Fálkinn - 14.09.1929, Qupperneq 13

F A L K I N N
13
Málninga-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
TOHHRIWM
Reykjavík.
Framköllun. Kopiering.
Stækkanir
Carl Ólafsson.
« £
VINDLAR:
Danska vindilinn PHÖNIX
þekkja allir reykingamenn.
Gleymið ekki Cervantes — Amistad
— Perfeccion o. fl. vindlategundum.
Hefir í heildsölu
SIGURGEIR EINARSSON
Reykjavík — Sími 205.
| Jevslið |/ið \Jikav.
Vörur Við Vægu Verði.
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest.
&álKinn
er víðlesnasta blaðið.
er besta heimilisblaðið.
Notið eingöngu
íslenska rúgmjölið
í brauð og slátur.
iMfRM
Mjólkurtjelag Reykjavíkur.

E
NotiS þjer teikniblýantinn*
„ÓÐINN"?
Eftir william le queux
Frh.
sem hVer maður hefði gert í mínuin spor-
um til að hjálpa bágstöddum bróður.
— Já, en sjáið þjer til. Þúsundir manna
hafa gengið fram hjá mjer og sjeð ástand
mitt, en þó einstaka maður hafi stungið að
mjer skilding, þá hafið þjer gert meira, sem
sje bjargað lifi mínu og gefið mjer hciinili.
Og ef til vill gæti jeg hjálpað vður dálítið
ekki mikið, en dálítið.
— Jeg myndi vera þakklátur íyrir hverja
hjálp, sem þjer gætuð látið mjer í tje, svar-
aði Hugh.
— Jeg bið yður að fyrirgefa, herra minn,
sagði Villi, að jeg kann ekld að haga orð-
um mínum kurteislega, eins og aðrir, en
þjer hafið verið á höttunum kringum Múr-
brotaklúbhinn, til að gá að ungu stúlkunni
með bláa hattinn, er það ekki?
Valentroyd, sem varð steinhissa á þessum
orðum Villa skræks, var rjett að því kominn
að setja ofan í við hann, en tók sig þó á,
þar eð hann sá, að þótt orð hans væru
kanske ekki kurteis að búningnum til, var
enginn efi á, að Villi vildi honum alt hið
besta. Og hvað var þá að hugsa um formið,
ef innihaldið var gott? Hann svaraði því:
— Það er alveg rjett, að jeg hefi hitt
stúlku með bláan hatt, sem jeg held, að sjc
meðlimur í Múrbrotaklúbbnum, og jeg er
hræddur um, að hún sje í hættu stödd. Ef
þjer getið sagt mjer hvernig jeg á að ná tali
af henni, skal jeg vera yður mjög þakklátur.
— Gott cg vel, herra minn. Jeg var hrædd-
ur um, að yður myndi sárna. að jeg fór að
sletta mjer inn í yðar málefni, en jeg hefi
allan huga á því að hjálpa yður og það
gleður mig, að þjer viljið þiggja það. Nú
skal jeg fræða yður um Múrhrotaklúbbinn
og bláu stúlkuna. Klúbburinn er mjög ein-
kennilegur staður, herra minn, það er ltlúbb-
ur, sem enginn meðlimur þekkir i raun og
veru út í æsar. Til dæmis, er jeg mcðlimur
þar. Það hafði yður vist ekki dottið í hug,
eða hvað?
Hugh varð að játa, að svo væri, og fór þá
ViIIi Skrækur með hönd sína inn undh' vest-
ið og dró fram meðlimsskírteini frá klúbbn-
um.
Hugh kinkaði kolli til að láta í Ijósi á-
nægju sína, og beið eftir því, áð eldspýtna-
salinn hjeldi áfram. Það gerði hann líka
eftir eina eða tvær mínútur.
— Já, herra minn, kíúbburinn hefir mörg
atriði á stefnuskrá sinni; hann er sumpart
óheiðarlegur — þar fyrir eru c-kki allir með-
limirnir óheiðarlegir, þótt flestir sjeu það.
Hjer stöðvaði ákaft hóstakast frásögu
Villa. Síðan hjelt hann áfram: — Nú, hvað
snertir bláu stúlkuna, sem. þjer eruð að
elta ....
— Hvernig vitið þjer, að jeg sje að elta
hana? spurði Hugh.
— Vegna þess, að mitt starf er að standa
fyrir utan dyrnar og selja eldspýtur og hafa
vakandi auga með hverjum, sem er þar á
sveimi — leynilögreglumönnuin og öðrum
grunsamlegum persónum. Þegar jeg sje yð-
ur, tilkyrini jeg það inni, og eftir litla stund
fæ jeg að vita, að þjer sjeuð meinlaus, —
aðeins dálitið skotinn í bláu stúlkunni. Það
er alt og sumt — skiljið þjer?
Eldspýtnasalinn þagði þangað til Hugh gaf
hljóð frá sjer, sem bar vott um, að honum
væri skeint, þótt hann væri hissa; síðan hjelt
hann áfram:
— Nú er bláa stúlkan allra besta mann-
eskja, alveg eins og þjer — og það eru marg-
ar ágætis manneskjur i klúbbnum. Hún
heitir rjettu nafni Sylvia Peyton, en hún er
altaf bláklædd, og við köllum hana bláu
stúlkuna.
— Ekki er hún þó glæpamanneskja,
sagði Hugh, — og hvernig stendur þá á því,
að hún kemur í klúbb, sem þjer segið, að
sje að mestu leyti glæpamannasamkunda.
— Hver segir, að hún sje glæpamann-
eskja? svaraði Villi Skrækur með akafa.
Eins og nokkur banni henrii að vera það, ef
hana langar til?
— Jeg meina aðeins, svaraði Hugh, að
hún lítur ekki þannig út, og fyrir mitt leyti
er jeg sannfærður um, að hún er heiðarleg.
— Herra minn, sagði Villi, — þjer vitið
ekki hvað þjer eruð að segja. Þjer hafið ver-
ið mjer góður — það hafið þjer. En engu að
síður getið þjer trúað mjer, að þjer hafið á
röngu að standa.
— En, segið mjer, mælti Hugh, hvern-
ig getið þjer komið fram nieð svona vitleys-
islega ásökun?
— Hún er alls ekki vitleysisleg, svaraði
Villi. Það er alls ekki vitleysislegt eða vont
að vera góður glæpamaður. En viljið þjer,
að jeg segi yður frá klúbbnum eða ekki? Jeg
er hundinn dýrum eiði að gera það ekki, svo
mjer væri hollara að stilla mig um það, en
þjer hafið verið mjer góður, og jeg á
skamt eftir, hvort sem er, og mjer er vel við
bláu stúlkuna, svo mjer er sama þó jeg
leggi í þá hættu, sem þessu er samfara.
— Jæja, þá. Klúbbnum er í rauninni
stjórnað af einhverjum, sem er ennþá valda-
meiri en „Ránfuglinn". Ránfuglinn hefir
herbergi i klúbbnum, inn af aðalsalnum til
hægri.
Hugh kinkaði kolli. Hann mundi eftir her-
berginu — það var einmitt hið sama, sem
bláa stúlkan hafði verið dregin inn i.
Skrækur hjelt áfram: —- Ránfuglinn er
hræðilegur maður, sem veit alt og ómögu-
legt er að leika á. Það er sumt, sem jeg þori
ekki að segja yður, en það er yðar sjálfs
vegna — því um sjálfan mig stendur mjer
á sama hjeðan af. Skrækur var í þann veg-
inn að halda áfram, þegar dyrnar opnuðust
og James kom inn, með innsiglaðan böggul
í hendinni. — Þetta kom sendisveinn með,
sagði hann, og vildi ekki bíða eftir svari.
Hugh opnaði böggulinn og fann innan í
honum öskju með bómull í, en í bóinullinni
lá slifsnál ineð fagurri, svartri perlu í um-
gjörð í klóar líki. Hugh horfði á dýrgripinn
ineð aðdáun og var að því kominn að taka
hann upp, þegar hann kom auga á pappírs-
miða, sem lá hjá honum. Hann braut sund-
ur miðann. Það var vindlingapappír og á
liann ritað ineð fínni kvenhönd, sem virtist
helst vera frönsk:
„Hvaða kostnað, sem þjer verðið að
leggja í, ef þjer farið i flakk, mun
þessi perla nægja til að standast hann.
Hvaða ráða, sem þjer neytið til að
finna leyndardóminn við dauða vinar
yðar, verður það ekki nema til ills
fyrir yður“.
Þetta fanst Hugh, að hlyti að verða orð-
sending frá bláu stúlkunni, og í fyrstunni
Ijetti honum, þótt hann fyndi jafnframt til
vonbrigða, þvi stúlka, sem gat sent dýrind-
is perlur, og gefið í skyn, að hún væri sam-
sek í glæp, gat auðsjáanlega varið sig sjálf.