Fálkinn - 17.08.1929, Blaðsíða 14

14
FÁLEINN
Líftryggið yður í stærsta
líftryggingarfjelagi á
Norðurlðndum:
Stokkhólmi.
Við árslok 1927 líftryggingar
í gildi fyrir
yfir kr. 658,500,000.
Af ársarði 1927 fá hinir líftrygðu
endurgreitt
kr. 3,634,048,00,
en hluthafar aðeins kr. 30,000
og fá aldrei meira.
Aðalumboðsm. fyrir ísland:
A. V. Tulinius, Sími 254.

Póothúastr. 2.
Reykjavfk.
Simar 542, 154
og
20» (framkv.ati.).
BBBfXMflfl
Alíslenskí fyrirtæki.
Allskonar bruna- og sjó-vátryggingar.
Hvergi betri nje áreiöanlegri viðskifti.
Leitið upplýsinga hjá nœsta umboösmanni!

Komið og lítið á nýtísku
hanskana f Hanskabúðinni.
&Ráfi~éœmi nr. 19.
EftirF. M. Teed.
llÉ! i llll! áÉÍI .
mm w& WHMh fáf
am m m&ém
m mi a m n'
- J....WTM
Hvítt byrjar og mátar í 3. leik.
Vinsamlegast getið „Fálkans", þegar
þjer skrifið til þeirra sem auglýsa í honum.
Kvensokkar f miklu
úrvali f Hanskabúðinni.
Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur. íslenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux.
stæðan til ráðabruggsins er nú ekki iengur
tili En hitt skil jeg ekki hvernig við eigum
að fara að því að opinbera frænku það.
— Við verðum fyrir hvern mun að leyna
hana sannleikanum. Það væri illmenska að
segja henni frá öllu núna. Nú er mjer það
fyrst ljóst hve lúalega jeg hefði farið að.
—- Já, en það var nú samt ekki þjer sjálfri
í hag gert, heldur því málefni, sem þú hafðir
tekið ástfóstri við.
— Já, kvenfrelsisfjelagið .... það er orð-
ið litils virði í mínum augum nú, og auk
þess taka þær mig ekki sem frambjöðanda
þegar jeg er orðin öreigi.
— Eru það þjer mjög sár vonbrigði,
spurði hann alvarlega.
— Hin mestu á ævi .... Hún tók sig á,
þvi ef satt skyldi segja, voru vonbrigðin ekki
eins sár og hún hafði haldið. — Nú þarftu
að minnsta kosti ekki að flýja land, Billy,
sagði hún skömmu seinna.
-— Þykir þjer það betra en eklci?
— Auðvitað þykir mjer það. Mjer er illa
við tilhugsunina um að eiga aldrei að sjá þig
aftur. Við getum sagt frænku, að við sjeum
skilin að borði og sæng. Meira þarf hún ekki
að fá að vita.
— En það er eitt, sem þú steingleymir,
Virginia.
— Hvað er það?
— Hvað á um þig að verða þegar iífeyrir
þinn hættir?
Hún hló. — Settu um fram alt ekki upp
neinn hátíðarsvip. Jeg sje fyrir mjer.
— Og hvernig þá það?
— Þrátt fyrir þína miklu vantrú á hæfi-
leikum mínum til að sjá fyrir mjer sjálf,
get jeg trúað þjer fyrir því, að gæfan brosir
við mjer. Kvenfrelsisfjelagið vantar einmitt
ritara, og jeg er sjálfkjörin í þá stöðu, ef jeg
sæki um hana. Hún settist við skrifborðið.
— Það er annars best að gera það sam-
stundis, sagði hún.
— Liggur svo mjög á því? spurði hann.
— Já, jeg held nú það, svaraði hún, —
nógir verða umsækjendurnir.
— Meðan hún var að skrifa ákvarðaði
hann sig í snatri: — Virginia, hættu við að
senda umsókn, sagði hann. Hún leit upp.
— Hversvegna? spurði hún. — Vegna þess,
að jeg get ekki til þess hugsað. Þú verður
hvort sem er ekki reið þó jeg segi það eins
og mjer býr í brjósti.
— Ekki vitund, Billy.
—• Jeg get ekki til þess hugsað, að þú
eigir að brjótast ein áfram i heiminum.
Virginia brosti. — Jeg get víst aldrei snú-
ið þjer yfir á mína skoðun. Þú ert alveg
þrælbundinn við þessa gömlu hjátrú, að
konan eigi að skríða bak við manninn, þessa
alvitru veru.
— Já, því hann er, samkvæmt eðli sínu,
verndari hennar.
Virginia brosti með sjálfri sjer er hún
hugsaði til þess hve reið hún hefði orðið
við þessi orð og þvílík, áður fyrr. Hún var
nú farin að bera virðingu fyrir skoðunum
hans, því hún vissi að þær bygðust á ó-
sviknu drenglyndi. — Gott og vel, Billy, sagði
hún. — þú getur álitið um það hvað þú
vilt. En þar eð jeg á mjer ekki neina slíka
vernd vísa, verð jeg að berjast upp á eigin
spítur. Svo hjelt hún áfram að skrifa..
— Mjer líkar ekki, að þú takir við þess-
ari stöðu, og á jeg að segja þjer hversvegna.
Hún leit upp, lagði frá sjer pennan og
leit fráman í hann. — Jeg fæ ekki sjeð
hvernig það getur orðið, sagði hann. Við fá-
um aldrei framar tækifæri til að sjást.
— Væri það ekki heppilegast? spurði
Virginia hægt.
— Hemingway laut niður að henni. — Er
þjer þetta alvara. Áður sagðistu ekki geta
þolað tilhugsunina um að jeg færi af landi
burt.
—• Það veit jeg vel. En hversvegna ættir
þú að kæra þig um að sjá mig framar?
spurði hún með beiskju, og reyndi árangurs-
laust að láta ekki á geðshræringu sinni bera.
Jeg hefi farið svo svívirðilega með þig, að
best væri að þú færir burt og gleymdir mjer
fyrir fult og alt.
— Jeg gleymi þjer aldrei — af því jeg
elska þig. Jú .... jeg hefi lofað að koma
ekki að því efni oftar, en jeg vil, að þú
heyrir það eitt skifti fyrir öll, að, ef þú
skyldir einhverntíma sjá þig um hönd, skal
jeg alt af bíða eftir þjer. Og þó þú svo
aldrei sjáir þig um hönd, skal jeg alt af
vera besti vinur þinn. Viltu lofa mjer því,
að muna þetta?
Augu hennar voru tárvot, og hún var of
hrærð til þess að geta svarað neinu. En hún
var ósegjanlega örugg er hún hugsaði til
þess að geta alt af skoðað hann sem vin
sinn.
— Þakka þjer fyrir, Billy, sagði hún loks
og reyndi af fremsta megni að sýnast ró-
leg, — jeg met vináttu þína meir en nokk-
uð annað í þessum heimi. Hún horfði beint
í augu honum meðan hún sagði þetta, og
gleymdi sjálfri sjer og öllu öðru meðan hún
starði inn í djúp þessara gráu augna. Ein
ósk gagntók hana: að strjúka hrukkurnar
burt af enni hans, og sjá aftur gamla bros-
ið um varir hans.
Alt í einu opnuðust dyrnar og Jane frænka
kom inn. — Jæja, börnin mín góð, hafið þið
ákveðið ykkur? spurði hún.
— Já, frænka, svaraði Virginia og safír-
bláu augunu ljómuðu. Hún talaði eins og
hún væri móð. — Við Billy ætlum ekki að
skilja. Framvegis verð jeg heima hjá mjer
og hugsa um manninn minn, staga sokkana
hans og sje um, að hann sje í ullarfötum
næst sjer, og reyni á allan hátt að vera hon-
um góð og ástrík eiginkona. Og hún lagði
handleggina um háls honum og grúfði sig
upp að öxl hans.
—• Svei mjer ef jeg held ekki, að þið sje-
uð orðin sátt, sagði frænka og bætti svo
við: — En William, manni væri næst að
halda að þetta sje í fyrsta sinni sem þið
kyssist.
— Og samt er það í annað sinn, svaraði
hann gletnislega.
(Endir).
I næsta blaði hefst
bráðskemtileg
saga
Eftik william le queux
Fylgist með henni frá byrjun.