Fálkinn - 17.08.1929, Blaðsíða 7

F A L K I N N
7
Við dugðum ágætlega, þó að
það kæmi mjög l'latt upp á okk-
ur að mætast þarna, því að hvor-
Ugt okkar ljóstaði neinu upp
ineð látbragði eða orðum.
Enginn af þeim, sem staddir
voru í stofunni, gat látið sjer
detta annað i hug, eftir fram-
komu okkar að dæma, þegar-við
vorum kynt hvort fyrir öðru, en
að við hefðum aldrei sjest fyr.
En — hvernig stóð á því að
hún var hjerna? Hvað átti hún
sameiginlegt við gestgjafafrúna
okkar, hina feitu, hversdagslegu
frú Holmgren? — Um það var
jeg að liugsa meðan jeg át súp-
una — cg um það hvað jeg ætti
að spjalla við hana, því að hún
var viss með að láta mig byrja.
Vandamálið var á þessa leið:
Tvær persónur, A og B, eru trú-
•ofaðar, en skiljast ósáttar. Tólf
mánuðir líða. Þá mætir A (það
er jeg) B (það er hún) í mið-
degisveislu og húsmóðirin læt-
ur okkur sitja saman til borðs.
Hvað á A að segja við B (B stein-
þegir auðvitað). Jeg gat ekki
leyst vandamálið, Ef til vill
•nundi andinn koma yfir mig er
jeg hefði etið fiskrjettinn. Það
er sagt að fiskur hafi góð áhrif
á heilann! Hún leit alt annað en
vingjarnlega út þar sem hún
sat — og sneri vanganum að
nijer, vanganum sem var mjer
að góðu kunnur, og sem injer
fanst einu sinni svo yndisfagur.
Hann var fallegur enn — að
vísu dálítið kuldalegur.
Jæja, jeg ætlaði nú samt að
vera kuldalegur líka, og sýna
henni hvernig mjer stæði alveg
á sama um hana. Andinn kom
yfir mig þegar jeg var að borða
blessaðan laxinn. Jeg vildi láta
• veðri vaka eins og jeg hefði
heyrt að hún væri aftur trúlof-
nð. —
— Er það satt? spurði jeg og
sneri mjer að henni, — má jeg
óska yður til hamingju?
Hún horfði harla illilega á
niig: — Það er ekkert til í því
• •.. Einu sinni var meira en
nóg.
— Dettur yður aldrei í hug
að gifta yður? spurði jeg sak-
•eysislega.
— Ekki voru það míii orð.
— Já, en afsakið mig, að vera
trúlofuð einu sinni er nóg, sögð-
nð þjer — og það er nú sama
—• er ekki satt?
Jeg sá, að henni gramdist að
hafa jnist marlcs. Og því næst
hjelt hún áfrain í kuldalegum
römi, eins og áður:
-— Hið óhamingjusama hjóna-
hand mitt litar auðvitað dálítið
skoðanir mínar á hjónaband-
inu. En að sjálfsögðu get jeg
^hift um skoðanir eftir því sem
!,r*n líða. Vonandi fullnægir
shýring mín yður nú?
— Já, takk, fullkomlega. sagði
Íeg. — Heyrið þjer — þjer hafið
alls ekki spurt eftir Hildu
frænku, bætti jeg við í ásökun-
nrrómi.
— Hvernig líður frú Ström-
felt?
Taklí fyrir, henni liður vel.
Hún hefir ekki fengið gallsteina-
flog síðan þarna seinast. — Ver-
öldin er vandakind. Ef hún
hefði ekki orðið veik, hefðum
við aldrei skammast og þá vær-
um við harðgift núna.
— Það eru smáinunirnir ....
— Þú gctur kallað gallstein-
ana hennar frænku smámuni —-
sem ráða örlögum manna.
Auk allra annara ytri og innri
hæfileika voru það sameiginleg
áhugamál á ýmsum sviðum, sem
urðu orsök til þess að jeg varð
ástfanginn af henni. Áhugaefni
okkur drógu okkur hvort að
öðru, og svo trúlofuðumst við •—
við vorum mjög áþekk, en við
vorum bæði aílstór í skapi, og á
því fengum við brátt að kenna.
Jeg á frænku, Hildu að nafni,
sem býr upp i sveit. Þar er
mjög fiskisælt. Hún hefir látið
gera ágætis golfleiksvið heima
hjá sjer, —• og þegar hún
lieyrði um trúlofunina, bauð hún
okkur heim. Við urðum himin-
lifandi bæði tvö við voruin
viss um að alt ljeki þar i lyndi
við okkur. Okkur fanst að við
þyrftum að vera dálitið út af
fyrir okkur, og það gat elcki átt
sjer stað, að frænka væri altaf
oi'an í okkur. Hún lætur sjer
það best lynda að sitja í stóln-
um sínum og prjóna, svo að það
var engin hætta á því að hún
mundi baga okkur. Og við ætl-
uðum að lifa útigangslífi, spila
golf og tennis á daginn, en bill-
ard á kvöldin. Eitthvað á þessa
leið var dagskráin.
En alt gekk öðruvísi en ætlað
var. Ekkert fór að vonum okkar.
Það rigndi þegar við komum, og
Hilda fræiika ofltældi sig og fór
að hátta. Læknirinn kom og tal-
aði um gallsteina. Það rigndi
dáginn eftir, og auk þess var
hvast. Við komum hundvot og
gegndrepa heim og vorum i
versta skapi.
Daginn eftir var veðrið ennþá
verra, við urðum að halda okk-
ur inni og urðum þreytt og leið
á því. Hilda frænka sást aldrei.
Þegar við vöknuðum morguninn
eftir var veðrið ennþá verra —
alt var á núllpunkti, skapið ekki
síður en annað. Ef frænka hefði
verið á fótum hefði það verið
eitthvað skárra. En rigningin og
innisetan, sem við kölluðum
fangelsisvist, tóku á taugar
okkar. Slcapið varð verra og
verra. En hvað það var, sem
kom sprengingunni af stað,
man jeg ekki, en nákvæmlega
klukkan hálf fjögur hættum við
að vera trúlofuð. Rjett í því að
klukkan sló hálf þeytti hún
hringnum eftir borðinu til mín,
en jeg opnaði gluggann og kast-
áði honum út. Hálfri klukku-
stund síðar var jeg á bak og
lmrt, og hún fór daginn eftir. —
Heilt ár leið, og jeg heyrði hana
hvorki nje sá, þangað til frú
Hohngren fjekk þá flugu, þó í
mesta meinleysi, að láta okkur
sitja saman til borðs.
—- Ef til vill er það jeg, sem
má óska yður til hamingju,
sagði hún.
-— Það er alt of fljótt. í „te-
oríunni“ hefi jeg trú á hjóna-
bandinu, og eins og þjer vitið
reyndi jeg einu sinni að fram-
kværna það, en .... — Þögn
minni sagðist hjer vel. — Við
vorum ósammála um flesta
hluti. Og til allrar hamingju
komst jeg brátt að raun um,
live barnaleg þjer voruð, ef alt
gekk yður ekki að óskum.
Og jeg fjekk að kenna á því
hversu heimtufrekar og óþolandi
stúlkukindur geta verið, hafi
verið dekrað alt of mikið við
þær. Er það ekki heppilegt að
við kyntumst hvort öðru svo
bráðlega.
— Jú, vissulega var það.
Það væri sannarlega
heppilegt, ef alt ungt og trúlof-
að fólk væri þrjá rigningardaga
í húsinu hennar Hildu frænku,
með ósýnilegu húsmóðurinni.
— Margar ungar stúlkur
mundu nú standast eldraunina,
sagði jeg ismeygilega og brosti
um leið.
— Ekki ef þjer eruð annars-
vegar.
— Nú, hvernig vitið þjer það?
svaraði jeg. — Jeg þelcti eina,
sem gat, og jeg vonaði ....
Meðaumkvunarbros ljek um
andlit hennar.
— Guð minn góður! Er það
Valborg Sommer.
— Já, jeg hefi heyrt eitthvað
um það. Það sagði mjer ein-
hver, að þjer hefðuð verið hjá
þeim í haust.
— Það er satt, — en það var
nú ekki hún, sem jeg átti við,
þó að mjer dytti einu sinni í
hug ....
— Neitaði hún yður? spurði
hún.
— Jeg liefi ekki spurt hana
um það, — nei, ekki er það
hún.
Samræðunni lauk í bili. Jeg
sat grafkyr og virti hana vel
fyrir mjer. Hún var fögur sem
forðum. En breytt var hún, þó
að ekki sje gott að lýsa því með
orðum. Við horfðumst í augu
og jeg sagði fljótlega:
—• Hvernig hefir frú Holrn-
gren getað náð í yður?
Hún yfti öxlum á sinn ein-
kennilega hátt, sem jeg kannað-
ist svo vel við.
— Jeg gæti spurt yður á
sama hátt, hvernig hefir herra
Holmgren getað náð í yður?
— En mjer datt ekki í hug . ..
Jeg sagði þessi orð í hálfum
hljóðum, þó að jeg þyrfti þess
ekki með, þar sem allir þvældu
hver í kapp við annan .... —
að þessi veisla væri svo hræði-
leg, sem raun er á. Að yður
sleptri eru dömurnar hund-
leiðinlegar.
— En, hvernig stendur á því
að þjer eruð hjer?
—. Jeg gat ekki komist hjá
því!
—Þjer gerið tilraun til þess
að komast hjá spurningunni.
Það skiftir mig heldur ekki
máli. Við skulum nú tala um
eitthvað annað. Hvernig líður
Múller?
Daufur roði færðist yfir van^a
hennar. — Jeg veit það ekki.
Það er langt síðan að jeg hefi
sjeð hann.
— Hvað er þetta? Byrjaði
hann ekki á ný þegar blöðin
birtu, að trúlofun okkar væri
lokið?
Jeg varð hissa þegar liún
neitaði því.
Þegar við mættumst í fyrsta
skifti gaf hún honum dálítið
undir fótinn.
Enn á ný skil'ti jeg um um-
ræðuefni. — Nú, og Flor Han-
sen, yðar ágæti, auðugi skjol-
stæðingur?
Hún blóðroðnað: Jeg var ekki
sem hepnastur með um.ræðu-
efnið.
— Hann er erlendis.
Jeg rendi augunum yfir veislu-
gestina. — Það var nú Ijóta
samkundan; hún og jeg höfðum
hrapað niður í hópinn. Ekki
Vantaði hávaðann!
Herrarnir voru blóðrauðir i
framan — augsýnilega vanir að
eta vfir sig.
— Hevrið þjer mig! sagði jeg
skyndilega. — Flor Hansen —
hvað kemur hann trúlofun okk-
ar við?
— Þjer munið, að jeg var hjá
honunt daginn áður en við fór-
um lil Hildu frænku?
— Mjer geðjaðist ekki hvern-
ig hann kom fram gagnvart
mjer. Hann sagði upp i opið
geðið á mjer, að það væru pen-
ingarnir yðar, en ekki þjer
sjálfar, sem jeg væri að sælast
eftir. Og það tók jeg óstint upp
fyrir honum.
— Það hefi jeg aldrei haldið
um yður, og hann hafði enga á-
stæðu til að láta sjer detta þetta
i hug. Við náin kynni kom það
i ljós að þjer voruð drotnunar-
gjarn, uppstökkur og ruddaleg-
ur, en þjer sóttust ekki eftir
rnjer vegna peninganna.
—• Jeg þakka fyrir mig, sagði
jeg mjög auðmjúklega. En fram-
koma hans stakk mig hræðilega.
Jeg byrjaði heimsóknina lijá
frænku í afleitu skapi og rign-
ingarsullið varð sist til þess að
bæta það eða þá fjarvera
frænlcu! Ef hún hefði nú ....
Nú stóð hún upp frá borðinu.
Frú Holmgren og hinar hefðar-
konurnar voru á leið inn í við-
hafnarsalinn — og Elsa —• fyr-
verandi unnustan mín — fór í
huinátt á eftir og líktist mest
svan innan um kjagandi gæsir.
Með livaða hvötum kom hún
hingað? Gat það verið að hún
hefði komið til þess að hitta
mig? •— Nei, það gat ekki verið.
Hún var svo undrandi þegar
hún sá mig. Jeg fór rakleitt til
gestgjafans til þess að fá frjett-
ir um hvernig í öllu lægi.
Heyrið þjer inig, Holmgren,
sagði jeg, — stúlkan sem sat til
borðs með mjer, ungfrú Gorm
Hann greip fram í fyrir mjer.
— Já, kæri vinur, jeg veit ekki
hvernig jeg á að afsaka mig við
yður. Það er alt konunni minni
að kenna. Þjer áttuð að hafa
barónsfrú Werden fyrir borð-
dömu, — en konan mín ruglaði
saman nöfnunum. Okkur vanl-
aði eina dömu og tókum því
kenslukonuna.
Frh. á bls. 15.