Fálkinn - 23.08.1930, Síða 13

FÁLKINN
13
Vegna reynds styrk-
leika, ljetts aksturs,
gc'ðrar endingar og
ósvikinnar enskrar
vöruvöndunar skul-
uð þ.jer nota
ALL-STEEL
BICYCLE
RALEIGH
THE ALL STEEL BICYCLE
Verðlistar og nánari upplýsingar fást hjá
HF.ILDVERSLUN ÁSGEIRS SIGURÐSSONAR.
Golumbia-
ferðafónar
standa framar öllum öðrum fón-
um að gæSum. Kosta þó minna
en aSrar sambærilegar tegundir.
— Úrval af COLUMBIA ferSa-,
borS- og skápfónum fyrirliggj-
andi. — Hagkvæm greiSsla.
Fálkinn.
Sími 670.
ASKA.
Skáldsaga eftir Grazia Deledda.
En þegar hann var einþykkur og sat viS
sinn keip, sagSi hún:
— Jæja farSu þá á morgun. Nú skaltu
i>ætta aS vinna og hugsa um orS Salomons:
»Sjertu reiSur aS kveldi, still þig til nsesta
dags .... “
Mennirnir þrír gengu aftur aS vinnu sinni,
en meSan olíupressarinn ók hjólinu gegn um
ólíumaukiS, krepti liann hnefana og bölvaSi,
iiinir piltarnir hlóu aS honum og kona hans
sag&' stillilega:
— Þey, þey, láttu ekki svona, þú mátt sjálf-
um þjer um kenna. Þa'S væri liklega heldur
hiitt aS veröa reiS, santa Caterina raia!
Mundu það, Anania að guð gerir ekki upp á
hverjum laugardegi (Guð launar seint en ör-
Ugglega).
— Hættu að gráta, drengur minn, sagði
uún við htla drenginn, sem var aftur farinn
að hrynna músum, á morgun skulum við
koma þessu öllu í lag. Jaha, svona fljúga
fuglsungarnir úr lireiðrinu strax og þeir fá
vængi.
— En vissir þú að þessi ungi var til? sagði
annar piltanna hlæjandi.
— Hvert fór móðir þín? Hvernig lítur hún
Út, segðu mjer? sagði drengurinn og stað-
Uæmdist fyrir framan Anania.
— Bustianeddu, öskraði olíupressarinn, ef
bú ekki ferð leiðar þinnar, skal jeg sparka
bjer út ....
— Reyndu bara! svaraði drengurinn djarf-
lega.
— Segðu heldur sjálfur frá því hvernig
Oh lítur út, hrópaði annar piltanna. Hinn
hló svo mikið, að hann varð að sleppa stöng-
hini og halda fyrir brjóst sjer.
Á meðan spurði zia Tatana litla drenginn
spjörunum úr og skoðaSi tötra hans. Hann
s'araði öllu stamandi og hálfgi-átandi, á
•uilli ekkanna.
— Vesalings barnið vesalings barnið!
^ængjalaus fuglsungi, sem dottinin er úr
hreiðrinu og getur ekki flogið! sagði konan í
‘Ueðaumkvunarróm. Gráttu ekki hjartað mitt
btla; ))ú ert svangur, ekki satt? Nú skulum
yið strax fai'a lieim til mín, svo skal zia
i*Uana gefa þjer eitthvaö að eta, og svo skal
hún leggja þig til svefns undir verndarvæng
e»glanna, og á morgun verður alt gott.
Að svo mæltu leiddi hún hann inn i stofu
bak við olíupressuna, gaf honum hveitibrauð,
ost, egg og peru að borða.
Aldrei hafði Anania fyr fengið svo góðan
mat, og peran ásamt liinum blíðu orðum
og móðurlega atlæti zia Tatana hugguðu
Iiann að lokum.
— Á morgun! sagði konan.
— Á morgun, át drengurinn upp eftir
henni.
Á meðan hann var að borða spurði zia
Tatana hann um alla heima og geima á með-
an hún tilreiddi kveldmatinn handa bónda
sínum, hún gaf honum góð ráð, sem hún
sannaði með því að þau væri frá Salomon
konungi og sankta Caterina.
Alt í einu leit hún upp og varð vör við
hið kringlótta andlit Bustineddu á glugg-
anum.
— Farðu heim, sagði hún, farðu heim
ræfillinn þinn. Það er orðið kalt.
Lofaðu mjer að koma inn, bað hann. Það
cr verulega kalt.
— Þá geturðu farið til olíupressarans.
— Nei, pabbi hefir rekið mig þaðan. Ó,
svo er komið svo margt fólk þangað!
— Jæja, komdu þá inn, móðurlausi vesa-
ingurinn þinn! Hvað sagði zio Anania? Hjelt
hann áfram að nöldra.
— Lofum honum að nöldra, sagði Busti-
aneddu, settist á bak við Anania og tók upp
kjarnahúsið af perunni og fór að naga það,
enda þótt litli gesturinn hefði rækilega verið
búinn að naga alt af þvi áður og verið búinn
að kasta því frá sjer.
— Það kom alt saman, hjelt hann áfram
og var í tali og tilburðum eins og fullorðinn
maður, meistari Pane, faðir minn, zio Pera,
og Fi'anziu Cai’chide, zia Corredda, í stuttu
máli alhr ....
— Hvað sögðu þau? spurði konan forvitin.
— Þeim fanst öllum að þið ættuð að taka
drenginn til fósturs. Zia Pera hló og sagði:
Anania, hvern ætlarðu svo sem að arfleiða að
þvi sem þú átt ef þú ekki tekur drenginn til
þin? Zio Anania stökk á eftir honum með
skófluna á lofti, og þau hlóu öll eins og þau
væru vitlaus.
Konan gat víst ekki stjórnað forvitni sinni,
því hún skipaði Bustineddu strax að vera
kyrrum hjá Anania en sjálf fór hún aftur
inn til olíupressarans.
Þegar Bustineddu var orðin einn eftirhjá
litla einstæðingnum, fór liann að segja hon-
um ýmislegt í trúnaði.
— Faðir minn á hundrað lirur i borðskúff-
unni, og jeg veit livar lykillinn er geymdur.
Við eigum heima lijerna í nágrenninu, og við
þurfum að borga þrettán lira í skatt fyrir
jörðina; en hjerna um daginn kom lögi-eglan
og veðsetti kornið. Hvað er það sem snarkar
svona i þai'na í pottinum? Heldurðu ekki að
það sje að brenna við? Hann lyfti lokinu upp
og leit niður í pottinn. Húrra! Það eru kart-
öflur. Jeg hjelt það væri eitthvað annað. Nú
bragða jeg á þeim.
Hann tók upp kartöflu milli fingranna,
velti henni til og bljes á liana, át hana og tók
síðan aðra ....
— Hvað ertu að gera? sag'íS Anania dálítið
efablandinn, ef hún skyldi nú koma! ....
— Við getum búið til makaróni við pabbi,
hjelt hinn ókúganlegi Bustineddu áfram.
Getur þú það? Sósuna líka?
— Það kann jeg ekki, mælti Anania dap-
ur í bragði.
Hann hugsaði ekki um annað en móður
sína og var altekin af hrygð og undrun.
Hvert hafði hún farið? Hversvegna hafði hún
ekki komið inn í pressuhúsið? Hversvegna
hafði hún yfirgefið liann og gleymt honum?
Nú þegar liann var orðinn saddur og heitur
langaði hann aftur til að gráta og strjúka
leiðar sinnar. Strjúka! Leita mömmu sinnar!
Hann var gagntekin af þessari hugsun og gat
ekki skeytt um annað.
Stuttu seinna kom zia Tatana inn aftur, i
fylgd með henni var töturlega klæddur kven-
maður, sem slagaði eins og hún væri dauða-
drukkin. Hún liafði stórt rautt nef og ó-
hemjustóran blárauðan munn og slapti neðri
vörin.
— Er þetta .. þetta .. fuglsunginn? stam-
aði þessi ófreskja og horfði með viðkvæmni
á yfirgefna barnið. Láttu mig sjá framan i
þig. Guð blessi þig! Að vísu er hann enginn
ljómi! Og þetta vill hann ekki? Jæja, Tatana
Atonzu, tak þú hann upp, taktu hann upp
eins og konfektmola.
Hún færði sig nær og kysti Anania, sem
shjeri andlitinu undan með hryllingi, því
brennivínsdauninn lagði út um hinn stóra
munn hennar.
— Zia Nanna, sagði Bustineddu og ljet
eins og hann væri drukkinn, i dag hefurðu
fengið helst til mikið neðan í því!
— Hv. . hv. . segir þú? Hvað gjörir þú
lijer? Ormurinn þinn móðurlausi anginn
inn þinn, farðu og háttaðu!
— Þjer veitti lieldur ekki af þvi sjálfri að