Fálkinn - 16.11.1929, Blaðsíða 14

14
P A L K I N N
Frb. frá 7. bls.
KROSSGÁTA nr. 23.
HÚSVITJUNIN
beimferðar og Bótólfur var einnig
ferðbúinn og liafði látið tygja Gló-
faxa sinn og beita honum fyrir sleða.
Bótólfur hafði gert ráð fyrir því að
koma ekki heim að kvöldi, hann
kvaðst ætia að fylgja sjera Knúti og
þyrfti liann að ræða við hann ýms
áhugamál. Svo óku þeir ú stað i
fleygi ferð, þvi akfæri var ágætt og
Glófaxi var fimur í fótaburðinum.—
Þeir töiuðust mikið við á íeiðinni og
úður en þeir voru komnir til Kúa-
vikur voru þeir farnir að þúast og
afráðið var að lestrarfjelagið yrði
stofnað, og ýms önnur nýmæli prests
báru einnig á góma, sem siðar áttu
að komast i framkvæmd.
Bótólfur gisti hjá sjera Knúti um
nóttina og daginn eftir hjelt hann
heimleiðis glaður í bragði. Efth þetta
var mikil vinátta milli sjera Knúts
og Bótólfs og þótti báðum mikið til
hvors annars koma.
1 2 I 5 0 m i 6 9 10 11 m
12 St- 13 m 14 00 15
16 17 1 18 19 m 20 21
>2 1 23 24 25
26 1 bs 27 31 I 50 50 — 28 ©0 29
30 m 32 30 50 33 34 30 35
36 37 1 1 38 Sp 130 50 42 39 40
m EE 41 00 50 w
43 44 i 45 py* 46 47 48
49 331 O 1 kO MW Sra 51 52 53 54
55 61 56 •E1 i33' 57 58 59 60
la 30 B0 63 00 50 64
65 i 66 67 68
70 00 i33 71 72
W 69 00
m 73 74 w
HREINAR LÉREFTSTUSKUR kaupir háu verði
næstu daga — PRENTSMIÐJAN GUTENBERG
Lár jett :
1 vatnsfall. 7 lieyruddi. 13 afrensli.
14 æðir. 16 samkomuhús. 18 knæpa.
20 bæta. 22 værukæri. 23 margt sam-
einað í eitt. 25 mjög. 26 flani. 27
vatnsfali. 29 gana. 30 skammstöfun.
31 morðtól. 32 Icikni. 33 fornafn. 35
nafnháttarmerki. 36 gnýpur. 39 dreifði
út. 41 matarruslið. 42 skynsemi. 43
í ólagi. 46 gaf (í rúmfræði). 49 for-
nafn. 50 rithöfundur. 51 arinn. 53
nefnilega. 54 tónn. 55 griptæki. 57 ðin.
60 fær um. 61 ganga. 63 hreinsunar-
tækið. 64 sneiða niður. 65 kvenmanns-
nafn. 67 egg. 68 veitir eftirför. 69
venjast. 71 þefur. 73 rifa upp. 74 get-
spakar.
LóSrjett:
2 patti. 3 ljet fara saman. 4 bugar-
hægð. 5 limur. 6 inannsnafn. 7 lóg.
8 stöng. 9 upplirópun. 10 vegur. 11
jaðar. 12 flökurt. 15 stóð yfir. 17 al-
þakinn. 19 skrifar. 21 ætt. 23 upp-
hrópun. 24 titill. 27 tortímast. 28
unnusta, 31 baldinn, 34 stygg, 37 ærið,
38 grindverk, 39 sorg, 40 stefna, 43
maður, 44 fugl(inn), 45 kráka, 47
gauragangur, 48 á sjúvarbotni, 51 fat,
52 laus við, 56 skelfir, 58 mynni, 59
ónefndur, 60 vegna, 62 skynfæri, 64
högg, 66 dýrt efni, 68 fljót í Þýska-
landi, 70 eimskip (enska), 72 tónn.
þóknaðist að leggja fyrir mig, seinast er við
hittumst.
— Hm, svaraði hann og hleypti brúnum.
Jeg he£ aðeins tvær spurningar að Ieggja fyr-
ir yður — og frúrnar, bætti hann við og leit
ú Eunice, sem Ijet eins og ekkert væri og var
að horfa á það sem fram fór við höfnina.
— Já, einmitt, svaraði Hugh. Það er best,
að þjer komið snöggvast niður i salinn. —
Jeg verð ekki lengi, Eunice, sagði hann við
stúlkuna, sem brosti og kinkaði kolli.
— Augnablik, sagði umsjónarmaðurinn.
Áður en jeg fer niður, vil jeg, að þjer vitið,
að enginn má fara frá borði í nokkrar mín-
útur — þangað til jeg sje, hvort jeg þarf að
tala við fólkið eða ekki.
— Þetta er nokkuð langt gengið, svaraði
Hugh, — hafið þjer nokkurt leyfisbrjef til
slikrar rannsóknar og takmörkunar á frelsi
breskra þegna?
— Nei, það hefi jeg að vísu ekki. En hjer
eruð við á breskri jörð, og jeg hefi þegar
gert nauðsynlegar ráðstafanir til þess að fá
hjálp frá yfirvöldunum hjer í landi. Sam-
tal er þó altaf skárra en „varðhald sem grun-
aður“, herra Valentroyd, þótt hið síðar-
nefnda sje fyrirhafnarminna fyrir lögregl-
una.
— Gott og vel, svaraði Hugh, og sneri sjer
að skipstjóra: — Hamer skipstjóri, sagði
hann, — þetta er lögreglumaður, sem kann
að vilja hafa tal af skipshöfninni. Til hvers
fjandans, veit jeg ekki, en hann heimtar,
að enginn fari frá borði meðan hann er hjer.
Viljið þjer sjá um, að enginn fari.
— Gott og vel, herra, svaraði skipstjóri
stutt og bar hönd að húfu, en Hugh fór með
umsjónarmanninum niður i salinn. Þegar
þeir vorU sestir, beið Hugh eftir því, að hinn
byrjaði, og eftir að hafa gluggað í vasabók
sína, sagði umsjónarmaðurinn: — Jeg held,
að það myndi spara okkur tímatöf, ef Syl-
via Peyton væri viðstödd þetta samtal okkar.
Vilduð þjer ekki senda eftir henni, herra
Valentroyd?
— Hún er alls ekki hjer, svaraði Hugh
og varð verulega hissa.
— Eruð þjer visss?
— Vitanlega.
— Hvar hafið þjer þá sett hana í land?
í Leghorn? Skútan kom þar við, var ekki
svo? Umsjónarinaðurinn hafði lokað bók-
inni og rýndi nú á Hugh með hinum smáu
augum sínum.
— Jú, víst kom skútan við þar, svaraði
Hugh, — en ungfrú Peyton hefir alls ekki
verið hjer á skipsfjöl.
— Víst hefir hún það, svaraði hinn. Hún
kom þangað í Marseille, og það getum við
sannað.
— Þar hafið þjer áreiðanlega á röngu að
standa, svaraði Hugh. Jeg hefi sjálfur verið
hjer siðan farið var frá Marseille og Sylvia
Peyton hefir alls ekki verið hjer á þeim
tima. Jeg hefi alls ekki sjeð hana eða heyrt.
— Jæja, herra Valentroyd, jeg hefi kynt
mjer ætt yðar og fortíð, og jeg verð að segja,
að jeg vorkenni yður. Þjer hafið gefið yður
í kast við bófafjelag, get jeg sagt yður, og ef
þjer farið ekki varlega, getur yður orðið hált
á því. Nú ætla jeg að vera fullkomlega hrein-
skilinn við yður og þjer verðið að vera hrein-
skilinn við mig. Ef þjer standið mín megin
nú, skal jeg tryggja yður auðvelda undan-
komu þegar alt hrynur saman. Segið mjer
nú satt, herra Valentroyd: Hvar er Sylvia
Peyton núna?
— Jeg efast ekki um, að þjer viljið mjer
vel, svaraði Hugh, sem var þess fullkomlega
viss, að umsjónarmaðurinn talaði i einlægni,
— en jeg veit bókstaflega ekkert um ferða-
lag Sylviu Peyton, ekki veit jeg heldur
hvaða ástæða er til að ofsækja hana eins og
gert er. Sem sagt — jeg hefi ekki hugmynd
um, hvar hún er niður komin.
— Þetta vitið þjer sjálfur, að er bull,
herra Valentroyd. Rödd umsjónarmannsins
varð ógnandi: — Þegar jeg segi yður, að
jeg geti sannað eitthvað, þó er jeg ekki að
blekkja yður, og yður þýðir heldur ekki að
reyna að blekkja mig. Jeg hefi verið of lengi
í Scotland Yard til þess. Hann reyndi að
dylja fyrirlitningu sína, er hann sagði: —
Og þjer, sem eruð ekki veranldarvanari en
þjer eruð, og nýlega farinn að leggja lag yð-
ar við þessa fjelaga, haldið, að þjer getið
gabbað mig. Hvilík dæmalaus ósvífni. Jæja,
herra Valentroyd. Þjer viljið ekki láta und-
an með góðu. Gott og vel. Jeg ætla ekki að
i'ara ganga eftir yður betligang. Það er bara
eftir að vita hvort þjér hafið nóg vit til þess
að snúa yður út úr þessu, nokkurnveginn
sæmilega. Viljið þjer segja mjer hvar stúlk-
an er eða ekki?
— Jeg get ekki fundið neitt vit í því, sem
þjer eruð að segja, svaraði Hugh rólega.
Þessar grímuklæddu hótanir yðar eru and-
styggilegar og þessar endurteknu, meining-
arlausu spurningar yðar eru þreytandi. Jeg
segi yður í síðasta sinn, að jeg veit ekki hvar
stúlkan er niður komin.
— Andstyggilegar — meiningarlausar —
þreytandi? hvæsti umsjónarmaðurinn út úr
sjer, ævareiður. Kinnar hans voru orðnar
náfölur. — Yður væri betra að muna þessi
orð yðar, einhverntima seinna, og jeg mun
fullvissa yður um, að þjer iðrist þeirra. —
Hlustið þjer á: — Jeg hefi sjeð hundruð af
bófafjelögum eins og þessu, sem þjer eruð
genginn i, og öll hafa þau fengið samskonar
enda. Lögin sigra, herra Valentroyd, en ekki
ævintýraþyrstir ungir asnar og gamlir þorp-
arar. Takið eftir orðum mínum: Þjer lendið
í gildrunni, og komist í svartholið, eins vissu-
lega og jeg sit hjerna. Ekkert getur hindrað
það. Jeg skal veðja eftirlaunum mínum upp
á það. Þjer haldið kannske, að við í Scot-
land Yard sjeum að vaða reyk. Haldið þjer
kannske, að við höfum ekki rannsakað allan
yðar æfiferil frá byrjun. Trúið mjer, hjelt
umsjónarmaðurinn áfram, rólegri, — mjer
svíður það að sjá ungan mann af ágætis ætt-
um, með ágætan vitnisburð úr ófriðnum og
tvær orður og alt hugsanlegt, og fjórðung
úr miljón sem eign, skuli ganga í lið með bóf-
um, morðingjum og ræningjum og hver veit
hverjum. Herra Valentroyd, hvað kemur til?
Hafa þeir yður i klóm sinum með hótun-
um, eða hvað?
— Hvað meinið þjer með hótunum gagn-
vart mjer?
— Jeg meina, hvort þeir ætla að beita við
yður fjárklígun.
— Alls ekki, svaraði Hugh, — og jeg veit
ekki hvern þjer eigið við þegar þjer talið
um ræningja og morðingja. Jeg veit ekki til,
að jeg hafi gengið í lið með neinum slíkum.
— Hver á þetta skip?
— Jeg hjelt þjer þyrftuð ekki að spyrja,
svaraði Hugh, — það er ekkert leyndarmál.
Halmene greií'i á skútuna, og jeg býst við, að
hún sje fyllilega löglega skrásett.
— Auðvitað, það hefi jeg þegar fengið að
vita. En hitt veit jeg lika, að fyrir örfáum
árum var Hahnene greifi algjörlega gjald-
þrota og „sló“ kunningja sína um fáein
pund þegar færi gafst. Svo alt í einu birtist
hann aftur og er þá ríkur maður og kaupir
aftur ættaróðal sitt. Segist hafa grætt fje í