Fálkinn - 13.12.1930, Page 13

F A L K I N N
13
■iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiMimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiia
| Útvegsbanki íslands h.f. |
Ávaxtið sparifje yðar í Útvegsbanka
fslands h. f.
Vextir á innlánsbók 4Vi% p. a.
Vextir gegn 6 mánaða
viðtökuskírteini 5% p. a.
Vextir eru lagðir við höfuðstólinn
tvisvar á ári og þess vegna raun-
verulega hærri en annarsstaðar.
immmiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiimiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiimw
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
VICTOIIIl SAUMAVJELAR
stignar og handsnúnar, nýkomnar.
Viðurkendar hjer á landi og erlendis fyrir gæði.
Sendar um alt land gcgn póstkröfu.
Fimm ára ábyrgð.
Verksmiðjan Fálkinn, Langav. 24

Best að auglýsa i Fálkanum
ASKA.
Skáldsaga eftir Grazia Deledda.
tekið að mjer að hafa upp á heimilisfangi
konu nokkurrar-----Eg verð að fara á lög-
reglustöðina.
Fjelagi hans fylgdi honum forvitinn.
— Hver er það? Hver hefir falið þjer það?
Einhver heimanað frá þjer?
Anania þagði. Þegar þeir voru kömnir að
Santa Maria Maggiore, kvaðst Daga ekki
fara lengra.
— Biddu þá hjerna, sagði Anania án þess
að nema staðar, jeg skal segja þjer frá því
þegar jeg kem aftur....
Daga var orðinn forvitinn, hann gekk á leið
með Anania, en settist svo á kirkjutröppu
eina og beið eftir honum.
— Er þá teningunum kastað? spurði hann
kimnislega þegar Anania kom aftur. En
hvernig sem Daga reyndi til var ekki hægt
að lokka út úr honum orsökina til þessarar
farar sinnar á lögreglustöðina. Anania lagð-
ist fram á múrinn og studdi hönd undir kinn.
Hann horfði út yfir sjóndeildarhringinn og
hugsaði til kveldsins þegar hann hefði klifr-
að upp yfir stalla Gennargentufjallsins og
sjeð óendanlega stóran himinn opnast fyrir
honum, þar sem ósýnilegir andar sveimuðu
fram og aftur.
Jafnvel nú fanst honum eitthvað leyndar-
dómsfult vera í kringum hann, borgin fanst
honum einna líkust tröllauknum steinskógi,
sem hættuleg fljót ruddust i gegnum. An-
ania titraði af geðsliræringu.
m.
Já, teningunum var kastað, eins og kom-
ist er að orði i hinni æfintýralegu rómversku
sögu. Lögreglan hóf rannsóknir viðvíkjandi
Rosalia Derios, samkvæmt upplýsingum
þeim sem Anania hafði gefið, og í lok mars-
mánaðar var stúdentinum tilkynt að í þessu
og þessu númeri á Via del Saminario, efstu
hæð byggi sardinsk kona, sem leigði út lier-
bergi. Fortíð hennar og útht var í samræmi
við frásögn Anania um Oli.
Kona þessi hjet eða kallaði sig Maria Obinu
og var fædd i Nuoro. Hún hafði búið i Róma-
borg i fjórtán ár, og fyrstu árin hafði liún
lifað fremur óreglubundu lifi. í nokkur ár
þar á eftir lifði hún siðlátlega eftir því sem
sjeð varð, leigði út lierbergi og seldi fæði.
Anania varð ekki sjerlega mikið um þessa
fregn, hann mundi ekki svo nákvæmlega
eftir útliti móður sinnar. Hann mundi að-
eins að liún var liá og dökkhærð með ljós
augu. Hann vissi vel að í Nuoro var engin
ætt til með þessu nafni, svo að af því var
auðsætt að kona þessi hlaut að kalla sig
fölsku nafni og vera af öðrum uppruna.
Hann fann á sjer að kona sú, sem lögregl-
an harfði bent honum á, ekki var móðir
hans, gat ekki verið það, hún var ekki í
Rómaborg fyrst lögreglan ekki hafði getað
fundið hana. Eftir margra mánaða bið og
óróa fanst honum scr létt dálítið.
Dag nokkurn i lok maímánaðar kom
hann að fjelaga sínum þar sem hann var
að faðma að sjer eldri dóttur húsmóður
þeirra.
— Þú ert viðbjóðslegt svin, sagði liann
reiður. Ertu elcki líka að daðra við yngri
systurina? Hversvegna dregurðu þær báð-
ar á lálar?
—- Það eru þær, sem lcasta sjer í fang-
ið á mjer asninn þinn, á jeg að reka þær
aftur? spurði Daga glottandi. Lifið leitar
nú alt i áttina til sólarinnar, látum okkur
fylgja með. Nú á tímum eru það konurn-
ar, sem draga karlmennina á tálar og jeg
væri ennþá meiri asni en þú, ef jeg ekki
Ijeti þær táldraga mig.... að vissu marki.
— En hversvegna koma viss atvik aðeins
fyrir vissa menn? Slíkt kemur t. d. aldrci
fyrir mig.
— Af því, að það sem kemur fyrir menn
kemur ekki fyrir fífl, af þvi skal jeg segja
þjer að fallegu stúllcurnar okkar bera i
rauninni þá ærlegu ósk i brjósti að eignast
mann og vita að þú ert trúlofaður.
— Jeg trúlofaður? kallaði Anania upp
yfir sig. Hver liefir sagt það?
— Ekki veit jeg það? Einliverri Marg-
heritu, sem....
— Jeg banna þjer að nefna þctta nafn,
hrópaði Anania og hristi Daga til. Skilurðu
það, jeg banna þjer það.
— Slepptu mjer, þú krafsar í augun á
mjer. Ást þín er eins og ást rándýrs.
Anania skalf af bræði, han fór að tina
saman bækur sínar og skrifföng.
— Jeg flyt lijeðan þegar í stað ,sagði
hann og gnísti tönnum. Jcg get ekki lifað
innan um litilfjörlegt og forvitið fólk.
— Vertu sæll, kallaði Rattista og kastaði
sjer upp í rúmið. Mundu það að fyrstu dag-
ana sem við vorum saman hcfði verið
margekið yfir þig ef jeg liefði ekki komið
þjer til bjargar.
Anania gekk burtu fullur beiskju; ósjálf-
rátt beindi hann ferð sinni til Corso, og
næstum því án þess að horfa í kring um sig
var hann kominn á Via del Seminário. Það
var brennandi hiti, vindurinn bærði til
gluggaskýlurnar, það angaði af lakki,
hrossataði og mat.
Anania fann taugar sínar titra eins og
málmstrengi. Á Via dcl Seminario kom
hann beint inn í hóp af prestum í flögrandi
kápum og muldraði gramur fyrir munni
sjer:
— Hrafnar.
Alt í einu var hann kominn að litlu hliði
í dimmum gangi, liann sá tölu þá sem átti
að vera á húsi því, sem María Obino bjó í.
Hann gekk inn upp á efstu hæð og
hringdi.
—Há, fölleit kona„ svartklædd opnaði
dyrnar, hann varð gagntekinn af geðshrær-
ingu, því honum fanst liann hafa sjeð þessi
grænleitu augu áður.
— Signora Obinu?
— Það er jeg, sagði konan alvarlega.
„Nei“, hugsaði hann, „þetta er ekki hún,
þetta er ekki hennar rödd“.
Hann gekk inn. Signora Obinu leiddi
hann í gegn um dimman gang inn í dálitla
stofu, dimma og skuggalega. Hann horfði
í lcring um sig og tók eflir lijartarhöfði og
sauðargæru, sem hengt var upp á vegginn
og efi hans vaknaði að nýju.
— Mig langar til að fá hcrbergi, jeg er
frá Sardiníu, sagði stúdentinn og liorfði
gaumgæfilega á konuna frá toppi til táar.
Hún var fölleit og mögur, liálslöng, með
þunt, næstum gagnsætt nef, cn svart fljett-
að liárið, sem nælt var upp i hnakkan-
um á sardinska vísu, gerði hana aðlað-
andi.
Þjer eruð sardíni? Það var gaman að
því, sagði hún blátt áfram. Sem stendur
hefi jeg ekkert herbergi laust, en ef þjer
getið beðið í hálfan mánuð eða svo, þá fer
lijeðan ensk signora....
Hann bað um að fá að skoða herbergið
og fjekk það. Rúmið stóð á miðju gólfi og
báðu megin láu liaugar af gömlum bókum
og forngripum. í guttapcrkabala, sem enn-
þá var fullur af þvottavatni lá akasíu-
vöndur, sem breiddi ilm um lierbergið,
glugginn lá út að litlum, dimmum trjá-
garði. Á borðinu sá Anania dálítið hcfti
innan um hrúgu af öðrum bókum, það var
bók sem hann elskaði með sársaukakendri
tilfinningu, kvæði Giovanni Denas: Madre.