Stúdentablaðið - 01.10.1958, Qupperneq 2

2
ið, því að 24. febrúar var boðað
til almenns stúdentafundar. —
Kom Guðmundur Sveinsson á
þann fund í fylgd með Helga
Sæmundssyni núverandi rit-
stjóra Alþýðublaðsins. Þeir,
sem fund þennan sátu, segja,
að Guðmundur liafi ldotið ein-
róma og almenna fordæmingu
fundarmanna fyrir söguburð
sinn í útvarpinu.
Skrif Þjóðviljans urðu bins
vegar til ])ess, að þáverandi
menntamálaráðherra, Einar
Arnórsson, ritaði háskólaráði
bréf og mun það bafa leitt
til þess að rannsókn var látin
fara fram á því, við hver rök
söguburður Þjóðviljans hefði að
styðjast. Ekki er mér kunnugt
um það, liver niðurstaða þeirr-
ar rannsóknar varð, en iiitt er
staðreynd, að engin áhrif hafði
þessi úlfaþytur á framhald dans-
leikjanna.
A þessu þriggja ára tíma-
bili, sem áramótadansleikirnir
böfðu verið haldnir, kom í ljós,
að ýmislegt þurfti að bæta í
sambandi við fjárliagslega
framkvæmd þeirra, þar sem
ágóði var ekki eins mikill og
verið gæti. Um mál þetta var
haldinn almennur stúdentafund
ur 25. marz 1944, og voru ýms-
ar breytingar ákveðnar, meðal
annars sú, að stúdentaráðið tæki
sjálft að sér framkvæmd dans-
leikjanna. Með þessari nýju
skipan voru dansleikirnir haldn-
ir fjórum sinnum, við áramót
1944—45, 45—46, 46—47, 47—
48, en í janúar 1948 hófst rógs-
herferðin að nýju. Nú hafði tek-
ið forystuna Hannes á horninu
í Alþýðublaðinu. Þann 6. janú-
ar birti hann hréf frá „stúdent“
og viðhafði ])essi nafnlausi heið-
ursmaður meðal annars eftir-
farandi ummæli um áramóta-
fagnað skólasystkina sinna:
„Var ekki œðsta menntastojnun
landsins, sjálfur Háskólinn, blind-
fullur af blindfullu fólki á sama
tíma og skríllinn óð um göturnar?
Lá ekki menntalýðurinn í hrúgum
viti sinu fjœr í þessari stofnun á
þessum sama tima? Ég spyr og ég
veit svarið.
Ég drep ekki á þetta vegna
þess, að ég sé að afsaka skríl-
inn á götunum, langt frá því. Ég
geri það til þess að benda á það,
að það var víðar skríll en á götun-
um. Við eigum svo ótrúlega mikið
af skríl, íslendingar. Að minnsta
kosti get ég ekki séð annað. En
það var víðar drukkið sér til óbót-
ar og hagað sér til skammar þetta
kvöld. Fleiri samkomuhús hafa
sömu sögu að segja. Hvað á að
gera við svona fólk? Ég veit það
ekki. En ég verð að telja það ekki
ná nokkurri átt að lána Háskóla
okkar oftar fyrir slík slarksam-
kvœmi og þar var á gamlaárs-
kvöld. Jafnvel þó að forustumenn
skólans tróni í hásœtunum yfir
svínaríinu.“
Utlegging Hannesar:
„Þetta segir stúdentinn. Hann
er berorður og harðorður. En hann
má vera það.“
Að sjálfsögðu var þessum
ódrengilegu skrifum umsvifa-
laust mótmælt. Var haldinn al-
mennur stúdentafundur 15. jan-
úar og var þar eindregið borinn
til baka söguburður „stúdents“
þessa, enda var nú skjótlega
dregið í land i Alþýðublaðinu,
því að 17. janúar skrifaði Hann-
es á horninu:
„Sjálfur (þ. e. „stúdentinn“)
hefur hann viðurkennt, að hann
úaentaolad
hafi tekið of sterkt til orða, enda
hafi hann skrifað bréf sitt í „heil-
agri vandlætingu“ og mér er kunn-
ug um það, að þegar menn lenda
í slíkri stemmningu, komast þeir
stundum út af hinni réttu línu
sannleikans og sanngirninnar ...
Mér er líka Ijóst, að lýsing „Stúd-
entsins“ var allt of svört“.
Enda þótt þannig væri viður-
kennt, að hér væri um ósönn
skrif að ræða, virðast þau eigi
að síður hafa borið tilætlaðan
árangur, þvi að áramótadans-
leikur sá, sem gerður var að
umtalsefni, var hinn síðasti, sem
haldinn hefur verið.
Þetta er i stuttu máli sagan
um áramótadansleikina í and-
dyri háslcólans. Fyrir þá, sem
þar voru ekki, er að sjálfsögðu
erfitt að átta sig á því, hver
raunverulega er sannleikurinn
í málinu.
Óhætt er að fullyrða, að það
sé sameiginlegt álit stúdenta
þeirra, sem samkomur þessar
sóttu, að þær hafi í öllum höf-
uðatriðum farið vel fram og þær
hafi verið með meiri myndar-
og glæsihrag en nokkrar sam-
komur stúdenta sennilega fyrr
og siðar. Vitanlega mátti finna
misfellur, ef vel var að gáð, en
í því sambandi ber að bafa eft-
irfarandi staðreyndir í huga:
Samkomur þessar voru miklu
fjölmennari en áður hafði tíðk-
azt, en slikt hefur að sjálfsögðu
í för með sér óþekkta erfið-
leika, sem ekki verður ráðið
fram úr, nema að fenginni
nokkurri reynslu. Og einmitt
árin 1943 og 1947 urðu þau mis-
tök, að helzt lil mörgum var
hleypt inn. Var slíkt að vísu að-
finnsluvert, en gat þó engan
Framh. á bls. 10.