Fálkinn - 10.08.1929, Side 12

12
P Á L K I N N
Skrítlur.
Feita konan: Segið þjer mjer, mað-
ur minn. Getur maður komist um
þetta hlið?
— Ætli ekki það? Rjett áðan fór
heyvagn hjerna um.
í KENSLVBIFREIÐINNI
— Jeg er svo ákaflega hrœddur núna
þegar jeg tek á stýrislijólinu I fgrsta
skifti.
— Verið þjer rólegar. Þjer eruö
ekki neerri eins hrœddur og gangandi
fólkið, sem mœtir ijður á veginum.
Illjómsveitarstjórinn Iiirtir strákinn
sinn.
— Hvcr ósköpin eru að sjá þig,
kunningi. Hefirðu orðið fgrir bifreið-
arslysi?
— Nei, en hann Brandur er kom-
inn heim úr hrúðkaupsferö.
? ? ?
— Og það var jeg, sem ráðlagði
honum að gifta sig.
— En hvaS þii litur aumingjalega
út!
— Já, jeg drakk mig blindfullan i
kampavíni i fyrri viku.
— Og þjer líður illa eftir svo lang-
an tima?
— Já, jeg verð nefnilega að borga
vinið sjálfur.

VEIKBYGT HÚS:
— Heyrið þjerl Þjer megið ekki
binda yður við reykháfinn, hann tæt-
nr undan.
— Getið þjer selt mjer hegningar-
lögin, síðustu útgáfu?
— Þau eru því miður útseld, en cf
þjer viljið segja mjer hvað það er,
þá-----------
— Viltu gcra svo vel, að stiga á
vogina. Við höfum ncfnilega veðjað,
hann Kristján minn og jeg, um hvort
okkar sje j>yngra.
— Jœja, vrcna mín. Ilvernig finst
þjer það?
— Já, við verðum þrettán til borðs.
— Það gerir ekkert til. Jeg skal
borða fyrir tvo.
C
— Heyrðu, pabbi. Hvernig vita
stjörnufrœðingarnir hvenœr sólmyrkoi
kemur?
— Þeir lesa vitanlega um það í
blöðunum, drengur minn.
— Elsku maðurinn minn, það er
hálf óviðkunnanlcgt, að maður skuli
geta sjeð langt upp á löpp á fólki.