Fálkinn - 15.11.1930, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
Þektustu málningarvörurnar.
»IV3álarinn«
KROSSGÁTA nr. 63
Lárjett. Skýring.
l.Fertramsrímur. 8 ær. 10 úr. 12
(lje. 14 skin. 10 dm. 18 ól. 19 hús.
20 ók. 21 loða. 22 ær. 24 mi. 25 óst.
28 mi. 29 ólag. 31 fá. 32 mar. 33 stó.
34 il. 35 ró. 36 ha. 37 hö. 39 tind-
fjallajökull. 46 ís. 48 aur. 49 áma. 51
st. 52 ást. 54 úti. 55 gá. 56 krá. 58 il.
59 la. 61 tó. 62 tef. 63 um. 64 agn.
65 f.h. 67 el. 68 la. 70 lin. 71 L. S.
72 hun. 73 ave 75 il. 76 svo. 78 æta.
79 leirsteypuveggir.
Lóðrjett. Skýring.
1 fúlir. 2 er. 3 t. d. 4 rjómi. 5 skol.
6 riða. 7 um. 8 æs. 9 róman. 11 hú.
13 ekill. 14 slór. 15 naga. 16 dý. 17
þrár. 22 æf. 23 km. 25 ós. 26 stjá.
27 tó. 30 Ob. 36 höst 38 ölteiti. 39
tigull. 40 durgur. 41 fránn. 42 ami.
43 atall. 44 já. 45 lifnar. 47 sáms.
48 Akab. 50 Als. 51 sleip. 53 tóm.
54 útlæg. 57 ýfa. 60 Als. 66 live. 69 ave.
74 ey. 77 og.
En svo þegar liann hafði lesið hin látlausu
og einföldu orð stúlkunnar, skildi hann að
hún elskaði hann innilega og af heilum
hug, og hann fann til ósegjanlegrar ham-
ingju.
Hún skrifaði:
„Jeg stend við gluggann á hverju kveldi
svo tímum skiftir og imynda mjer að þú
gangir þá og þegar fram hjá, eins og þú varst
vanur áður en þú fórst; jeg er mjög leið yfir
að við skulum vera svona langt hvort frá
öðru, en jeg hugga mig með því, að þú sjert
að lesa og undirbúa framtíð okkar“.
Svo sagði liún honum hvert hann átti að
senda svarið og hað hann um að vera mjög
varkáran, því annars myndi fjölskylda þeirra
setja sig upp á móti ástum þeirra, ef það
bærist fólki hennar til eyrna.
Anania svaraði strax, titrandi af ást og
hamingju, jafnvel þó hann væri dálítið leið-
ur yfir því með sjálfum sjer, að verða að
svikja velgjörðamann sinn. Hann huggaði
sig með þeim sófisma að „þegar jeg gjöri
dótturina hamingjusama get jeg ekki skað-
að föðurinn".
Hann lýsti fyrir Margheritu fegurð borg-
arinnar og blíðu veðuráttunnar. „Á meðan
jeg er að skrifa þjer heyri jeg ennþá fuglana
kvaka í trjágörðunum langt í burtu og sje
tunglið líða upp á loftið eins og alabastur-
hvítt andlit á hinum grænbláa himni hins
milda kvölds. Það er sama tunglið, sem jeg
sá skína yfir hinum eyðilega sjóndeildar-
hring Nuoroborgar, sama dapra kringluleita
andlitið, sem jeg hefi sjeð líða niður á bak
við kletta Orthobene, en hvað mjer finst það
nú vera breytt, svo mildilegt nærri því bros-
andi“.
Og þegar hann hafði lagt þetta fyrsta brjef
í póstinn, fanst honum eins og i fyrra skiftið
að eithvert afl drægi hann út i náttúruna.
Hann lagði af stað upp á Bonariahnjúkinn.
Austurlenskur löngunarblær blandaðist
kveldroðanum. Leiðin var mannlaus, og mán-
inn byrjaði að gægjast fram milli óhreifan-
legra trjákrúnanna, himininn bar við glitr-
andi hafið. Yfir grænan himininn lágu rauð-
ar og fjólublóar skýjarákir.
Það var eins og í draumi.
Anania stóð við og horfði 'út yfir hafið.
Bylgjurnar endurspegluðu ljóma himinsins,
tunglsins og hinna rauðu skýja, þær komu
veltandi inn að höfðanum eins og stórvaxnar
glitrandi snekkjur, sem brotnuðu við strönd-
ina og urðu að fljótandi silfri. Og seglbát-
arnir út við sjóndeildarhringinn voru i aug-
um Anania eins og stór fiðrildi, sem höfðu
tilt sjer á vatnið til að hvíla sig.
Aldrei fanst honum hann hafa verið eins
hamingjusamur eins og á þessu augnabliki.
Honum fanst líf sitt vera eins bjart eins og
himininn, eins ljómand’ og liafið.
Yið skin tunglsins og hinn hverfandi
bjarma dagsins las hann upp aftur nokkrar
línur í bréfi Margheritu, síðan braut hann
blaðið saman og ákvað, þó að honum væri
það þvert um geð, að hverfa aftur til borg-
arinnar.
Tunglið stráði silfri og skartgripum á veg-
inn, ennþá heyrðist söngur fuglanna og fiski-
mannanna, friðurinn streymdi út frá öllu
og öllum. En þegar Anania kom beint á móts
við liús það, sem hann átti heima i heyrði
hann hróp og öskur, gjallandi kvenóp og
bölvandi karlmannsraddir. Hann sneri sjer
við og sá fyrir framan Ijósrauðu húsin litlu,
sem hlöstu við glugganum hans, þyrpingu
af fólki, í handalögmáli.
f gluggunum á hinu stóra húsi sást eng-
in mannvera. Ibúarnir i þessum hluta borg-
arinnar sýndust vera orðnir vanir við þenn-
an skrípaleik, þessar viltu manneskjur, sem
ultu hver um aðra þvera i þessari djöful-
legu bendu, og usu hver yfir aðra hinum
djöfullegustu skammaryrðum, sem nokkur
getur látið sjer um munn fara.
Fyrir utan trjágarðinn stóð digur karl í
flauelsfötum, ólireifanlegur í tunglskinsbirt-
unni og liorfði á ólætin með svo að segja
ánægjulegum svip.
— Hvar er lögreglan? Hversvegna skerst
ekki lögreglan i leikinn? sagði Anania við
hann alveg eyðilagður yfir þvi, sem fram
fór.
— Lögreglan, hvað átti hún að gera hjer?
sagði maðurinn, án þess svo mikið sem að
líta á stúdentinn. Lögreglan kemur hingað
einusinni í viku. Setur þær hverja á sinn
stað, það liættir í hráðiná og byrjar aftur
á morgun. Það sem þyrfti væri að taka þess-
ar dömur og hafa þær í gæslu, bætt'i hann
við og steytti hnefann í áttina til þeirra, sem
voru að berjast. Bíðið liara, jeg skal launa
ykkur! Þvi lofa jeg ykkur. Bíðið þangað
til allir liafa skrifað undir umsóknina til
yfirvaldanna!
— En hvað er þetta sem gengur á?
Maðurinn leit á hann óþolinmóður.
— Það eru vondar konur auðvitað!
Anania gekk inn náfölur, og másandi,
húsmóðir hans tók eftir geðsliræringu lians.
— Hvað er þetta, urðuð þjer hræddur?
Þetta eru ljettúðugar konur með .... kavi-
lera sína, þær berjast af afbrýðisemi. En
við skulum fá þær reknar á burt hjeðan,
við höfum skrifað umsókn um það til lög-
reglustjóra.
— Hvaðan eru þær ættaðar? spurði hann.
— önnur er hjeðan úr Cagliari, hin held
jeg sje frá Capo di Sopra.
Lætin urðu ennþá trylltari. Það heyrðist
kvenrödd emja og kveina og lirópar að búið
væri að drepa sig. Hamingjan sanna, hvað
það var liroðalegt! Anania skalf frá hvirfli
til ilja. óviðráðanlegt afl dró hann út að
glugganum og liann opnaði liann. Upp á liin-
um tæra, háa himni sátu tungl og stjörnur,
niðri í þokuliulunni var þessi benda af ill-
um öndum, þessi reiðiöskur, þessi andstyggi-
legu orð.... Anania staðnæmdist og starði
þangað fullur angistar, liræðilegri liugsun
hafði skotið upp i huga hans.
„Bara að hún sje dáin, drottinn minn dýri,
bara að hún sje dáinn! Guð miskuna þig
yfir mig! „Hann grjet og bað langt fram á