Fálkinn - 14.03.1931, Qupperneq 12

12
F Á L K I N N
Skrítlur.
— Vi-vi-viljið þjer ge-ge-gera mjer
þann gr-greiða að hringja til kon-
unnar minnar og segja henni, að
hún skuli elcki bíða eftir mjer.
— Blessaður taktn dijfu og gerðu mig hræddann, svo að jeg iosni
við þennan hixta.
Adamson fœr
jólagjöfina sína.
— Hversvegna tókstu ekki ofan
fgrir henni frú Mortensen?
FRÚIN: Þú hugsar aldrei um ann-
að en bridge. Jeg er viss um, að
þú manst ekki einu sinni brúðkaups-
daginn okkar.
BÓNDINN: Eins og jeg muni
hann ekki — það var tveim dögum
eftir að jeg varð stóra slemm í
spaða heima hjá honum Guðmundi
á líól;
— Það er hundleiðinlegt að spila
við hann.
— Verður hann vondur þegar
hann tapar?
— Heyrið þjer, maður minn! Hvar
er jeg?
— Þjer eruð i loftskipinu.
— Þú mátt ekki berja drenginn.
Mundu, að maður á að elska óvini
sína.
— En þetta er ekki óvinur minn.
Það er hann litli bróðir minn, sem
jeg er að rassskella.
Yfir borðum.
Hún: — Skelfing ertu eitthvað súr
á svipinn, Stefán. Er eitthvað að
nautasteikinni?
Hann: — Spurðu beljuna sjálfa,
hún er áreiðanlega nógu gömul til
aðð svara.
— Hefurðu veitt nokkuð?
— Nei, en nú beit á hjá mjer.
Þú ert svo langur, að ef þú vökn-
aðir í lappirnar mundi liða mánnð-
ur þangað ti'I þú fengir kvef.
—■ Og þú ert svo stuttur, að þú
verður að fara npp i stiga ef þú vilt
geispa verulega hátt.
IJKAMSFEG UfíÐ.
— Það verðurffu að viffurkenna
Adolf, aö s v o na klunnaleg er jeg
ekki.
— Nei, hann tapar aldrei mann-
skrattinn 1