Fálkinn - 14.04.1928, Blaðsíða 5

F A L K I N N
5
Sunnudagshugleiðing.
$
PROTOS ryksuga
er engu ónauðsynlegri við vor-hreingerning-
arnar, heldur en sápa og sódi. — „Protos“
ryksugari sjest á heimili
þeirra, sem hyggilega fara
með fje sitt.
Fæst með afborgunum hjá:
JÚLÍUS BJÖRNSSON,
raftækjaverslun, Austurstræti 14.
M
"ít*
i
1
..Sælir eru jjeir, sem ekki sáu,
og trúSu ]ió“. — Jóli. 20, 29.
Menn eiga misjafnlega auð-
VeU með að tnia. Það er að
nokkrn leyti komið undir lund-
nrfari. En þar ræður líka mikið
l'nð, í hvaða átt menn hafa tam-
Jð sjer að beina hugsunum
sínhin.
‘Snmir eiga erfitt með að trúa
trásögnum guðspjallanna um
það, sem yfirnáttúrlegt er. Sum-
uju er aftur á móti svo auðvelt
()S eðlilegt að trúa þeim. Af
hverju kemur það? Af því að
hugir þeirra eru samstiltir æðra
heinii; þess vegna finst þeim
ekkert óeðlilegt að það geti átt
sjer stað, sem ekki' verður út-
skýrt eftir venjulegri jarðlífs-
reynslu manna. Sá maður, sem
h’úir á almáttugan og algóðan
huð, sem vakir yfir lífi mann-
anna og lætur sjer ant um þá,
t~~ hann á alls ekki erfitt með
að trúa því, að Guð geti komið
íyrirætlunum sínum í fram-
kvæind á þann hátt, sem mönn-
um er um megn, og ekki finst
honum ]>að heldur ótrúlegt, að
Guð Jjeiti yfirnáttúrlegum mætti
suium til þess að hjálpa mönn-
1,111 I Iífsbaráttu þeirra og greiða
lyrir því, að þeir sem þrá hann,
§eti komist í innilegra samfje-
^ag við hann. Þeim manni verða
yfirnáttúrlegir viðburðir ekki á-
steytingarefni, heldur vitnisburð-
ú' um mátt Guðs og kærleika.
11 j á honum vekja þeir viðburðir
ekki efa, lieldur fögnuð.
Þetta hugarfar var Jesús
Kristur að leitast við að inn-
ræta lærisveinunum á holdsvist-
ardögum sinum. Hann benti
ueim á það, hve eðlilegt það
Ví»ri, að faðirinn himneski, sem
skrýðir liljur vallarins litskrúð-
mu fagra og fæðir áhyggjulausa
*ugla himinsins, myndi líka
annast þarfir mannanna, liarn-
anna sinna. Hann kendi þeim að
nugsa um G,uð eins máttugan og
astríkan föður, sem þeim væri
l>nætt að treysta i ollu. Með
jnattarverkum sínum í þarfir
þeirra, sem voru hjálparþurfar,
'ar hánn að glæða hjá þeim
trúna á mátt Guðs og vilja til
þess að gjöra fyrir þá það, sem
'Uenn gátu ekki gjört.
hví Ijósari sem fyrir okkur
verður myndin, sem dregin er
I1!1]1 fyrir okkur af Jesú Ivristi
I guðspjöllunum, og því meiri
jeynslu sem við höfum af ná-
,:egð Jians og fulltingi í lífshar-
atlu olckar, — því betur verða
'ka augu okkar opin fyrir dá-
semdum Guðs, sem altaf eru að
hjorast í kring um okkur og i
'j.^kar eigin lífi. Við þurfum þá
j 'ki að sjá, til þess að trúa;
telclur sjáum við fyrir trúna
það, sem áður var oklcur hulið.
teúin er gjöf Guðs. En trúin
þjoskast fyrir samvinnu Guðs
niannsins. Því meiri ein-
sem við sýnum í þvi, að
Jj'úa samfjelags við Guð, því
r skynjum við mátt hans og
Merleika. Þá rætast á okkur þáii
‘’fð, sein Jesús talaði við Mörtu
VlS gröf Lazarusar: „Ef þú trú-
II ’ niunt þú sjá dýrð Guðs“.
1 ‘ Fr. Hallgr.
í kauþstaðnum var alt á tjá og
tundri aff eftirvæntingu og því var
ekki að leyna, að allir iitu öfundar-
augum til haíta skóarans gamla,
hans Bertelsen, sem alt i einu var
orðinn umtalsefni bæjarbúa. Hingað
til hafði liann ekki átt eftirlætinu að
fagna; hann liafði dregið fram lifið,
af því að einstaka maður var svo
líknsamur að fara til hans uiður í
Garðastræti með slcóna sína, þegar
þurfti að sóla þá eða bæta. Það var
ekki nema tollþjónninn einn, sem
ijet „Haltaskratta“ — en svo var skó-
arinn uppnefndur — sauma á sig skó,
og fólk piskraði eitthvað um, að það
væri vegna þess, að tollþjónninn væri
svo fótstór, að liann ekki gæli fengið
keypta skó sem hæfðu, og að , hann
væri feiminn við að fara til Lárusar
Og biðja um að láta sauma á sig
Skó þar, þvi þar eru altaf svo margir
í búðinni.
En nú var uppi fótur og fit, þvi
bróðir Bertelsens var væntanlegur
heim. Menn mundu eftir honum,
slæpingnum þeim arna, síðan hann
var heima. Hann liafði farið til
Ámeriku af því að eklcert varð úr hon-
um heima. Við og við seinni árin
hafði skóarinn fengið ábyrgðarbrjef
frá honum með 10 dollara seðli inn-
an i, einu sinni voru það meira að
segja tuttugu óg fimm, og þá höfðu
daghlöðin skrifað ■ smágrein iim hróð-
urinn „þar vestra“ ,sem væri í mesta
uppgangi.
Og síðan komu hrjef, sein hermdu
frá hinum kynlegustu æfintýrum, er
drifið liöfðu á daga lians i gullland-
inu Alaska, þar sem altaf var frost
og snjór. Og fyrir einu ári liafði hann
fundið sneisa fulla. gullnámu, sagði
sagan. Nú var hann miljónaeigandi
og var á leiðinni lieim. Þegar þetta
spurðist urðu þeir æ fleiri, sem fóru
að láta „Haltaskratta" sóla skóna
sína. Einstalca maður fór jafnvel að
dæmi tollþjónsins og ljel Bertelsen
sauma á sig skó. Hann var ekki svo
slakur i iðninni, karlinn.
Nú leið að heimkomunni og sið-
ustu tvo inánuöina höfðu viðskiftin
hjá Bertelsen aukist cins og fljót í
stórvexti. „Haltiskratti“ liafði tekið
f.jóra sveina i vinnu og var í þann
veginn að taka þann fiinta.
Það var óvenjulega mikill mann-
söfnuður á bryggjunni þegar slcipið
lcom, og þar var „Haltiskratti“ i
bestu tuskunum sem hann álti. Bróð-
irinn vakti mestu athygli. Hann var
i ljósleitum brókum, smáköflóttum,
svörtum diplomatfrakka og með
barðastóran hatt á liöfðinu og digra
gullfesti á maganum. Hann var liár
inaður og þerðabreiður, grannholda,
hendurnar stórar og stritmæddar og
hann keyrði liöndina svo fast á öxl-
ina á skóaranum að lionum ]á við
að lcikna i knjáliðunum. Röddin var
eins og slii’ugga, og þegar hann h'cils-
aði Elsu, einkabarni skóarans, tók
hann svo fast í höndina á henni að
hún hljóðaði. En svo bljes hann á
höndina á eftir og kysti á liana og
þá batnaði alt.
Það varð brátt hljóðbært, að mil-
jónaeigandi. væri kominn til bæjarins.
Blöðin fluttli mynd af honum og sam-
töl við hann, og hann hafði ekki frá
svo fáu að segja. Hann liafði oft
komist í hann krappan og eklci flotið
sol'andi í lukkupottinn. Auðæfi hans
vörpuðu ljóma á fátæka bróðurinn,
og fyrstu tvær vilcurnar gengu i gleði
og sælu. En svo kom balih í bátinn.
„Haltiskratti“ vildi fá hróður sinn
til þess að leggja fje í sltósmiðju,
og hann varð reiður þegar hróðirinn
þvertneitaði þvi. Bróðirinn Ijet svo
uiá mælt, að sjer virtist atvinna
„Haltaskratta" svo göð, að ekki væri
neinu þar á bætandi.
„Betri gæti'. hún verið“, syaraði
„Haltiskratti“ fálega, en bróðirinn
vildi ekki heyra meira á þetta minst.
Aftur á inóti virtist lionum vera svo
umhugað um Elsu frænku sina, að
slökkviliði einn á brunastöðinni komst
í bál af afbrýðissemi. Og einn góðan
veðurdag fór brunavörðurinn ;■ i spá-
ný.jum einkennisbúningi licim til
Elsu til þess að tala út. Hann hitti
Ameríkufrændann einan lieima, og
Iieilsaði liann lionum mcð sínu ill-
ræmda kreisti-handabandi. „Það var
gaman að hitta yður“, sagði - hann.
„Elsa hcfir svo oft ininst Si yður við
mig, og þessvcgna langar mig til að
segja yður frá dálitlu. Alt það, sem
staðið hefir í blöðunum um ríkidæmi
mitt er haugalýgi. Jeg á ekki mikið
til. En jeg skrifaði þetta lieim af, þvi
að jeg hjelt að bróðir minn mundi
hafa hag af því, og sú hefir lílca oi'ðið
raunin á. Hann átti það meira en
skilið, þvi hann er dugandi iðnaðar-
rnaður, það var hann þegar á unga
aldri, og nú liefi jeg hjálpað honum
áfram •—■ með þvi að láta fóllc halda
að jeg væri rikur“. Hann skellihló
svo að skein í gulltennurnar, „en Elsa
fær varla lieimanmund frá mjer“.
Ungi maðurinn stokkroðnaði. „Hvað
ltemur þetta mjer við“, svaraði hann,
„mjer þótii vænt um liana, löngu áð-
ur en noltkur vissi, að von væri á
yður lieim“.
„Það var lciðinlegt", sagði riki
frændi, en hló þó um leið, „því .jeg
liafði vonað, að þjer munduð liætta
að hugsa um hana, þegar þjer lieyrð-
uð livernig í öllu lá, og jeg hefði
gétað tekið hana með mjer til Ame-
riku. Jeg liefi aldrei grafið gull, en
lirossa-rækt liefi jeg fengist dájítið
við, og svo þykist jeg lika hafa ' gott
NOTUÐ
íslensk frí-
merki
kaupi jeg aetíð
hæsta verði.
Verðlisti sendur
ókeypis, þeim
er óska.
SIGURBjÖRNSSON,
Ási — Reykjavík.
Refayrölinga
kaupir hæsta verði »ísl.
refarækíarfjelagið* h.f.
K. Stefánsson,
Laugav. 10. Sími 1221.
vit á stúlkuin, og því veit jeg að mik-
ið er i Elsu spunnið“. Svo fór hann
út úr stofunni og skömmu síðar kom
hann inn aftur og ýtti Elsu blóð-
rjóðri á undan sjer. — —
Rika frænda skjátlaðist ekki. Því
Elsa varð hamingjusöm, og hvað
Iirossaræktina snerti, þá gaf liún svo
mikið af sjer, að nokkrum mánuðum
seinna, áður en hann fór, gat hann
stungið að frænku sinni ávísun á 20
þúsund dollara á brúðkaupsdegi
hennar.

Þessi iudverski fakír, sein
heitir Blacaman, velcur um þess-
ar mundir mikla undrun í Ber-
líh. Hann gerir hina undur-
sámlegustu hluti án þess að á
sjái, t. d. hangir hann á hök-
unni á hnifbeittri sverðsegg,
dáleiðir Ijón og tigrisdýr og
ýniislegl annað, sem engum
menskum mánni er trúandi til.
Eftir myndinni að dæma er
hann eiginlega ekki fríður, en
það er þó auðsjáanlega eitthvað
við manninn. En annars er
ósköp skiljanlegt að ljónin og
tigrisdýrin jeti hann elcki. Þau
vilja ekki hafa hár í matnum!
. -----(>----