Fálkinn - 10.05.1930, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
M á I n i n g a-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
•málarinn..
Reykjavík.
f'ramköllun. Kopiering.
Stækkanir.
Carl Ólafsson.
IBI----
Pósthússt. 2 E
■
■
■
Reykjavík j
■
Simar 542, 254 •
og
309(framkv.stj.) f
Alíslenskt fyrirtæki.
Allsk. bruna- og sjó-vátryggingar.;
Hvergi betri nje áreiðanlegri viðskifti. ■
Leitið uyplýsinga hjá næsta umboðsmanni. S
Hreinar Ijereftstuskur kaupir
Herbertsprent, Bankastræti 3.
Vállrinn er Viðlesnasta blaðið.
rullllllll er besta heimilisblaðið.
Múrbrotaklúbburinn.
Ettir WILUAM LE QUEUX.
prh.
1,11' Einn meðlimur hefir látið sjer sæma að
?°la llPpreisn. Við því liggur aðeins ein refs-
°§ hún er eins fyrir liáa og lága. Vill
iver meðlimur samsinna Ránfuglinum?
0 1 sig fram sá, sem vill það.
Við
XXVI. KAPÍTULI.
, orð Forseta varð dauðaþögn. Eftir
^ry <klanga stund lijelt hann áfram: — Svo
E^n.n vill ganga í lið með Ránfuglinum?
v° i3a reis Ránfuglinn aftur úr sæti: -—- Jeg
lian ^lraec^Ur viú að slíta klúbbnum, mælti
nin n’ og bið fyrirgefningar á orðum mín-
Ve-ttF°rSeti u hann hvasslega. Enginn
aðV iGtllr en Ránfuglinn, að það er ekki hægt
roí. ^gefa þeim, sem gerir sig sekan í upp-
S’svaraði hann.
lr sförðu orðlausir á þessa óvæntu mót-
i»n Ulnenn' Hugh vissi ekki fyr en Ránfugl-
sali nPP ur sæff stnu °S l3auf út eftir
Hl 111 ’ úleiðis til dyranfia.
klu ^úiðvið hann, æpti Forseti, og allir
Ygj.f111 UPP og á eftir Ránfuglinum. En það
ar V111 seinan. Hann var kominn út um dyrn-
seti Undraverðum fimleik ruddist For-
öegnum þrönginá og út í dyrnar og kall-
L-Ur SttSann: — Stöðvið manninn.
ffánfi °lnst aii i upphám. Enginn hafði sjeð
beinpl^lnn fara út um dyrnar. Hann hafði
gley °lls *101'fið, rjett eins og jörðin hefði
kúiia !ailn' Leilað var í hverjum krók og
til ki ■ 1Ias®ins> og síðan voru hraðboð send
Sem v! ihsius °g til hvers þess staðar þar,
Leitijj1 ^ Var’ ineðlimir iians hefðust við.
at ffúnfulginum var liafin.
kom f ^ orseta var all-alvarlegt er hann
stóra sa]Ul '11U a fu^úafund klúbbsins í
garð ,, Uuin> þegar mesta æsingin var um
aði,. • Gn®ln °S nieðlimirnir liöfðu verið kall-
lnu aftur.
haf-y Ul' en Jeg var truflaður, mælti hann,
1 Jeg tilkynt, að við legðiun niður störf
frá deginum i dag að telja og skiftum með
okkur eignum fjelagsins og hittumst svo aft-
ur eftir sex mánuði til þess að skifta með
okkur því sem fjelaginu kann að áskotnast
þangað til, þar i talið andvirði dráptólsins.
Þessi fyrirætlun stendur enn óbreytt. Það,
sem áður var ráðlegt, er nú lífsnauðsyn sök-
um liðhlaup Ránfuglsins. Ilvað það atvik
snertir, slcora jeg á meðlimina að gera sjer
enga rellu þess vegna. Klúbburinn hefir ráð
undir rifi hverju og jeg efast ekki um, að
við liöfum hendur í liári lians áður en margir
klukkutímar eru liðnir. Engu að síður ber að
skora á meðlimina að láta ekki sitt eftir liggja
til þess að finna liann. Ef liann nú ætlar sjer
að svíkja okkur þá veit liann það sjálfur, að
það mundi kosta líf lians og marga annara.
Sjálfur ætla jeg — eftir að liafa gert nauð-
synlegar ráðstafanir — að láta eins og ekkert
sje um að vera, og jeg vil skora á alla með-
limi að gera slíkt hið sama. Jeg óska yður
góðs gengis og góðrar nætur.
Forseti stóð upp jafn rólegur og virðu-
legur sem endranær, og fundarmenn fóru að
dæmi hans. Síðan gekk hann út í fylgd með
meðstjórnendum sínum.
Morguninn eftir kom Hugli frá lierbergi
sínu og hitti aftur Forseta, sem var jafn
kurteis og alúðlegur sem hans var vandi,
sitjandi við morgunverð sinn. Ei var unt að
sjá af framkomu hans, að neitt óvenjulegt
liefði við borið kvöldð áður. Engu að síður
fann Hugh, að meðan Ránfuglinn gengi laus,
var ástandið enn ótryggara en nokkru sinni
áður. í fyrsta sinn í sögu Múrbrotaklúbbs-
ins var maður, sem sat inni með helstu leyd-
armál hans orðinn viðskila við fjelagið og
gekk í lífshættu. Það gat verið mjög hættu-
legt, því Ránfuglinn gat tekið upp á fárán-
legustu úrræðum, ef í nauðir ræki. Hugh
vissi, að við Forseta gat ekki verið að ræða
um fyrirgefningu eða sætt, svo að Ránfugl-
inn hlaut að grípa til einhverra óyndisúr-
ræða, og það fljótt.
— Jæja, ungi maður, sagði Forseti, —
hvernig líður yður? Hann benti á stól og
bætti við: — Komið hjerna og seljist.
— Er vinur yðar, Ibn-el-Said, ekki kominn
á fætur enn? spurði Hugh, er liann hafði
svarað morgunkveðju Forseta.
Halia, hló Forseti. — Hann er kominn á
flug, ekki síður en Ránfuglinn. Karlfauskur-
inn er þefvís eins og blóðhundur. Eftir við-
burðinn í nótt vildi liann ekki fara í rúmið,
heldur tók hann saman aura sína, og fjekk
flugvjel til að flytja sig til grenis síns austur
í löndum, og nú er liann á leið til Alexandríu.
Hugli leit í kring til þess að gá að hvort
nokkur þjónn væri viðstaddur og mælti sið-
an: — En er ekki staða okkar talsvert ótrygg-
ari nú þegar Ránfuglinn er genginn úr skaft-
inu?
— Ekki laust við það, svaraði Forseti. -—-
Ef satt skal segja, er ástandið bölvað eins og
er. Ránfuglinn var nfl. algjörður trúnaðar-
maður minn í einni grein starfsemi fjelags-
ins. Auk þess var hann einn af þeim þrem
mönnum, sem kunni að nota morðtólið. Til
allrar liamingju þekkir liann þó ekki sam-
setning þess nje heldur vissi hann hvar það
var búin til. En mjer þykir afarlíklegt, að
liann reyni að komast að því, svo við verð-
um að vera afar varkárir, þ. e. a. s. ef við
ekki náum í stjelið áhoum innan skams tíma.
— Annars ætla jeg til vonar og vara, að
sýna yður livar áhaldið er búið til og jeg get
sagt yður, að í sambandi við það, ætla jeg til
London á morgun til þess að tala við vin
minn Carpently í hermálaráðuneytinu. Það
er best, að þjer komið með mjer.
Hugh samsinti þvi, og klukkutíma seinna
sat hann við hlið Forseta og þeir brunuðu
í bifreið áleiðis til London.
Á meðan á þessu stóð, gerðist annar at-
burður á vettvangi Múrbrotaklúbbsins. Tveir
menn i venjulegum fötum, sem virtust ekki
vera að veita neinu sjerstöku eftirtelct gengu
fram hjá dyrum byggingarinnar þar sem
klúbburinn var til húsa, og þegar annar
þeirra var ekki nógu nálægur til að sjá hvern
mann, sem gelck út eða inn, var hinn það.
Þetla voru lögregluspæjarar og dyraverð-
inum duldist lieldur ekki, að svo var. Hann
var orðinn þvi alvanur, að „Yard-menn“
væri þar á höttunum. Spölkorn þar frá stóð
lítill úllendingslegur maður, sem virtist vera
niðursokkinn í að horfa í gluggana á skran-
arabúð enni. Hann vissi líka af spæjurunum,
en þeir ekki af lionum. Hann starði inn um