna daga
liggur hjartans skapagarn,
jörðin hvítnar, jólin nálgast,
ég verð aftur lítið barn.
Streymir hljóð frá gömlum gjöfum
gleðin forna hjgn og djúp,
sveipast allt og allir heima
æfiniýrabjörtum hjúp.
Er máninn óð í mjúkum skýjum,
ég man, ég sat við gluggann einn,
og mamma kom og kijssti’ á vangann:
»Það kemur bráðum jó\asveinn«.
Og hann kom inn með ótal böggla,
allskyns leikföng, kerti og spil,
þá vissi' ég fyrst, að vonir rætast,
vissi fyrst að gleði’ er til.
En útþrá senn mig seiddi burtu,
ég sá ei heim í nokkur ár,
og síðan hafa’ í heimsins kulda
hrímað öll mín gleðitár.
Líður senn að Ijósum jólum,
liggja blóm í hvítri gröf,
ennþá barnsleg eftirvænting,
en engin von um jólagjöf.
Því þó að langa leið að heiman
leggi nornir skapagarn,
jafnan þegar jólin nálgast,
ég verð lítið mömmubarn.
Aquila.
Karl Isfeld.