Fálkinn - 17.08.1929, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
Málninga-
vörur
Veggfóöur
Landsins stærsta úrval.
mpHRINN
Reykjavík.
Framköllun. Kopiering.
Stækkanir
Carl Ólafsson.
VINDLAR:
Danska vindilinn PHÖNIX
þekkja allir reykingamenn.
Gleymið ekki Cervantes — Amistad
— Perfeccion o. fl. vindlategundum.
Hefir ! heildsölu
3IGURGEIR EINARSSON
Reykjavík — Simi 205.
[Jerslið \ja \Jikat.
Vörur l/ið l/ægu Verði.
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest.
cFálfiinn
er besta heimilisblaBiB.
Ávalt fjölbreytlar birgBir af
HÖNSKUM fyrirliggjandi.
HANSKABÚÐIN.
Maðnrinn minn -
SKÁLDSAGA eftir
FLORENCE KILPATRICK.
símann. — Ert það þú, Freddie .... Já, það
skil jeg vel .... Aumingja drenggarmur-
inn .... Jeg var einmitt að hugsa um hvern-
ig þú yrðir við því. Já, Virginia hefði átt að
segja þjer af því .... já, auðvitað .... já,
jeg vildi gjarna tala almennilega við þig ....
já, þakka þjer fyrir . ... í kvöld kl. 7 ....
við segjum það þá .... Sæll, Freddie. Joyce
lagði frá sjer heyrnartólið og sagði brosandi
við sjálfa sig: — Það eitt er þó víst, að
Freddie verður leiðitamari en Billy.
XVI.
Jane frænka sat í stólnum sinum og var að
hekla. Það þurfti engan sálfræðing til að
sjá, að hún var í æstu skapi. Heklið gekk
hálf skrykkjótt.
— Er ekki William of seinn í dag? spurði
hún Virginiu.
— Ekki nema svo sem tuttugu mínútur,
ef til vill hefir hann farið seint að sofa og
sefur því dálítið lengur en ella. Vildirðu
honum nokkuð sjerstakt?
— Já, ekki laust við það. Frænka tók
heklið fastari tökum en áður. Öðru hvoru
leit hún fast á Virginiu og var auðsjáanlega
reið. Virginia tók eftir því, að hún var eitt-
hvað óróleg, stóð upp og leit út um glugg-
ann. Henni til mikils Ijettis beygði Billy
fyrir hornið í sama bili.—Jeg held jeg verði
að fara og sjá hvort hann er kominn á fæt-
ur, sagði hún og flýtti sjer út að taka á móti
honum.
— Þú ert seint á ferðinni í dag, hvíslaði
hún. Frænka hefir spurt um þig. Hefir eitt-
hvað tafið þig?
— Jeg hefi verið að fá mjer vegabrjef,
svaraði hann stuttaralega, — hvað vill
frænka mjer?
-— Það hefi jeg ekki hugmynd um, en
jeg veit, að eitthvað er á seiði. Bara, að það
sje nú ekki ný tilraun til að sætta okkur.
— Ef svo er, er þjer best að vera eftir-
lát — það styður þitt mál, seinna meir. Þau
gengu saman inn í stofuna. Þegar hann
heilsaði frænku, hafði hann það helst á með-
vitundinni, að hún væri eins og að biðja
hann hjálpar. Og hann sárskammaðist sín
fyrir það, hvernig hann hafði gabbað hana.
— Það var gott, að þú komst, sagði hún,
— því jeg hefi dálitið, sem jeg þarf að segja
ykkur. Komið þið og setjist, svo jeg geti bet-
ur sagt ykkur það.
Þau gerðu sem hún bauð og var ekki laust
við, að hugarástand hennar hefði áhrif á
þau.
— Jeg þarf að gera ykkur játningu, hóf
hún mál sitt, en áður en jeg kem að því,
verð jeg að segja ykkur, að jeg varð allmjög
vonsvikin þegar jeg kom til Englands og
bjóst við, að Virginia lifði i farsælu hjóna-
bandi, og ....
— Er nokkur þörf á að fara að rifja það
frekar upp? tók Virginia fram í.
— Nei, jeg skal ekki fara lengra út í þá
sálma, barnið gott. Jeg gat þess aðeins laus-
lega til þess að gera grein fyrir því, sem jeg
gerði seinna .... það voru lítilsháttar
svik ....
— Svik? Hvað áttu við, frænka? hrópaði
Virginia forviða. Hjer voru orðin hlutverka-
skifti. Nú var Jane frænka óstyrk og hrædd.
Hvað gat hafa komið fyrir, sem gat hafa
feykt burtu ró hennar og valdi yfir sjálfri
sjer? Leit hún ekki á þau bænaraugum?
— Jeg verð að biðja ykkur að fyrirgefa
þessa pretti mina, hjelt hún áfram. Virginia,
þú verður að vera viðbúin miklum vonbrigð-
um. Jeg verð því miður að játa, að frá næstu
ársfjórðungsskiftum hættirðu að geta fengið
noltkurn lífeyri frá mjer.
— Er það refsing fyrir hegðun mína
gagnvart Billy?
— Nei, sei-sei-nei . Það stendur í engu
sambandi við hana. Síðan hann Davíð sál-
ugi frændi þinn dó, hef jeg verið bjáni og
legið i gróðrabralli eins og vitlaus mann-
eskja. Æ, já, konan rekur eins og stýrislaust
skip, ef hún hefir ekki greind karlmannsins
að styðja sig við.
— Já, en jeg skil þetta ekki, sagði Vir-
ginia, meinarðu, að ....
— Já, barnið gott. Jeg meina, að jeg hef
tapað öllu, sem jeg átti til, nema þenna ve-
sæla lifeyri, sem er rjett fyrir minum nauð-
synjum, en heldur ekki meira.
— Fyrsta og einasta hugsun Virginiu var
meðaumkun með frænku. Hún klappaði ást-
úðlega á hrukkótta hönd hennar. — Jeg
vorkenni þjer svo, frænka. Ertu rjett nýbúin
að frjetta hve illa fjárhagur þinn var kom-
inn?
— O, nei. Nú skal jeg segja þjer frá öllu
saman. Jeg vissi það þegar er eg kom til
Englands og ætlaði að segja þjer það sam-
stundis. En þegar jeg sá hvernig samkomu-
lagið var á milli yklcar Williams ákvað jeg
að draga það þangað til jeg hefði sætt ykkur.
Jeg hugsaði sem svo, að meðan þú hjeldir
þig vera mjer háða, stæði jeg betur að vígi
að neyta yfirráða minna. En það hefir alt
orðið árangurslaust. Nú er ekki annað fyrir
höndum, en að jeg verð að reyna að kom-
ast af með þenna litla lífeyri minn. Og þú
verður að gera þjer það ljóst, Virginia, að
framvegis verðurðu algjörlega því háð,
hversu mikið maðurinn þinn hefir efni á að
gefa þjer.
Hræðilegt hugleysi greip Virginiu. Allra
fyrst hugsað hún aðeins um tjón frænku
sinnar, en nú sá hún fram á hverjar afleið-
ingarnar yrðu fyrir hana sjálfa. —- Fjár-
hagslega háð manninum sínum? Það var
falleg tilhugsun.
Hugsanir hennar erfiðuðu i tryllingi til
þess að ráða fram úr þessu. Frænlca, sem
tók eftir fölvanum á andliti hennar, sagði
vingjarnlega: — Mjer þykir þetta lifandi ó-
sköp leitt, Virginia mín, að vera að baka þjer
þessi vonbrigði. Þú verður að fyrirgefa mjer
að svo miklu leyti, sem mjer er þetta að
kenna, en reyndu nú, þótt kanske sje erfitt,
skyldurækni þina við manninn þinn. Láttu
þjer víti mitt að varnaði verða og reiddu
þig framvegis eingöngu á dómgreind manns-
ins þíns í einu og öllu. Það er það ráðleg-
asta, sem fyrir hendi er. Og nú ætla jeg að
láta ykkur ein, svo þið getið talast við. Hún
stóð upp, eins og sú, sem hefir int af hendi
þunga skyldu og gekk út.
Löng þögn. Virginia virtist ætla að sleppa
sjer, og hló tryllingslega.
— Er þetta ekki matur fyrir gamansemi
þína, Billy? Er þjer það ljóst, að jeg hefði
getað sparað mjer allar áhyggjur og ráða-
brugg, hefði jeg vitað af þessu?
— Jeg get hreint ekki sjeð neitt skrítið
i þessu, svaraði hann, — upprunalega á-