Fálkinn - 06.12.1930, Blaðsíða 7

F A L K I N N
7
Misskilningurinn.
Núna, eftir að Helena Fuller-
ton hafði staðráðið að fara frá
Ordway, var það eins og allur
Ijóminn og dýrðin, óhófið og feg-
urðin, sem maðurinn hennar
hafði skapað í umhverfi hennar,
ætlaði að halda henni fastri með
ósýnilegum böndum. Hin undur-
fagra vefmynd yfir rúminu henn-
ar, litli alabasts-lestrarlampinn á
skrifhorðinu hennar, æfarforna
kínverska borðið, Búddamyndin
úthöggvin í grænan marmara —
alt voru þetta gjafir, gefnar henni
af Ordway Fullerton við ýms
tækifæri, frá því að hún var fá-
tæk stúlka og þangað til nú, að
hún lifði í niðurlægingarstöðu
sem eiginkona Fullertons.
Helena laut út að glugganum
og kjökraði. Hún horfði út í
rökkrið sem var að falla á: En
hak við sig fann liún til fegurðar
herbergisins, sem hún var í og
lienni fanst þessi fegurð heilla sig
og lokka ,eins og töfra-andi. „0,
lát mig fara, lát mig sleppa“,
kjökraði liún í örvæntingu. „Eft-
ir eitt ár, eftir sex mánuði liefi
jeg ekki orku til að slita mig
hjeðan. Aðeins litla stund ennþá,
og þá skal jeg ekki skifta mjer
af hve mörg „leiksystkin“ hann
á“.
Varir Helenu titruðu af við-
bjóði þegar hún mintist þess livað
maðurinn hennar liafði sagt. Var
honum alvara að halda, að hann
gæti látið hana trúa öllu því, sem
hann har á horð? Að Wilma
Beaumont væri aðeins gömul
,leiksystir‘ hans úr æsku? Wilma,
sem ekki hafði af honum augun
meðan setið var undir horðum
og opnaði ósjálfrátt varirnar i
hvert skifti sem liann nálgaðist.
Og á undan Wilmu var ])að Leo-
nie og á undan Leonie var það
Gertrud.
Síðasta rönd dagsins hvarf við
hafsbrún í vestri. í stórliýsinu
beint á móti var farið að kveikja
á ljósunum. Bráðum mundi
fólkið sem hún umgekst setjast
þar að borðum i dýrindisklæðum
og vikaliprir þjónar snúast kring
um það. Gleðskapurinn mundi
aukast smátt og smátt. Ungt og
fagurt andlit Ordways mundi
ljóma vegna krásanna sem fram
væri bornar og vegna gleðskap-
arins við borðið. Og Wilma
munth ekki fara í felur með að
líta til hans — oft og lengi.
Helen knýtti hendurnar eins
og krampi færi um hana og þrýsti
enninu að kaldri rúðunni: — Jeg
verð að fara — jeg verð að fara
burt!
Hún vildi aldrei sjá Ordway
framar. Hún ætlaði að vinna fvr-
ir sjer sjálf, eins og liún hafði
gert áður, með því að kenna
hljóðfæraslátt. En nú var lokið
öllum draumum um það, að luin
yrði nokkurntíma sjálf mikil
listakona. Þeir draumar höfðu
farið í gröfina þessi sex ár, scm
hún liafði verið gift Ordway. Nú
átti það aðeins fyrir henni að
liggja, að kenna lieimskum og
tregum börnum takt og hrynj-
anda, i óvistlegri ag fátældegri
stofu hjá einhverri matsölukerl-
ingu, þar sem matarlykt legði að
úr öllum áttum. Og á nóttunni
ætti hún að livílast í liörðu og
— Helen, mælti liann mcð
dimmri rödd, — eru tilfinningar
þínar gagnvart mjer þannig, eða
er þetta þinn háttur að dufla?
—- Dufla? Hvernig ætti mjer
að detta það í hug?
— Til þess að gera þjer sjálfri
ljettara í lund. Þú þarft ekki á
mjer að halda og ef þú gætir
sannfært þig um, að jeg þyrfti
ekki á þjer að halda, mundi þjer
verða ennþá ljettara. En — jeg
þarfnast þín. Jeg geri það í raun
og veru. Hefi altaf gert það og
mun altaf gera það.
köldu rúmi og vera án allra
þæginda. Hún fölnaði eins og
kuldagjóst setti að henni og faldi
andlitið í höndum sjer.
Hún lirökk upp við það, að
liún lieyrði fótatak frammi í
ganginum. Hún rjetti út höndina
til þess að kveikja á rafljósinu.
En áður en það tækist var Ord-
way kominn inn í herbergið, hár
og bjartur,— „það stirndi á hann,
eins og Helen var farin að kalla
það í laumi þessi tvö síðustu ár-
in, eftir að fjárhagur hans hafði
batnað og „leiksystkinahópur-
inn“ stækkað.
Hann gekk hlæjandi til henn-
ar og rjetti henni leðurliylki.
Hann hafði keypt handa henni
nýja gjöf. Hún hörfaði undan.
Hann hætti samstundis að hlægja
og leðurhylkið datt niður á skrif-
borðið. Andlit hans varð dumb-
rautt, eins og þegar hann hafði
drukkið vín og Wilma horft lengi
á liann.
Hann horfði vandræðalega
kringum sig og augu hans stað-
næmdust við litla alahasturs-
lampann. -— Hclcn, þú crt lik
lampanum þarna, svo fíngerð,
svo brothætt og fögur. En Ijósið
lcemst ekki inn i hvcrja smugu.
Jeg geri ekki ráð fyrir, að það
sje rjett af mjer að krefjast að
þú skiljir livað jcg á við, en jeg
vona samt sem áður að þú ger-
ir það.
— Skilja? Hvað?
-— Mig. Ljósið þitt fellur ekki
á mig framar. Það hefir ekki náð
til mín núna lengi, Helen. Og
— ])ú vilt ekki að það geri það..
— Jeg .... skil ekki hvað þú
átt við, Ordway.
— Getur þú ekki reynt að skilja
það, Helen? Við steytum altaf á
ýmsum blindskerjum og boðum
— stundum eru það kaupsýslu-
fyrirtæki, sem orka tvímælis,
stundum konur, scm fjarlæga
okkur — en þú ferð altaf sigr-
andi af hólmi. Altaf þegar jeg
er kominn að takmörkunum,
kominn að því að fara yfir þau
takmörk, sem þú setur milli góðs
og ills — þegar jcg er að því
kominn að gera eittlivað, sem þú
mundir fyrirlíta, þá hörfa jeg til
baka. Og eina endurgjaldið sem
jeg get látið í staðinn er að kaupa
gjöf handa þjcr.
— Kaupir þú gjafir handa
mjer til þess að ....?
Hann roðnaði og varð niður-
lútur. — Jeg veit að það er
heimskulegt, þvi að þessar gjaf-
ir hafa enga þýðingu fvrir þig í
raun og veru, — en þetta er nú
eina úrræðið sem jeg hefi. í
hvert skifti sem þú bjargar mjer
frá einhverju, reyni jeg að finna
eitthvað, sem líkist þjer, og þeg-
ar jeg sje það síðar lijer í stof-
unni þinni, þá finst níjer jeg vera
trvggari. Til dæmis þetta, sagði
liann og benti á vefmyndina með
kvenmannsmyndunum, sem
hjekk á veggnum: önnur konan
likisl þjer eins og þú varst þegar
við giftum okkur og þegar þú
sagðir: „Elskan mín, reyndu al-
drei að græða fje með óheiðar-
legu móti“. Jeg keypti þessa
mynd sama daginn sem jeg losn-
aði við olíufjelagið, sem þú hafð-
ir beðið mig um að skifta ekki
við. Og lampann . . elskan min.
Hann leit til liliðar og svo aft-
ur á hana. — Jeg sat i bílnum og
ætlaði til Leonie. Jeg elskpði ekki
hana og hún elskaði ekki mig.
En þú liafðir byrjað að banda
mjer frá þjer, Helen, og jeg var
einmana. Jeg var kominn lang-
leiðina heim til hennar þegar
myndin af þjer birtistmjer. Jegsá
þig svo greinilega, að mjer fanst
jeg kenna ilminn af silkimjúku
hárinu þínu, og snerta litlu lokk-
ana við eyrun. Jeg fór ekki inn
til Leonie og jeg liefi aldrei sjeð
hana siðan. 1 dag .... — honum
varð orðfall og liann stóð og
horfði á litla leðurliylkið, sem
hann hafði mist á skrifborðið.
Helen skalf þegar hún rjetti
fram liöndina og tók það. Hún
opnaði það. Þar var forn silfur-
festi, dásamlegt dvergasmíði úr
víravirki, á svörtum silkipúða.
— Wilma Beaumont fór í dag
til Kenya. Og svo .... keypti jeg
festina. Mjer datt i hug að hún
mundi fara vel við rósrauða
silkikjólin þinn í veislunni í dag
.... Hversvegna grætur þú?
Hann greip stórum höndunum
um grannar axlir hennar og dró
hana að sjer.
— Hvað er þetta, ástin min.
Segðu mjer það. Hvað er það?
En Helen gat ekki svarað.
Annari hcndinni kreisti hún utan
um fögru silfurfestina sem liún
liafði fengið, eins og hún væri
dýrgripur sem liún vildi fórna
lífinu fyrir, en hina höndina rjetti
liún út til mannsins síns og fjell
svo í faðm lians og grjet, eins og
hjarta liennar væri að springa.