Fálkinn - 20.09.1930, Side 13

FALKINN
13
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
Kol “ Kol
Höfum fengið okkar ágætu Steamkol. — Athufíið
Yerð og vörugæði ofí gerið haust-innkaup á meðan á upp-
skipun stendur og kolin eru þur úr skipi.
Fljót og góð afgreiðsla í
Kolaverslun
Guðna Einarssonar & Einars
Sími 595. ------- Sími 595.
■ Biðjið kaupmann yðar um-
jHolmblaðs-spilj
[-^Greinilegar myndir.=-J
S— Haldgott efni. —3
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
BEST A Ð AUGLÝSA t FÁLKANUM
ASKA.
Skáldsaga eftir Grazia Deledda.
og sagði fóstursyni sinum sögur. Annað
slagið kom Bustianeddu til að hlusta á.
— Það var einu sinni konungur, með sjö
gullaugu í höfðinu, þau ljómuðu eins og
sjö stjörnur.
Eða það var um risann og Marianeddu.
Marianeddu hafði flúið úr húsi risans.
Hún hljóp og hljóp og kastaði nögl-
um á eftir sjer, þeir urðu altaf fleiri og fleiri
og að lokum þöktu þeir alla jörðina þar
sem risinn fór um. Risinn hljóp á eftir henni,
en hann gat ekki náð í hana, því að nagl-
arnir stungu hann neðan i iljarnar....
Hvílík þægindi fundu ekki litlu áheyrend-
urnir þegar þeir hlustuðu á frásögnina um
flótta Marianeddu!
Munurinn var mikill á ekkjunni í Fonni,
kofanum hennar og sögunum, og hlýja og
heimalega eldhúsinu hennar zia Tatana,
blíða andlitinu hennar og hinum undur-
samlegu sögum sem hún sagði. Stundum
fanst Anania það þó ekki eins skemtilegt,
eða fann að minsta kosti ekki til hinna
miklu geðshræringa sem sögur ekkjunnar
höfðu áður vakið hjá honum; ef til vill af
þvi, að hann í stað hins vingjarnlega Zuan-
nes, fósturbróðursins, sem honum hafði
þótt svo vænt um, hafði þennan vonda,
óupplýsta Bustianeddu, sem kleip hann og
kallaði hann svikara og lausaleikskrakka
jafnvel þó aðrir heyrðu til, þrátt fyrir allar
bænir zia Tatana.
Kvöld eitt kallaði hann Anania lausa-
leikslcrakka svo að Margherita Carboni
heyrði. Hún liafði komið ásamt vinnustúlk-
unni í einhverjum erindagjörðum í olíu-
pressuhúsið. Zia Tatana kastaði sjer á
hann og tók hendinni fyrir munn honm,
en það var of seint. Hún liafði heyrt það,
og Anania fann til ósegjanlega mikils sárs-
auka, sem ekki linaði við hunangsbrauðið
sem zia Tatana gaf þeim Margheritu og
honum. Bustianeddu fjekk ekki neitt. En
h^að var hunangsbrauð á móts við það að
vera kallaður lausaleikskrakki svo Marghe-
rita Carboni lieyrði? Hún var grænklædd,
í fjólubláum sokkum, um höfuðið hafði
hún rauðan ullarklút, sem gerði búlduleitu
kinnarnar hennar ennþá rjóðari og skæru
bláu augun hennar ennþá blárri. Þá nótt
dreymdi Anania að hún væri spengileg og
fögur eins og regnbogi og jafnvel i draumn-
Um fann hann til sársaukans yfir því að
hafa verið kallaður lausaleikskrakki í nær-
veru hennar.
í páskavikunni — páskarnir voru það ár-
ið i apríl lok — skriftaði olíupressarinn
eins og þá var siður, og skriftafaðirinn
skipaði honum að gangast við syni sínum.
Anania var fermdur í það sama sinn,
hann var orðinn átta ára, signor Carboni
var fermingarvottur.
Það var mikill atburður í lífi drengsins
og allra bæjarbúa, sem þyrptust í kirkju.
Monsignor Demartis, fallegi, tigulegi bisk-
upinn átti að ferma um hundrað börn.
Gegnum liinar galopnu kirkjudyr, sem
Anania fanst óendanlega víðar, streymdi
vorloftið, kirkjan var full ljúfri angan. Hún
var þjettskipuð fólki, konum í rauðum
klæðum, skrautlega klæddum frúm og
glöðum börnum. Signor Carboni var þar
einnig feitur og rauður í framan, með blá
augu og rauðleitt hár, gild gullkeðja hjelck
utan á flauelsvestinu hans. Alt lieldra fólk-
ið í kirkjunni heilsaði lionum, bændurnir
og bændakonurnar, frúrnar og börnin — alt
heilsaði honum. Anania var upp með sjer
og ánægður yfir að eiga slíkan verndara;
að vísu átti signor Carboni að vera ferm-
ingarvottur seytján annara fermingar-
barna, en það dró ekld úr heiðrinum fyrir
hvert þeirra um sig.
Að atliöfninni lokinni fylgdu fermingar-
börnin átján ásamt foreldrum sínum signor
Carboni heim í hús hans. Og Anania fjekk
að sjá og dáðst að sal Margheritu, sem hann
hafi heyrt svo mikið lofaðan og talað um.
Það var stórt herbergi, fóðrað innan með
rauðu. Stólar voru í því frá átjándu öld og
skrifborð, skreytt tilbúnum blómum með
glerhylkjum yfir, hlaðar af ávöxtum og
diskar með osti, alt úr marmara.
Það var veitt kaffi, líkörar, tvibökur og
möndlubrauð. Hin fagra signora Carboni,
með svart uppgreitt hár, var mjög fallega
klædd i innikjól úr rauð- og bláköflóttu
bómullarefni með skáköntum og knipling-
um, hún var ástúðleg við alla, kysti börnin
og gaf þeim öllum einhverja gjöf.
Anania mundi lengi vel alt, sem við bar.
Hann mintist þess, að hann brann af löng-
un eftir því að Marglierita kæmi inn í sal-
inn og sæi hann í gulu, nýju hómullarföt-
unum hans, sem voru eins hörð og stíf eins
og fílshúð. Hann mintist þess einnig að
signora Cicita Carboni klappaði ljettilega
með hvingskreyttum fingrunum á snoðkoll-
inn á honum og sagði við föður hans:
— Segið mjer, faðir góður, hversvegna
hafið þjer farið svona með drenginn? Það
er eins og hann væri sköllóttur.
— Það kann að vera heppilegt, móðir
góð, svaraði faðir Anania, sem tók vel gam-r
ansemi signorunnar.
Siðan sagði frúin:
— Jæja, þjer eruð nú búnir að gera skyldu
yðar heyri jeg sagt?
— Já, vist er það.
— Það þykir mjer vænt um að heyra. Þjer
megið trúa mjer, að það verða ekki aðrir
synir, sem verða til að hugsa um föðurinn i
ellinni, en þeir, sem faðirinn hefir sjálfur
kannast við.
Nú kom signor Carboni til þeirra.
— Sá þykir mjer vera glaðtýrulegur í aug-
unum, fjallabúinn sá arna! sagði hann og leit
í augun á drengnum. Nú hversvegna líturðu
undan. Ertu að lilægja, htli þorparinn þinn.
Anania hló. Hann var svo glaður yfir því
að verndari hans skyldi ávarpa hann og
yfir hinum bliðlegu strokum signora Car-
boni.
— Hvað ætlarðu að verða, litli þorpari?
Sá, sem þánnig var ávarpaður leit hinum
tindrandi augum á verndara sinn — ástúð
zia Tatana og umhyggjusemi voru alveg
búin að lækna þau — og hann reyndi að
fela sig bak við föður sinn.
— Svaraðu verndara þínum, heyrirðu það,
sagði olíupressarinn og liristi hann til.
Hvað ætlarðu þjer að verða, þorpari?
— Kannske þú ætlir að verða olíupress-
ari? spurði signoran. Hann liristi höfuðið.
— Nú svo þú vilt ekki vera það? Kannske
þú viljir þá verða bóndi?
— Nei, ekki það heldur.
— Nú viltu þá læra? spurði olíupressar-
inn gletnislega?
— Já.
— Ágætt! sagði signor CarbonL Þú vilt
læra og verða prestur?
— Nei.
— Málafærslumaður?
— Já.
— Diavolo! Sagði jeg ekki að snáðinn
liefði fjörleg augu! Nú gvo hann vill verða
málafærslumaður ormurinn sá arna!
Ó, caro mio, við erum fátæklingar, sagði
olíupressarinn andvarpandi.
— Ef drenginn langar til að lesa skal
hann ekki þurfa að vanta fje til þess, sagði
padroninn.
— Ekki skal standa á því, tók padrónan
upp eftir lionum.
Þessi orð ákváðu lífsf^pil Anania og hann
gleymdi þeim aldrei.