Fálkinn - 29.03.1930, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
M á I n i n g a-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
»MÁLARINN«
Reykjavík.
ldt== - -
[ Framköllun. Kopiering.
f Stækkanir. [
Carl Ólafsson. |

7/m
Diirkopp’s
■
■
Saumavjelar j
■
■
■
handsnúnar ofí stígnar. •
a
a
B
Versl. Björn Kristjánsson. \
a
■
■
Jón Björnsson & Co.
a
a
a
■
■BaaaiaaiaaaiaBaaaaaaiiaaaaaaaaaaaanaaaiaaaaaaai
■aaaaaaaaaaaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
a
Nivea-
veradar
best
húð
baraanna.
Alíslenskt fyrirtæki.
Allsk. bruna- og sjó-vátryggingar.
Hvergi bctri nje áreiðanlegri viðskifti.
Leitið uyplýsinga hjá næsta uinboðsmanni.
Túlípanar fást í
Hanskabúðinni.
Hreinar ljereftstuskur kaupir
Herbertsprent, Bankastræti 3.
Fálkinn
er víðlesnasta blaðið.
er besta heimilisblaðið.
Múrbrotaklúbburinn.
Eftir WILLIAM LE QUEUX.
Prh. ' .
Já, svaraði Hugh. — Jeg gat ekki kom-
tð fyr
-— jeg var fjarstaddur. En jeg er viss
Unh að þessi hræðilega eldraun þín er nú
^ráðum á enda, Sylvia. Þjer er alveg óhætt
við rjettarprófið, en guð skal vita, að jeg
vddi geta leyst þig nú þegar.
Já, jeg veit, að jeg slepp vel gegnum
rJettarprófið, svaraði hún. — En hversvegna
k°tnst þú hingað?
- Ó, Sylvia, því þarftu ekki að spyrja að.
þ\’í jeg elska þig, og hefi aldrei slept þjer
Ur liuga mínum. Jeg hefi liðið allar hugsan-
e8ar kvalir ....
Voru það kvalir vegna þess, að þú varst
h^æddur um, að Eunice kæmist að því, að
þú værir að hugsa um mig? Rödd Sylviu
Vav dapurleg er liún sagði þessi orð.
Hvað í ósköpunum meinarðu, Sylvia?
sPUrði Hugh. — Þú veist, að jeg liugsa um
ekkert í heiminum nema þig.
Jeg veit, að þú hefir einhver ráð með
að hugga þig þó jeg sje f jarverandi — hvern-
sem á því stendur — svaraði hún.
Jeg veit ekki hvað þú meinar, Sylvia,
svaraði Hugh. Það eitt veit jeg, að þú kvelur
nnS þegar þú talar aðra eins endaleysu og
1111 na. Hvað meinarðu eiginlega, elskan mín?
Vertu nú ekki að afsaka þig, svaraði
y^via. Jeg veit alt. Ekki þannig að skilja,
jeg reyndi að komast eftir þvi, heldur
kom það af sjálfu sjer, eins og allar illar
frjettir.
- Hvað kom til þín? Iivað hefi jeg gert?
llustaðu Sylvia, og reyndu að trúa mjer,
þy/ mjer er full alvara. Jeg hefi verið þjer
Irúr í hugsunum, orðum og vei'kum, og hefi
a^ls ekkert að ásaka sjálfan mig fyrir hvað
það snertir.
°S ýfa upp gömul sár. Jeg er ekki að
asaka þig, eða, að minsta kosti, reyni jeg til
u Sera það ekki, en þú hefðir getað sagt
ra því. En það gastu auðvitað ekki, þvi þú
vissir ekki hvar jeg var niður komin. Nei,
jeg ásaka þig ekki. Jeg fann það altaf með
sjálfri mjer, að Eunice mundi taka þig frá
mjer. En þú hefir enga ástæðu til að koma
hingað til þess að minna mig enn betur á
það, en þegar er orðið. Hefi jeg ekki þolað
nóg? Sylvia fór að gráta. Einusinni eða
tvisvar fór varðkonan framhjá og leit inn
forvitnislega, en hún ljet sem ekkert væri,
því auðvitað var annað eins og þetta dag-
legir viðburðir i þessari tárahöll. Þegar Syl-
via hafði nokkurnveginn náð sjer aftur sagði
Hugh:
— Mjer er ekki vel Ijóst hvað þú ert að
fara. Segðu mjer blátt áfram, hvað þú sak-
ar mig um.
Þvi skyldi jeg fara frekar út í það? Þú
hlýtur að skilja að það er hræðilegt fyrir
mig að endurtaka söguna. Jeg meina við-
skifti þíh við Eunice og giftingu ykkar á
Malta og............
— Hvað meinarðu? æpti Hugh forviða og
í þeim tón, að stúlkunni gat ekki dulist, að
þetta kom honum á óvart.
— Tíminn er úti, sagði varðkonan, sem
nú kom inn í klefann.
-— Þjer verðið að bíða hálft augnblik, sagði
Hugb. Þetta er áríðandi samtal. — Sylvia . .
— Túninn er kominn, endurtók varðkon-
an, eins og hún hefði ekki lieyrt til hans, og
greip Ijett í handlegginn á Sylviu. En er þær
gengu burt, fjekk reiði Hughs yfirhöndina.
— Komið þjer aftur lúngað með stúlkuna,
sagði hann höstugur. — Hvernig dirfist þjer
að móðga hana í návist minni? Sleppið þjer
tiandlegg hennar.
Tíminn er kominn, hei'ra nxinn. Hxxglx sneri
sjer við og sá þá annan kvenmann hörkuleg-
an á svip, með lyklakippu hangandi við belti
sitt.
— Jeg ætlaði að fá að tala við stúlkuna,
sagði Hugh. Og um mikilsvert málefni, en
þessi kona hefir farið burt með liana áður
en jeg fjekk talað út. Mjer finst það skamm-
arlegt, og mun kvarta yfir framlcomu henn-
ar við yfirboðarana.
— - Það er rjett, herra minn — kvartið þjer
bara, svaraði konan rólega. — Annaðhvort til
yfirstjórnar fangelsanna eða innanríkisráðu-
neytisins.
— Það er alvara min, svaraði Hugh, og
gekk burt úr fangelsinu æfari-eiður. En
stundarkorni síðar var hann orðinn rólegur.
Hann sá, sem var, að ekki mundi það hafa
neinn árangur þótt hann kvartaði, því, þeg-
ar alt kæmi til alls, liefði konan ekki gert
annað en skyldu sína. En alt samtahð við
Sylviu hafði fengið mjög á lxann. Var hún
að verða vitstola? Ilann giftur Eunice, —
ekki nema það þó. En sú firra. Hafði Eunice
sagt Sylviu þetta viljandi og þessvegna var-
að hann við að heimsækja hana? Því gat
hann ekki trúað, því það hefði verið svo
einfeldnislega logið, að það gat ekki annað
en konxist upp. Engu að siður vildi liann
finna Eunice til þess að segja henni frá
heimsókn sinni og biðja liana að leiðrjetta
þenna leiðinlega misskilxúng.
Hugh var það rnjög á móti skapi að fara
úr Lundúnaborg meðan þetta atriði væri ekki
á hreinu, en hafði lúnsvegar lofað að fara og
honum var fullkomlega ljóst mikilvægi
sendiferðar sinnar til Latiniu. Hann fór því,
í þungu skapi, til flugstöðvarinnar og stund-
arkorni síðar var fyrsti áfangi ferðar lxans
byrjaður. Augnabliki eftir að liann var kom-
inn af stað var liringt af miklum móði til
flugstöðvarinnar og spurt hvort hr. Hugh
Valentroyd væri koxninn af stað, og síðan,
lxvort sá, er talaði gæti fengið flugvjel til
Pai'ísar nú þegar? Hann skyldi vera konxinn
eftir hálftíma, og ekki myndi verða liorft í
kostnaðinn. Eftir að hafa fengið játandi
svar, sagðist hann koma eftir hálftíma.
XXIII. KAPÍTULI.
Huglx komst til Parisar og spurði þegar
eftir skeyti frá Forseta, sem var honum af-
Iient og stakk hann þvi í vasa sinn, og ætlaði
að lesa úr því á næsta áfanga. Meðan liann
var að borða í matsöluliúsinu, skrifaði liann
Sylviu stutt brjef, og endurtók þar orð sín
frá því um morguninn, að liann slcildi ekki
hvað hún væri að fara, er hún mintist á gift-
ingu þeirra Eunice de Laine, en hann varað-
ist að minnast á málið, sem hún var við rið-
in, eða Forseta. Rjett áður en liann fór af
stað áfram, kom lítil tveggja manna flug-
vjel og úr henni steig litill maður, útlend-
inglegur. Hann' gekk þangað sem Hugli sat,