Fálkinn - 08.11.1930, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
■llllll
Ný Skóverslun!
Undirritaður hefir opnað
Skóverslun í Aðalstræti 9
(þar sem áður var Braunsverslun)
og hefi þar allsk. skófatnað við allra hæfi.
Vinnustofan er flutt á sama stað.
Jón Þorsteinsson skósm.
Sími 1089. Aðalstræti 9.
■IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIRIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIH
Tilkynning!
Hefi flutt klæðaverslunina og saumastofuna í Austur-
stræti 10. (nýju Braunsbygginguna). Yerð jeg nú betur
byrgur en nokkru sinni fyr af öllum tegundum fata-,
frakka- og buxnaefna. Ennfremur mun eg eftirleiðis hafa
flest annað er að herraklæðnaði lýtur, svo sem: Man-
chettskyrtur, hvítar og mislitar, flibba hálsbindi, sokka
o. fl. — Alt aðeins 1. flokks vörur við sanngjörnu verði.
Vigfús Guðbrandsson
klæðskeri,
ASKA.
Skáldsaga eftir Grazia Deledda.
ust barni þó að hún væri komin yfir tvítugt.
Hún var föl og sköllótt og lá í keng í hin-
um dimma kofa sínum eins og sjúkt dýr i
holu sinni. Þegar hún sá stúdentinn roðnaði
hún og bauð honum, skjálfandi að borða af
þrúgnaklasa, sem lá þar á korkbakka.
—; Takið liann, þá eruð þjer vænn, sagði
hún stamandi. Jeg hefi ekkert annað aðbjóða.
— Þúaðu mig í öllum bænum, sagði Ana-
nia og tók eitt ber úr klasanum.
— Jeg er þess ekki verð. ... jeg er ekki
Margherita Carboni, jeg er aðeins vesælt
afhrak, sagði stúíkan ákaft. Takið nú þenna
klasa! Hann er hreinn, jeg hefi elcki svo
mikið sem snert á honum. Zio Pera Sa Gattu
hefir horið liann hingað.
— Zio Pera? sagði Anania og kom ósjálf-
rátt í hug saga meistara Pane.
— Já, veslingurinn! Hann man altaf eftir
mjer, á hverjum degi færir hann mjer eitt-
hvað, mánuðinn sem leið var jeg veik, því
að sárin höfðu rifnað upp aftur og zio Pera
sendi lækninn liingað og sótti meðöl. Já hann
er mjer eins og faðir. ... en faðir minn hefir
yfirgefið mig! Jæja, nóg um það, sagði Re-
becka, sem tók eftir að liún hafði komið við
kaun Anania. Viltu þá ekki klasann. Hann
er alveg hreinn.
— Jæja rjettu mjer hann þá! En livernig á
jeg að fara að liafa liann með mjer? Jú híddu
við, jeg vef honum innan í dagblaðið það
arna. Jeg er að fara, sjáðu til. Jeg fer til Cag-
liari til að læra. Við hittumst aftur, líði þjer
vel og jeg vona þú verðir frísk!
- Verlu sæll, sagði hún og augu hennar
flóðu í tárum. Jeg vildi eg mætti fara líka.
Anania fór, en þegar hann sá liina fallegu
Agötu standa í dyrunum á veitingahúsinu
gekk hann lil hennar til þess að kveðja liana
líka.
Strax og stúlkan kom auga á hann fór hún
að hrosa og veifaði til hans i kveðjuskyni.
Já já, svo þú ert að dufla við stúlkuræf-
ilinn þann arna? sagði hún og benti á Re-
becku sem sást í dyrunum. Komdu ekki nærri
henni, það er liræðileg lykt af henni.
Anania kiptist við eins og af hræðslu því
hann hugsaði ósjálfrátt til Margheritu.
— Og svo er hún afbrýðissöm við mig
sagði Agata og leit liýrlega til lians. Sjáðu
hvar hún er að gægjast! Kjáninn sá arni!
Hún er altaf að hugsa um þig, af þvi að þeg-
ar dregið var um elskendur á nýársnótt þá
kom nafnið þitt um leið og hennar.
— Jeg er búinn að heyra það, hættu nú,
sagði liann óþolinmóður. Jeg fer á morgun,
vertu sæl! Hvað viltu?
— Jeg vil að þú takir mig með þjer! sagði
hún áköf. Hjarðmaður, sem ný búinn var að
sloka í sig brennivínsglasi, kom fram úr veit-
ingastofunni og hnippti i stúlkuna.
— Sas manos siccas (jeg vildi óska að
hendurnar á þjer yrðu máttlausar) sköllótti
hjerinn þinn! skrækti Agata upp, síðan dróg
hún Anania með sjer inn í veitingastofuna og
spurði liann livað liann vildi drekka.
— Ekkert; vertu sæl, vertu sæl!
En Agata helti þó livítvíni í glas. Meðan
hann var að drekka, hjekk hún skeytingar-
leysislega fram yfir borðið og gægðist út um
gluggann:
— Jeg fer líka bráðum til Cagliari, sagði
hún, þegar jeg er búin að fá mjer ný föt og
gulllinappa í skyrtuna mína kem jeg til Cag-
liari og leita mjer að atvinnu. Svo við liitt-
umst aftur .... Diavolo, þarna lcemur þá
Antonino, hann vill endilega giftast mjer og
er afbrýðissamur út í þig. Vertu sæll, gioiello
mio, vertu sæll, farðu nú . . . .
Um leið kastaði liún sjer á hann eins og
köttur og kysti liann á munninn; síðan ýtti
hún honum út, og hann fór leiðar sinnar,
æstur og hálf ruglaður í höfðinu. Hann mætti
Antonino og skyldi nú loksins hversvegna
liann leit svo illilega til lians.
Nokkrar mínútur gekk liann beint áfram
án þess að taka eftir livert liann var að fara;
honum fanst eins og hann hefði kyst Marghe-
ritu, og löngunin eftir að hitta hana gerði
liann utan við sig.
— Hvað er þetta, hrópaði liann alt í einu
hann hafði komið heint í flasið á kvenmanni.
— Eftirlætisgoðið mitt, sagði Nanna liálf-
grátandi og rjetti lítinn höggul að honum,
ætlarðu nú að fara að fara? Herrann sje með
þjer og blessi þig eins og hann blessar vaxt-
arbroddimi. Við sjáumst aftur, en þangað til
.... ekki að segja nei núna, þvi þá dey jeg
úr sorg....
Til þess að koma i veg fyrir að Nanna
skyldi falla alltof fljótt frá tók hann á móti
bögglinum, en lioppaði aftur á bak þegar
hann fann eitthvað slímkent við vangann á
sjer og fann óþægilegan víndaun leggja fyrir
vit sjer.
— ó, stamaði Nanna, sem hafði kyst hann,
jeg gat elcki stilt mig um það. Þurkaðu þjer
um kinnina, hún má ekki vera óhrein svo
þú getir fengið aðra kossa sem anga eins og
nellikur, lijá stúlkum með gullhár, sem laka
þig upp eins og konfektmola ....
Anania sagði ekki neitt, en þessi ósmekk-
legi árekstur við virkileikann kom honumaft-
ur í jafnvægi og losaði hann við hinar brenn-
andi tilfinningar, sem koss Agötu hafði vak-
ið lijá honum. Þegar hann kom lieim opnaði
hann böggulinn og fann þrjátíu soldi i lion-
um, sem hann fór að leika sjer að.
— Hefirðu farið til guðföður þíns? spurði
zia Tatana.
— Jeg fer þangað eftir litla stund, þegar
jeg er búin að borða.
En þegar hann var húinn að borða gekk
hann út í garðinn og lagðist á hálmmottu
undir runninum. Loftið var mollulegt; milli
greinanna sá Anania stórt hvítt ský líða yfir
liinn dimmbláa himinn. Hann sá og fann
óendanlega rósemi streyma frá þessum skýj-
um, það var eins og það rigndi nýmjólk.
Hálfgleymdar minningar, reikuðu og skiftust
á í liuga hans eins og skýin á himninum. Aft-
ur kemur fram í liuga hans hinn eyðilegi ak-
ur með hávöxnum pinjunum, þar sem faðir
hans er að rækta jörðina svo að liann geti
sáð í hann útsæði patronsins. Það livín í
pinjunum eins og í hafinu, himininn er svo
dökkhlár að liann er næstum skuggalegur.
Anania dettur í hug tvær hendingar: „Blá
eru augu liennar, tóm og djúp eins og himin-
inn“. Augu Margheritu? Nei, það er til að
gera lítið úr Margheritu að liugsa þannig;
en það er að minsta kosti fróun í þvi að kalla
upp svo óvenjulegar hendingar .... „blá eru
augu hennar, tóm og djúp eins og liimininn,
6«
Hver er það, sem gengur þarna framlijá
bak við pinjurnar? Það er póstþjónninn nieð
rauða skeggið; kría með haðandi vængi hegg-