Fálkinn - 16.11.1929, Blaðsíða 13

P A L K I N N
13
Málninga-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
Mpmmwif
í® Reykjavfk.
K
^ Framköllun. Kopiering.
L
Stækkanir
Carl Ólafsson.
Aðeins ekta
jSteinway-
Piano og Flygel
bera þetta merki.
Einkaumboðsmenn:
Sturlaugur Jónsson Ö Co.
V?*!i5 \/g ife
Vörur l/ið l/ægu Verði.
* ♦ * * * * $ * ********
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest
Notið eingöngu
íslenska rúgmjölið
í brauð og slátur.
MfRJO

Mjóikurfjelag Rcykjavíkur.
c^álRinn
er víðlesnasta blaðið.
er besta heimilisblaðið.
Eftir william le queux
Frh.
i einkennisbúningi, en enginn þeirra talaði
orð við Hugh, nema hvað þeir samþyktu það
álit hans, að veðrið væri gott. Þeir voru sýni-
lega dálitið hræddir við þennan útlending,
sem kom svona varinn í bak og fyrir, og var
svo hátt settur, að jafnvel tollbátar voru sett-
ir undir hann um miðja nótt. Við uppgang-
inn á skipið kom háseti einn til að taka móti
Hugh, og sýnilega hafði Forseti skipað að
vekja sig ef hann kæmi um nóttina, því þeg-
ar hann kom inn í salinn var Forseti þar fyr-
ir i innifrakka utan yfir náttfötunum.
— Nú, þarna komið þjer, drengur minn,
sagði hann við Hugh. — Komið hjerna og
fáið eitthvað að drekka. Alt í lagi, er það
ekki?
— Jú, herra Forseti, að minsta kosti kem
jeg með brjefið, svaraði Hugh.
— Gott, sagði Forseti, — þakka yður fyr-
ir, bætti hann við, er Hugh rjetti honum
innsiglaða brjefið. Fáið yður whisky, —
hafið þjer fengið noklcuð að eta? Jeg bað
þjóninn að vera uppi við, ef þjer þyrftuð
einhvers. Hugh þakkaði og bað um dálítið
af brauði. Meðan hann át það, var Forseti
að þýða brjefið, sem var langt. Hann hafði
ekki nærri lokið því, er Hugh hafði lokið
máltíðinni. Nokkru seinna leit hann upp. —
Valentroyd, sagði hann, — þjer hljótið að
vera þreyttur, farið þjer í rúmið.
— Þakka yður fyrir, svaraði Hugh, en er-
uð þjer viss um, að þjer þurfið mín ekki
meir með?
— Nei, ekkert. Sofið þjer nú, og á morg-
un getið þjer sagt mjer frá ævintýri yðar.
Hugh fór í rúmið og svaf vært langt fram
á morgun. Honum virtist það einkennilegt,
að hvaða fantabrögð, sem Forseti lcynni að
hafa á samviskunni, og hve svívirðilegir sem
hjálparmenn hans ltynnu að vera, var eitt-
hvað svo göfugmannlegt í fari hans, að hann
fann altaf til öryggis í nærveru hans. Ef til
vill var það einmitt þessi eiginleiki, sem ljeði
honum hið ótakmarkaða vald yfir hinum
mislita hóp, sem fylgdi honuin.
Þegar hann kom inn í salinn, sá hann, að
lagt var á borð fyrir hann, og meðan hann
sat við máltíð sína, kom Eunice de Lane inn,
og Hugh tók þegar að hugsa um það, hve
fögur hún væri.
— Veslingurinn, sagði hún, — þjer hljótið
að hafa verið afskaplega þreyttur. Jeg ætla
að gera yður dálítið bylt við fyrst, en að því
loknu getið þjer sagt mjer frá ævintýri yðar.
Gerið svo vel.
Hún rjetti honum brjef með rithönd For-
seta utan á. Hugh las:
Kæri Valentroyd!
Jeg verð að fara snögglega burt, en kem
til ykkar aftur í Cairo. Þjer skuluð
annast skipið. Jeg hefi látið skipstjór-
ann vita og þið Eunice farið með hon-
um til Alexandrínu og þaðan til Shep-
herds í Cairo. Þar hitti jeg ykkur aftur.
Forseti yðar.
Hugh varð steinhissa. Það var ófært, að
stúlka eins og Eunice væri alein með honum
á skútu í Miðjarðarhafinu. Hvað gat Forseti
verið að hugsa? En siðustu orðin í brjefinu
voru þó vingjarnleg, þótt brjefið væri stutt-
ort en jafnframt eins og áminning um eið
hans. „Forseti yðar“. Jú, rjett, honuin var
skipað og hann varð að hlýða, og sjálfs sín
vegna stóð honum á sama, nema hvað hann
þráði einhverjar frjettir af Sylviu Peyton.
Það var þessi Eunice de Laine og staða
liennar á skipinu, sem honum líkaði ekki.
Hann leit upp og sá, að hún var að reyna að
kæfa niður í sjer hláturinn. — O, veslingur-
inn, sagði hún milli hláturhviðanna. — Jeg
vissi, að „borgaramenskunni" yðar yrði ein-
hverntíma nóg boðið. Mjer þykir það leið-
inlegt yðar vegna, — svei mjer þá.
—- Þjer virðist ekki skilja málið, svaraði
Hugh. — Það er yðar vegna, sem mjer líkar
þetta ekki. Hvað í ósköpunum mvndi fólk
segja, ef það vissi, að við verðum ein saman
á skemtiskipi. Það getur alls ekki svo til
gengið.
— Hugsið ekki um mig, svaraði stúlkan
— Mjer mun þykja gaman að ferðinni. Og
við skulum ekki eyða tímanum í að hugsa
um, hvað fólk kann að segja.
— En jeg vil ekki verða orsök til þess, að
þjer fáið á yður óorð, sagði Hugh.
— Reynið að gleyma því, svaraði hún. —
Jæja, herra varaforseti, hvenær förum við
af stað? Getum við fengið okkur skemti-
göngu i borginni fyrst?
— Jeg er hræddur um, að olckur væri
betra að fara ekki í land, svaraði Hugh, sem
hafði í fersku minni ævintýri sín í landi. Og
jeg skal segja yður hvers vegna, bætli hann
við og sagði henni síðan alla söguna.
— Það er rjett — þjer hafið verið í hættu
staddur. Þá skulum við ekki gefa um skemti-
gönguna en reyna heldur að komast af stað
undir eins. Mjer verður rórra þegar við er-
um komin nokkrar mílur hjeðan burt.
Þegar Hugh hafði gefið skipanir sínar,
sigldi slcútan af stað, því vjelarnar höfðu ver-
ið tilbúnar til gangs allan tímann, og brátt
hvarf hin einkennilega, fallega höfn sjónum
þeirra, en skútan stefndi til Malta, þar sem
skipstjóri stakk upp á að taka kol áður en
haldið væri til Alexandríu. Tíminn var fljót-
ur að líða og ekkert raskaði liugariósemi
Hughs nema hugsunin um Sylviu Peyton.
Þessi óró óx dag frá degi og oftar en einu
sinni ásetti hann sjer að brydda upp á þessu
við Eunice, en hætti þó altaf við það aftur,
sökum viðvörunar Sylviu Peyton gegn Eu-
nice. Að vísu þóttist hann þess viss, að Syl-
viu skjátlaðist í þessu efni, en engu að sið-
ur varð hann að fara eftir óskum hennar.
Um það leyti sem komið var til Malta. voru
hann og Eunice orðin góðir vinir Eftir
liennar eigin uppástungu kallaði hann hana
skírnarnafni hennar og hún kallaði hann
Hugh. Oft bar það við, er þau sátu uppi á
þilfari og horfðu á sólarlagið eða eitthvert
tígulegt Indlandsfar sigla framhjá, að hún
var að þvi komin að segja honum ævisögu
sína, en altaf hætti hún við það á siðasta
augnabliki, og fór að tala um eitthvað annað.
Nú voru þau farin að nálgast Malta og er
skipið skreið hægt inn í höfnina kom toll-
bátur og benti skipstjóra að nema staðar.
Hann gerði svo og báturinn kom að skipinu.
Stigi var settur út og tveir tollmenn ásamt
tveiin þreknum mönnum, sem ekki voru í
einkennisbúningi komu upp á þiífarið.
Eunice greip andann á lofti og Hugh leit
við og kannaðist jafnskjótt við hið gilda
vaxtarlag Overtleys yfirumsjónarmanns frá
Scotland Yard.
XI. KAPÍTULI.
Hugh Valentroyd varð bæði hissa og
skelfdur, er hann sá ógeðslega náúngann frá
Scotland Yard fyrir framan sig, og hinn
hafði augsýnilega gaman af óró hans, því
hann sagði brosandi: — Mig hafið þjer vist
búist við að sjá síðastan manna, herra Val-
entroyd. Hugh, sem reiddist brosi hins og
hafði andstygð á manninum, svaraði: — Jeg
er hættur að verða hissa á nokkru, sem yður
viðkemur, eftir spurningarnar, sem yður