Fálkinn - 08.06.1929, Side 5

F A L K I N N
5
Sunnudagshugleiðing.
I.át ekki hið uonda yfir-
buga ]>ig, hcldur sigra ]>ú hið
uonda með hinu gáða
Rómv.brjef 12, 21.
„Mín er hefndin, jeg mun
endurgjalda, segir drottinn. Ef
óvin þinn hungrar, þá gef hon-
um að eta, ef hann þyrstir, þá
gef honum að drekka, því að
með því að gjöra þetta safnar
þú glóðum elds á höfuð honum“.
Svo segir i Rómver jabrjefi
postulans mikla og í raun og
veru kemur einmitt þetta svo
oft fram í kenningu Ivrists, að
það verður að teljast eitt hið
mikilvægasta atriðið í siðalær-
dómi kristinna manna. Að
launa ilt með góðu — gera þeiin
gott, sem vinna oss mein.
Því fáir eru svo illir, að þeir
haldi áfrain að gera þeim ilt,
s>em ávalt svara með því að gera
gott í staðinn. Að minsta kosti
er ekkert meðal til þess, að fá
menn til að hætta að gera ilt, ef
ekki góðverk frá þeirra hálfu,
sem illverkið kom fram við. Úr
sögu þjóða og lífi manna eru
dæmin svo mörg til um það,
hve miklu góðu það hefir kom-
ið til leiðar að launa ilt með
góðu, að hver og einn fullvita
maður þekkir eitthvað af slík-
um dæmum.
En hitt þekkja menn jafn vel,
að ekkerl hefir haldið jafn miklu
•Ilu i heiminum og það, að launa
ilt með illu. Flestir menn eru
þannig innrættir, að þeim finst
Htilmannlegt að taka illgjörð-
um með þögn og þolinmæði,
hvað þá að launa þær með góð-
verkum. Og þegar út á þá braut
er farið stefnir sí og æ lil verri
vegar og mennirnir, sem sam-
kvæmt boði G,uðs eiga að elska
náungann eins og sjálfan sig,
leg&Ía sig í framkróka um, að
gera hvor öðrum sem mest ilt.
Kærleikurinn er rekinn á burt
úr hjörtunum, en hatrið —
mesta niðurrifsaflið í heiminum
— ræður þar öllu og eitrar lífið
og gerir manninn, æðstu veru
jarðarinnar, að óargadýri.
Og á sama hátt og þetta kem-
ur fram i einstaklingslífinu,
kemur það og fram i lífi heilla
bjóða. Hatur, og úlfúð er það,
sem knýr fram styrjaldir og
kemur heilum þjóðum til þess
uð missa svo dómgreind á góðu
og illu, að þær safna liði og
senda það burt til þess að taka
h’f óvinanna.
Menn ættu að minnast þess, í
hvert skifti, sem þeim veitist
orfitt að endurgjalda óvild með
velvild, að hefndin er Drottins.
Hann mun endurgjalda. Og það
því frekar, sem við svo þráfald-
lega verðum þess varir, að alt
rað mannanna er i hendi hans.
Hversu oft sjáum vjer ekki, að
Huð snýr því til góðs, sem menn-
'rnir höfðu ætlað að láta verða
'ú ills, og hversu ljóst ætti það
ekki að vera hverjum kristnum
manni, að hann er svo ófull-
kominn, að hann er þess alls
ekki um kominn, að taka sjer
dómsvald í því sem fram við
hann kemur. Eina leiðin sem
hann ávalt getur verið viss um
að sje rjett er sú að endurgjalda
ilt ineð góðu. Að láta ekki hið
vonda yfirbuga sig, heldur reyna
að sigra hið illa með hinu góða.
En láta dómarann mikla dæma
verkin.
UM VÍÐA
VERÖLD.
iíljp:s í lúður til að
HRELLA
JOSEFINE BAKER
Albert Dunning var kvæntur amer-
iskri stúlku — og mjög hamingju-
samur, — þangað til alveg nýlega. En
þegar hún eigi alls fyrir löngu fann
upp á þvi að fara fram á gang á nótt-
inni og blása þar í lúður, i þeim til-
gangi að hrella Josefine Baker, sem
bjó i sama húsi, og þar að auki eitt
kvöld gaf bifreiðarstjóra 500 franka
í þórfje fyrir stutta ferð — þá þótti
Albert skörin vera farin að færast upp
i hekkinn — og krafðist skitnaðar.
Skilnaðarmái þeirra lijóna hefir
vakið geysimikið umtal i Parisarborg
og maður fær vel skilið, að samlifið
hafi verið erfiðleikum bundið eftir
því sem fram kom i rjettinum.
Konan var fædd í San Francisco og
dóttir vellauðugs manns. Árið 1912
kom hún til Parisarborgar. Eitt sinn
datt henni í hug að kaupa sjer bif-
reið. Hún gekk til bílsala, hitti þar
einkar lipran afgreiðslumanh, Albert
Dunning og keypti af honum bifreið-
ina með því skilyrði, að hann kendi
licnni að stýra gripnum. Þvi lauk auð-
vitað með þvi, að þau giftust. Albert
var fríður maður, ungur, stór og
sterkur, liún var vellauðug, svo það
var engin snurða á sambúðinni. Þeim
búnaðist verulega vel, þangað til þau
fluttu í sama húsið og Josefine
Baker.
Frú Dunning var vön því heimanað
að hafa megnustu fyrirlitningu ó
svertingjum. Hún þoldi ekki að búa
undir sama þaki og svertingi. En hún
vildi ekki flytja; það verður „negra-
stelpan að gera“, sagði hún við Albert
sinn.
En Josefine datt ekki i hug að
flytja þeirra vegna. Og svo ókvað frú
Dunning að hrella hana svo hún flytti.
Eftir þvi sem Albert segir fró, fór
liún mörg kvöld i röð út ó gang og
bljes þar í lúður svo Josefine gat ekki
sofið. Hún kærði frúna loltsins fyrir
húseiganda og þvi lauk svo, að Dunn-
ing-lijónin voru rekin úr húsinu. Og
svo krafðist Albert skilnaðar.
Það getur verið gott og blessað, að
hafa nóg auraróð, sagði Albert i rjett-
inum. En að búa með henni — það
þolir enginn maður til lengdar.
Og dómarinn gaf Albert eftir skiln-
aðinn.
Kolsvart humið kringir dalinn;
— kulnaður er dagsins arn.
Nóttin sterk og voldug vefur
viðkvœmt að sjer sjerhvert harn.
\
Kinn jeg vaki og augnm renni
útá húmsins regindjúp;
— sje þar glitta’ á gamlar mgndir
gegnum skuggans dökka hjúp.
Lit jeg inn í lágann kofa
lítið er þar um skart og glans.
Jafnt hið ysta og insta Ifjsir
örbgrgð fáfœks verkamanns.
Inní þessu hrörna hreysi
hálfdauða við aringlóð;
sat jeg fgr lijá sgslur minni
og söng við hana vögguljóð.
Þó hún ætti engar perlur
og engar silfurgersemar;
var hún hvcrjum demant djjrri
drottning sannrar fegurðar.
Er vakti jeg hjá vöggu hennar
og veikann hegrði andardrátt,
gat jeg fundið guðleg áhrif
gegnum barnsins lijartaslátt.
Hún vissi ei að vonir bregðasl
og völt er mannleg ákvarðan
llllllllllllllllllllltltllUIIIIHIMIHIIIIillitllllWlllBUailllllilBhlMfl
EIGINMAÐUR TIL SÖLU
Gullnemi nokkur i Suður-Afriku
vakti nýlega mikla atliygli eða rjett-
ara sagt gremju vegna þess að hann,
eitt sinn cr hann var í fjárkröggum,
seldi vini sinum konuna sina. Hann
virðist ekki hafa metið hana mikils,
því vinurinn eignaðist hana fyrir 100
florinur og gamla vöruflutningabifreið
að auk.
En það ber lika stöku sinnum við,
að konur selji manninn sinn. Þó ó-
trúlegt sje, hafði dómstóllinn i Sidney
i Ástraliu eigi alls fyrir löngu slikt
mál til meðferðar. Kærandi var kona,
sem hafði selt manninn sinn konu,
sem liún vissi að maðurinn var i
þingum við. í samningnum var það
skýrt tekið fram, að seljandinn, eftir
að liafa fengið kaupverðið útborgað,
mætti eklti ó noltkurn hótt gera kaup-
anda lífið erfitt. Svo var því bætt við:
„Brjóti jeg samning þenna í nokkru
skuldbind jeg mig fyrir mina hönd og
allra erfingja minna, ef jcg skyldi
deyja, til að borga mótpartinum 500
pund sterling".
Þrótt fyrir þenna skýx-a samning, só
seljandi mjög eftir því að hafa skrif-
að xindir hann og gerði kröfu ó hend-
ur kaupanda. Dómarinn lýsti samn-
inginn ógildan og sigri hrósandi flutti
mín^
þvi hún var bara barn i unda
með bikar lifsins ósnertann.
Arin liða i alda sœinn;
— og engin stund er burtu máð.
Allir hafa inst i hjarta
afleiðingar lifsins skráð.
Litla stúlkan Ijúfa er horfin;
— löngu orðin kaldur nár.
En hiigsunin um horfinn ástvin
hjá mjer stundum vekur tár.
Legsteinninn á leiði hennar
lýsir kjörum öreigans.
.4 brotinn kross úr birkikvisti
er bundinn fölnr rósakrans.
En sjerhvert ár er sólin Ijómar
og sendir geisla um lönd og höf.
Gegnum tárin blómin blíðu
brosa milt á hennar gröf.
Og i vorsins daggardropum
dfjrra blóma táralind,
—- sje jeg speglast systur minnar
sakleysisins engilmynd.
Ennþá finn jeg andardráttinn
og unga barnsins hjartaslög;
— og syng með klökkum sorgarrómi
systur minni — vöggulög.
Bjarni M. Gíslason.
■ IIIIII llliillll illllllll II1111III iiltlll II1111111111111111111111111111111111
konan manninn sinn lieim með sjer.
í Toskana seldi önnur kona fyrir
nokkru grannkonu sinni manninn sinn.
Maðurinn var mesti letingi, óstarfliæf-
ur með öllu, svo hún þurfti hans ekki
með. Alt fór vel um stund. En svo
var maðurinn skyndilega svo heppinn
að erfa auð mikinn eftir frænda sinn,
og þó kom annað hljóð i strokkinn.
Kona nr. 1 vildi fá manninn aftur,
en kona nr. 2 vildi ekki láta hann af
hendi, og svo fór alt í mál. Salan var
gerð ónýt, en dómarinn ákvað að mað-
urinn skyldi hafa rjett til þess að
róðstafa auðinum eftir eigin vild. Og
því mun kona nr. 1 ekki hafa búist
við. —
í lok 19. aldarinnar seldi þvotta-
kona i París manninn sinn fyrir 100
franka. Hann var drykkfeldur mjög
og ófús til vinnu. En nýja konan hans
hafði svo gott vald yfir honum að
liann hætti að drekka, fór að vinna og
var yfirleitt besti heimilisfaðir. Og
þó sá fyrri konan eftir því að hafa
selt hann, en hann fór aldrei til lienn-
ar aftur. —
í Krakau seldi kona einu sinni
manninn sinn ó uppboði. Það var
ekka ein, sem var hæstbjóðandi og það
fór mjög vel með þeim.
Árið 1774 seldi ensk kona mann-
inn sinn í Manehester. Það mun ekki
hafa verið sjerlega mikið í hann varið,
því hann fór fyrir 5 sliillings. — Önn-
ur kona i Southampton fjekk eitt
sterlingspund fyrir sinn mann ó upp-
boði. Það merkilega er, að livorugur
þessara manna virðist hafa haft neitt
á móti þessu. En þeir lmfa liklega
hvor um sig verið menn eftir þvi.
Ameriskur læknir, John Broadus
Watson, spáir þvi, að að fimtiu órum
liðnunx vex-ði engin lijónabönd til. Alt
virðist færast í þá ótt, að hver ein-
staklingur vill vera sem óhóðastur.
Hinn upprunalegi grundvöllur hjóna-
bandsins er horfinn, segir ' Watson. Og
hann heldur þvi fram að helmingur
allra lijónabanda í Ameriku fari út
um þúfur af þcssari ástæðu.
Kvikmyndafjelag það, sem hefir
ráðið Corinne Griffith til sín, liefir
vátrygt rödd hennar i fimm ór. Missi
hún röddina borgar vátryggingarfje-
lagið kvikmyndafjelaginu eina miljón
dollara.