Fálkinn - 04.10.1930, Blaðsíða 7

F A L K I N N
7
Astarbrjefið.
Eftir STEFAN NORDENSON.
Anna Lisa, hraust og falleg bónda-
dóttir hafði stytt sjer leið og gekk
stíginn gegn um skóginn í stað þess
að fara akveginn. Það var iaugar-
dagur að áliðnu sumri og hún hafði
farið á járnbrautarstöðina til þess að
sœkja póstinn. Það gerði hún á hverj-
um laugardegi til þess að hafa eitt-
hvað að lesa á sunnudögum.
Það var skemtilegra að ganga þarna
gegnum skóginn en þræða rykuga
þjóðbrautina.íkorni einn elti hana um
s.tund, hoppandi trje af trje svo að
greinarnar gengu upp og niður, og
þröstur fylgdi henni tistandi grein
af grein.
íkorninn og þrösturin hurfu áður
en leiðin var á enda. Anna Lísa ætl-
aði að stytta sjer stundir með þvi
að syngja vísu og liafði þegar sung-
ið nokkra tóna þegar hún þagnaði
alt i einu, niðurlút og vandræðaleg.
• Því þarna kom ungur maður labb-
andi, prúðbúinn og laglegur maður,
scm hún hafði aldrei sjeð fyr. Hann
vjek sjer kurteislega til hliðar fyrir
henni og kinkaði kolli. — Anna Lísa
tók eftir hve augu hans voru fjörleg
og ljómandi. En hún var svo vand-
ræðaleg vegna þess að hann hafði
heyrt til hennar. Hann sagði ekki
orð og þau hjeldu áfram sitt í hVora
áttina.
Anna Lisa hafði ekki gengið mörg
skref þegar hún heyrði hann kalla.
Hún sneri sjer við. Hann kom á eftir
henni með eitthvað hvítt í hendinni
og rjetti það fram. Það var sendi-
brjef. Anna Lisa leit eftir blaða-
bögglinum sinum, þar hafði verið
brjef til Brittu Mariu, systur hennar
— en nú var það horfið. Hún hafði
mist það meðan hún var að syngja.
Hún hneigði sig og þakkaði og tók
við brjefinu.
— Héitið þjer Britta María, spurði
ungi maðurinn.
— Það getur vel verið, svaraði
Anna Lísa kankvíslega, því að hún
og Britta María voru tvíburar og svo
likar að ekki mátti á milli sjá. Og
oft höfðu þær skemt sjer við að láta
villast á sjer. En það gat stundum
hefnt sín.
— Og svo týnið þjer ástarbrjef-
unum yðar!
— Þetta er varla ástarbrjef.
— Er það ekki frá unnustanum?
— Jeg á engan unnusta.
— Jeg veit ekki hvað hæft er i
því. En þjer eruð of falleg til þess
að eiga ekki unnusta.
— Anna Lisa hló og kunni hólinu
vel. Henni varð venjulega ekki orð-
fall, en livað átti hún að segja við
glæsilegan ungan mann, sem talaði
við hana í þessum tón.
Nú heyrðist þrusk í runninum og
það brakaði í kvistum, sem brotn-
uðu. Og i sömu andránni kom kúa-
hópur fram úr skóginum.
— Æ, kúnum frá óðalssetrinu hefir
verið slept út i skóginn. Og mann-
eygði bolinn er með þeim, hrópaði
Anna Lisa. — Við verðum að flýta
okkur undan. Og hún tók undir eins
til fótanna.
Ungi maðurinn mun ekki liafa vilj-
að láta sjá, að hann væri hræddur,
þvi að hann kom i hægðum sinum
á eftir. En bráðlega greikkaði hann
sporið, þvi bolinn kom brokkandi á
eftir honum bölvandi og baulandi,
mcð hausinn milli lappanna.
Þá var Anna Lisa komin yfir girð-
ingu þar skamt frá og bráðlega kom
Ungi maðúrinn líka inn fyrir girð-
inguna. Þar staðnæmdist hann og var
nú hinn rólegasti. Hann glápti á naut-
ið og hjelt víst að öllu væri óhætt
úr því að girðingin var á milli.
En við þetta espaðist nautið og fór
að stanga girðinguna. Hún var úr
timbri og nú fauk hver spítan eftir
aðra undan árásum bola, svo að ungi
maðurinn varð að taka til fótanna
á ný.
— Nautið kemst gegnum girðing-
una, hrópaði Anna Lisa. Við verðum
að forða okkur undan niður í skurð-
inn!
Ungi maðurinn sá að hún hoppaði
niður í djúpan skurð og hann var
ekki seinn á sjer að koma á eftir.
Hann lagðist endilangur í skurðinn,
þó að hann væri alls ekki þurr i
botninn. Og þar lá hann og bljes
upp og niður mcðan nautið bolsót-
aðist fram og aftur á bakkanum.
Nautið stóð loks kyrt á bakkanum
og hristi hausinn og fnæsti af vonsku.
Það stóð þarna góða stund en um
siðir rölti það á burt.
— Nú er sjón að sjá okkur, sagði
Anna Lisa um leið og hún stóð upp
— Það er eina bótin, að maður á
ekki langt heim.
— Það fór vel sem fór, sagði ungi
maðurinn.
Nautið stóð enn við hliðið og leit
til þeirra þegar þau bröltu upp úr
skurðinum. Það virtist ekki vilja
missa af bráðinni.
— Jeg held að það sje vissast að
við förum yfir rúgakurinn, sagði
Anna Lísa. Það er akur frá óðalssetr-
inu. Það er jafngott úr þvi að þeir
sleptu út nautinu.
Og svo komu þau inn á akurinn,
sem var svo sprottinn að stöngin
náði henni upp í axlir. Og þaðan
komust þau niður á þjóðveginn, ekki
langt frá þorpinu.
— Þú ert dugleg og úrræðagóð
stúlka, Britta Maria, sagði ungi mað-
urinn, þegar þau voru komin á veg-
inn. — Jeg skal ekki gleyma þessu.
— Eigið þjer langt að ganga?
spurði Anna Lisa.
— Ónei, jeg bý á veitingahúsinu.
— Það er ekki stutt þangað, nema
maður fari skógarleiðina, og jeg býst
varla við að þjer gerið það.
— Nei, það geri jeg ekki.
Svo skildu þau. Ungi maðurinn
kvaddi Önnu Lísu með handarbandi,
en hún hneigði sig eins og í fyrra
skiftið — það var eins og hún væri
orðin honum lcunnugri en áður. Og
þegar hún hafði gengið spölkorn sneri
hún sjer við og skellihló þegar liún
sá hvað hann flýtti sjer mikið, með
vegsummerki legunnar i skurðinum
eftir endilangri hrygglengjunni.
Svo leið nokkur timi, um það bil
tvær vikur. Anna Lísa var aftur á
járnbrautarstöðinni síðdegis á laug-
ardegi til þess að sækja póst og í þetta
skifti var líka brjef til Brittu Mariu,
auk dagblaðanna. í þetta skifti var
hún svo varkár að fara akveginn en
ekki um skóginn. Því að nautið var
enn í skóginum.
Anna Lísa braut heilann um þetta
brjef til hennar Brittu Maríu. Hún
kannaðist ekki við skriftina. Og það
voru ekki margir sem skrifuðust á
við hana Brittu. Brjefið sem Anna
Lísa hafði týnt þegar hún hitti unga
manninn var frá vinnumanni, sem
hafði verið þar í nágrenninu en var
nú kominn til borgarinnar og hafði
skrifað til þess að segja frá hvernig
sjer liði. Eiginlega var Britta María
ekki of góð til þess að sækja brjef-
in sín sjálf, en liún var alla daga á
óðalssetrinu að læra mjólkurverkun.
Þegar Anna Lísa kom með póst-
inn var Britta María komin heim.
Hún varð forvitin þegar hún tók við
brjefinu og gat síst skilið i frá hverj-
um það væri. Hún opnaði það og leit
fyrst á undirskriftina en var jafn-
nær fyrir það. Svo fór hún að lesa
og það leið ekki á löngu áður en
liún blóðroðnaði og sneri sjer undan.
Anna Lísa vildi ekki láta bera á
því að hún var forvitin, en hugsaði
sjer gott til glóðarinnar að lesa brjef-
ið síðar. Og tækifærið gafst brátt þvi
að Britta María sýndi lienni það sjálf.
— Mig grunar hver muni hafa sent
það, sagði hún. — En jeg vissi ekki
hvað hann hjet.
Hann hjet Artúr Wallin og var
skógfræðingur. Hann hafði búið á
gistihúsinu í nokkra daga og komið
nokkrum sinnum á óðalssetrið til
þess að skoða skóginn og þá hafði
hann sjeð Brittu Maríu. Hann hafði
heilsað henni kunnuglega, en þau
höfðu eiginlcga aldrei talast við,
enda þótt hann virtist hafa fullan
hug á því. Og nú hafði hann skrif-
að þetta:
„Kæra Britta María. — Jeg nefni
þig þessu nafni, sem mjer er orðið
svo kært. Síðan við hittumst í fyrsta
sinn, undir svo einkennilegum kring-
umstæðum og jeg fjekk tækifæri til
að dást að þjer fyrir snarræði og
dirfsku, hcfi jeg ekki getað gleymt
þjer. Þvi miður kölluðu störfin mig
á burt fyr en jeg bjóst við og varð
jeg að fara án þess að hitta þig og
segja þjer instu hugsanir mínar.
Engin stúlka sem jeg þekki likist
þjer og jeg óska einskis meir en
hitta þig aftur. — Jeg veit að þú
ert óbundin — þú hefir sjálf sagt
mjer það, og þessvegna hefi jeg
vonir. Britta María, jeg fullvissa þig
um, að jeg hefi elskað þig síðan
jeg sá þig fyrst og að ást mín fer
sívaxandi. Má jeg ala þá von að þú
gerir mig hamingjusaman og verðir
förunautur minn á lifsleiðinni? Jeg
spyr og bið með óþreyju svars þins.
Þinn ástfangni Artúr Wallin".
Anna Lisa hafði undir eins og hún
byrjaði á brjefinu sjeð, að það var
frá unga manninum sem hún hafði
hitt í skóginum. En hún ljet ekki
á neinu bera og sagði:
— Þetta er skrítið brjef. Hann er
að tala um einkennilegar kringum-
stæður er þið hittust fyrst. Hvað
var það?
— Hann sá mig fyrst í mjólkur-
bústýrukjól með byttur og rjóma-
flöskur, svaraði Britta María.
Svo skrifar hann, að engin stúlka
sem hann þekki, líkist þjer. Það er
ekki rjett, því við erum alveg eins.
— En hann hefir aldrei sjeð þig?
— Hvað veist þú um það.
— Hefir þú hitt hann?
— Já, og meira að segja undir ein-
kennilegum kringumstæðum.
— Hvað segirðu?
— Já, það var hann sem erti
nautið svo að það braust inn um
girðinguna, svo að við urðum að
flýja ofan í skurðinn. Hefi jeg ekki
sagt þjer frá því?
— Var það hann?
Nú varð Britta Maria óvissari.
Hún gat ekki vitað, hvort brjefið
væri til hennar eða systur hennar.
Liklega væri það til systur hennar.
Þá sagði Anna Lísa: — Við skul-
um skrifa honum í sameiningu og
biðja hann að koma hingað á sunnu-
daginn. Við skrifum báðar undir.
Og það gerðú þær og sendu brjef-
ið. Og það kom svar til Brittu Mar-
iu — vitanlega — um að hann mundi
koma. Og svo var kveðja til Önnu
Lísu.
Ungi maðurinn kom. Báðar syst-
urnar voru á járnbrautarstöðinni og
tóku á móti honum. Ungi maðurinn
var mjög vandræðalegur. Hann stóð
með hattinn i hendinni og horfði
á stúlkurnar á vixl. Hann gat ekki
þekt þær sundur, þær voru svo
líkar..
—Jæja, nú skuluð þjer segja okk-
ur hvor okkar er Britta Maria.
Það gat hann ekki. Og þær ljetu
hann vera i óvissunni alla leið heim.
Þegar þangað kom fjekk hann þó
að vita hvor þeirra var Britta María,
því hin systirin nefndi hana í ó-
gáti með nafni. Og honum varð ljóst
að það var hún, sem hann hafði sjeð
á óðalssetrinu.
En hann komst aldrei að sann-
leikanum um það hvernig æfintýr-
inu í skóginum var varið. Britta
Maria vildi segja allan sannlcikann
til þess að lenda ekki í mótsögn við
sjálfa sig eftir á, en Anna Lísa neit-
aði öllu og sló upp á glensi þegar á
það var minst. Hún var alls ekki
hrifin af Artúr Wallin.
— Það ert þú, sem hann hefir
skrifað ástarbrjefið til sagði hún
hlæjandi við systur sína. — Og það
sem hann hefir skrifað er hann vist
maður til að standa við.
— Viljið þjer ekki bíða og borða
hjerna miðdegisverð úr þvi að veðrið
er svona vont.
— Nei, svo bölvað er það ekki —
að það borgi sig.
Besta bók ársins:
Tiðlndalaust
ð vesturvfgstöðvannm
eftir Erlcb Maria Remarque,
fœst hjá bóksölum um land alt.
Einnlg mó panta bókina
buröargjaldsfritt
hjá Birni Benediktssynl,
Tjarnargötu 47, Rcykjavik.
Allir serða að elgnast bestu bðkina