Fálkinn - 21.02.1931, Blaðsíða 14

14
F Á L K 1 N N
Krossgáta nr. 68.
Skýring. Lúrjett.
1 ungviði. 5 trúarkenning. 9 hug-
ur. 11 fugl. 12 fleirtöluending. 14
missætti. 16 rás. 17 gera sætt. 19
sem liggur innar. 21 sniS. 22 óá-
kveðin framkoma. 24 nokkur. 25 lit-
ur. 26 tangi. 28 hreyfing. 29 segja.
30 smágert. 31 forsetning. 32 aura
sainan. 34 tvíhljóði. 36 snjóbleyta.
38 upphrópun. 39 eiginleikar. 41 ver-
ur. 43 umgangur. 44 hráður. 45 varla.
48 forsetning. 49 sæla. 50 bæjarnafn
(í Bibl.). 52 lærdómurinn. 53 kven-
mannsnafn.
Skýring. Lóðrjett.
1 atlot. 2 frosið vatn 3 rindi. 4 veiða.
5 frumefni. 6 bjór. 7 tónn. 8 á sama
tíma. 10 líkamshluti. 11 forsetning.
13 þyrla upp ryki. 15 líkamshlutinn.
16 meira en nóg. 18 glaðværðin. 20
aftók. 22 byggingarefni. 23 notað við
kökugerð. 26 elskar. 27 búsáhald. 31
djöflar. 33 ól. 35 reifi (þgf.). 36 bús-
áhald. 37 smánagli. 39 stríðin. 40 ang-
an. 42 lit. 43 nafn (úr bibl.). 46 eir.
47 í verslunarmáli. 49 forsetning. 51
ónefndur.
KROSSGÁTA nr. 6 8
1 2 3 4 §§f m 5 6 7 8
11 9 10 ii n §§g
12 13 §§g 14 15 m 16
17 18 m m 19 20
21 M 22 23 §§r m
m 25 fH 26 27 M 28
§§g 11 29 m 30 m "0:
M 31 m 32 33 nr 35 m
36 37 m 38 m 39 40
41 42 §§g m 43
44 m 45 46 47 m 48
m 49 m 50 1 I61 i i
52 m áSf 53
Rjett fyrir jólin var auglýst í
Bandaríkjnnum uppboð á málverkum
eftir ýmsa af frægustu málurum
Evrópu fyr á öldum. í skránni yfir
listaverk þessi segir, að þau sjeu eign
„aðalsmanns eins, sem á heima í
Sviss. Fróðir menn fulyrða hinsveg-
ar, að öll þessi málverk hafi verið
eign Vilhjálms uppgjafakeisara í
Doorn, og að það sje hann, sem nú
er að láta selja þau. Hefir þetta til-
tæki verið vítt harðlega í blöðunum,
og þau blöð, sem vilja leysa frá skjóð-
unni herma það afdráttarlaust upp
á Vilhjálm gamla, að hann eigi mál-
verkin ennþá, og sje nú að reyna
að koma þeim i péninga. Geta þau
Jiess í því sambandi, að þetta sje ekki
í fyrsta skifti, sem hann selji i Ame-
ríku stolna muni hins fyrverandi
þýska keisaradæmis, því að J)að sje
sannanlegt, að liann hafi áður látiö
selja í Ameriku ýmsa muni, sem liafi
verið •'eign keisarakrúnunnar í Pots-
dam en ekki persónuleg eign hans.
-----------------x----
Edgar Wallace, hinn frægi breski
rithöfundur, er ráðinn ritstjóri að
slóru dagblaði, sem á að hefja göngu
sína í London í mars.
— Jeg liugsaði mjer að fara og heimsækja
liann einliverntíma þegar jeg væri orðin
gömul og gengi við staf. Dúnk, dúnk, jeg
herði að dyrum. „Jeg er jómfrú María, í
hetlikonulíki“ Þjónarnir hlæja og kalla á
húsbóndann. „Kona hvað vilt þú?“ „Jeg veit
að þú hefir lítinn poka, sem lítur svona og
svona út, jeg veit hver hefir gefið þjer hann;
þó þú nú eigir marga iancas, þjóna og uxa,
átt þú þó að þakka þeim, sem gaf þér
lífið, sem ekki er annað en handfylli
af mold. Vertu sæll, gefðu mér brauðbita
með hunangi ofaná. Og fyrirgefðu vesa-
lingnum“. „Þjónn, jeg skal segja þjer það,
að þessi gamla lcona, sem veit alt, er hin
heilaga jómfrú í eigin mynd“.... Æ, æ,
æ, jeg vil fá rezettuna. Þetta er ekki
hann. Rezettuna, rezettuna
í dögun fór zia Grathia inn til Anania
og sagði honum frá þessu öllu saman.
— Æ, sagði hann með beiskjuhlöndnu
brosi, það vantaði nú bara að hún efist nú
líka. Jeg skal vist láta hana vita að það
er jeg, það veit sá ,sem alt veit.
— Sonur minn, vertu ekki ómannúðleg-
ur, gerðu að vilja hennar minsta kosti með
þetta lítilfjörlega atriði, hað zia Gratliia.
— En jeg ber ekki pokann lengur, jeg
er búinn að fleygja honum. Ef jeg finn
hann aftur skal jeg senda hann hingað.
Zia Grathia hað hann ennfremur að láta
sig vita um úrslitin á málum hans.
— Ef hún vill þjer verulega vel, gleðst
hún yfir þvi, að þú gerir góðverk, sagði
hún hughreystandi. Ó nei, hún svíkur þig
ekki, þó þú segir að þú viljir ekki afneita
móður þinni. Ó, sönn ást skeytir ekki um
dóma heimsins; jeg elskaði mann minn, svo
að mjer lá við vitfirringu þegar allur heim-
urinn fyrirleit liann. .. .
Við sjáum nú til, sagði Anania þung-
lega, jeg skal skrifa þjer.
— Nei, gullið mitt, skrifaðu eklci. Jeg
kann ekki að lesa, og jeg vil ekki að aðrir
komist á snoðir um mál þín. Nú skal jeg
segja þér nokkuð, ef hún ekki svikur þig
gelurðu sent mjer rezettuna innan i hvítum
vasaklút; en ef hún gerir það, sendirðu
hana í mislitum.
Hann lofaði að fara að vilja gömlu kon-
unnar.
— Hvenær kemurðu sjálfur aftur?
Það veit jeg ekki, en sjálfsagt verður þess
ekki langt að bíða; strax og jeg hefi komið
öllu fyrir.
Hann fór af stað án þess að liafa sjeð
Oli aftur.
Ólýsanleg angist þjáði hann, honum fanst
leiðin aldrei ætla að taka enda, og ef það
hefði elcki verið vegna hinnar veiku vonar,
sem vísaði honum leið, hefði hann ekki
viljað koma framar til Nuoro.
„Hún elskar mig“, hugsaði hann. „ef til
vill elskar liún mig á sama hátt og guð-
móðir mín elskaði mann sinn. Fjölskylda
hennar mun fyrirlíta mig og reka mig burtu,
en hún segir ef til vill: „Jeg híð eftir þjer
og elska þig eiliflega“. Já, en hvað get jeg
boðið lienni? Hjeðan af er framtíð mín
eyðilögð“.
önnur von, sem liann hvorki vildi eða gat
viðurkent, hærði sig í djúpi sálar hans, að
Oli tæki fióttann aftur. Hann þorði ekki
einusinni að liugsa þessa hugsun með sjálf-
um sjer, en hann fann til hennar að minsta
kosti; hann skammaðist sín fyrir hana, hann
fann til þess hve lítihnótleg hún var, en
hann var ekki fær um að vísa henni á bug.
Á pví augnabliki, sem hann hafði sagt við
hana: „Jeg drep þig fyrst og sjálfan mig
á eftir“, hafði hann verið íyllilega hreinskil-
inn, nú fanst lionum eins og altsaman hefði
verið illur draumur, og þegar hann liorfði
á veginn og umhverfið, sem liann hafði far-
yfir þrem dögum áður með svo glöðum hug,
en eftir því, sem nálgaðist Nuoro tók veru-
leikinn hann fullum tökum.
Strax og liann kom lieim tók hann fram
pokann og samkvæmt gamalli hjátrú, um
að það, sem búist sje við, komi ekki fram,
sveipaði hann honum i mislitan vasaklút.
Seinna flaug honum þó í hug að hann hefði
altaf húist við og átt von á liinum sorglegu
athurðum síðustu daganna, og þá gramdist
honum hve barnalegur hann hefði getað
verið.
„Því á jeg að vera að senda henni pok-
ann? Því á jeg að vera að gera lienni það
til hæfis?“ sagði hann við sjálfan sig og
henti pynklinum á gólfið. En liann tók
hann strax upp aftur og hugsaði: „Vegna
zia Grathia verð jeg að gera það“ Um fjög-
ur leytið fer jeg til signor Carboni og segi
honum frá öllu saman“, mælti hann álcveð-
inn. „Jeg verð að ljúka öllu af i dag. Jeg
verð að liaga mjer eins og maður. Og nú
fer jeg að sofa“.
Ifann fleygði sjer upp í rúmið og lokaði
augunum.
Ivlukkan var um tvö, veður var heitt og
þögli miðdegisstundarinnar ríkti. Fyrir
eyrum sjer heyrði liann greinlega vind-
hviðurnar og mintist kælunnar, sem hafði
verið i Fonni um nóttina. Einkennileg til-
finning gagntók hann.
Það var eins og hann hefði fallið niður
í grýtt hyldýpi innan um hratta og nakta
hamraveggi, sem byrgðu fyrir alt útsýni;
löngu liðnar minningar stigu upp úr djúpi
sálar lians; hitaveikisnæturnar i Rómaborg,
vindhviðurnar í kring um Bruncu Spina,
kvæði eftir Lenan; veitingahúsið á heiðinni,
söngur hjarðsveinsins, sem reið fram hjá
þegar zia Tatana var í biðilsferðinni fyrir
hann. Bak við þetta alt grilti i eldhús ekkj-
unnar í Fonni, með svörtu hempuna, sem
einskonar táknmynd og Oli með villikattar-
augun í keng við arininn. Hversu mikils
sársauka og sárrar sorgar orsökuðu honum
nú ekki þessi augu!
Þannig lá hann lengi með lokuð augu, í
djúpum dapurlegum dvala.
Hugsuninni um dauðann skaut alt i einu
upp í liuga lians; hann var liissa yfir því
að honum skyldi aldrei liafa dottið dauðinn
í hug.
„Ekkert er eins vissl eins og dauðinn og
þó gerum við okkur allar Jjessar grillur
vegna Jjess, sem ómögulegt er að komast hjá.
Alt eyðist og liverfur, öll eigum við að deyja?
Því |)á að Jijást svona? Ef jeg dræpi mig nú
þegar klukkan er fjögur? Því |)á ekki?“
Hann varð stífur í öllum likamanum við
að hugsa um endalokin.
Þegar hann var orðinn laus við stifnina
fann hann til svo mikillar deyfðar og örvingl-
unar að liann þurfti að hrista sig til þess
að losna við þetta ástand.
Þó fann hann ])að, að Jirátt fyrir J)að, J)ó
liann væri svona óendanlega hryggur bar
hann J)ó ennþá örlitla von í brjósti.
„Margherita, Margherita! I kveld ætla jeg
að tala við hana. Hún segir nú að jeg skuli