Fálkinn - 28.03.1931, Blaðsíða 11

ÍÁLKINN
11
Yngstu lesendurnir.
Til gagns og gamans.
Þegar jeg var barn kunnu allir ung-
lingar á bænum aö fljetta reipi og
bregða linda, ýrnist úr ullarbandi eða
hrosshári. En nú er þetta mikið að
leggjast niður, en alt er keypt frá út-
löndum sem með þarf. Nú ætla jeg
að kenna ykkur aðferð til þess að
fljetta ljómandi fallegan linda.
sömu garntegund, skaltu selja fleiri
prjóna eða nagla í tvinnakeflið, þvi
að þá verða möskvarnir fleiri í liverri
umferð.
Vefðu sterkuin pappír utan um blý-
ant eða eitthvað þvílíkt og svo skaltu
binda pappír utan uni, til þess að
halda pappírnum saman. Þú bindur
Aðferöin við fljettnnina.
Þú tekur finnn títuprjóna og sting-
ur þeim í annan endann á tómu
tvinnakefli. í stað tituprjóna má, ef
betra þykir, nota litla nagla. Það
verður að vera jafn langt bil milli
allra prjónanna eða naglanna. Svo
slingur þú öðrum endanum á þræð-
inum, sem þú ætlar að nota (það iná
gjarnan vera gróft ullarband) í gegn-
um gatið á keflinu, en vindur svo
bandinu einu sinni um livern prjón.
næst bregður þú þræðinum utan um
alla prjónana (sjá mynd 2) og þegar
það er búið stingur þú stoppunál frá
liægri niður i gegnum lykkjuna, sem
þú byrjaðir á, lyftir henni upp og
bregður henni yfir framhaldsþráðinn
(eða rjettara sagt lykkju á honum
og svo upp af hausnum á tituprjón-
inum.
Svo ferð þú sama liátt að við
næstu lykjuna og svona lieldur þú
áfram koll af kolli. Á þennan hátt
kemur fram garður, alveg eins og við
prjón. í fyrstu skaltu gæta að því, að
ekki sje of stritt á framhaldsþræðin-
um (Þræðinum sem þú notar í prjón-
ið). Prjónamöskvarnir lokast þeg-
ar þú tekur í þráðinn, sem þú ljest í
byrjun ganga niður úr tvinnakeflinu,
(X).
Eftir þvi sem þú lieklar meira (sjá
niynd 3) iengist taumurinn niður úr
keflinu og liánn er sterkur. Þú finn-
ur það fljótt þegar þú reynir á hann.
Gildleikinn á lindanum sem þú heklar
með þessu móti, fer eftir því hve fint
bandið eða þráðurinn er, sem þú not-
ar. En viljir þú fá gildari taum úr
utan um áður en þú tekur blýantinn
innan úr.
Svo klippir þú þríhyrning úr papp-
ír, litið eitt stærri en holuna i papp-
írsrörinu og beygir hann þannig, að
það sje eins og loka fyrir endanum
á rörinu. Ef þú nú setur hinn enda
rörsins í munninn og dregur andann
að þjer, þá lieyrir þú liljóð i henni.
Og hljóðið verður mismunandi liátl
eftir því livort að rörið er langt eða
stutt, gilt eða mjótt.
Tai>i>amaðurinn.
Hvernig list þjer á þennan kóna?
Langar þig ekki til þess, að búa þjer
til svona mann? Það er alveg bráð-
auðvelt — ekki nokkur vandi. Nú
skal jeg sýna þjer livernig þú ferð
að því:
Fyrst skallu klippa kringlótta
biöðku úr pappir; þú markar fyrir
með því að strika með blýanti kring-
um fimmeyring og klippir svo eftir
strikinu. Svo færðu þjer tappa og
límir pappa-hringinn ofan á hann og
og ofan á pappahringinn límir þú
svo lítinn tappa, og þá er hatturinn
búinn. Barðið á hattinum skaltu
sverta með bleki. Svo klippir þú út
flibba úr pappír og festir hann eins
AÐ SKERA PRENTMYNDIR skulið þið gjöra og taka þátt í samkepni
„Fálkans“. öll áhöld, svo sem: útskurðarhnífár og járn, margar teg-
undir, og vaxdúkur (linoleum) fæst í fjölbreyttu úrvali
í Gleraugnabúðinni á Laugaveg' 2.
og tveim senlimelrum fyrir neðan
skygnið á hattinum, þá stingur þú
tveimur stuttum títuprjónum i tapp-
ann til þess að gera augu, svolítinn
pappamiða fyrir nef og setur svo
blekstryk til þess að búa til munn.
Frakkann litar þú svartan ineð bleki.
Setur svo linappa í vestið hans, býrð
lil handleggi og fætur úr eldspýtum,
sem þú stingur inn í lappann, og
loks skerðu svolitla korkplötu til að
festa fæturnar á honum í, svo að
hann geti staðið. Það er alt og sumt.
Lítill gosbrunnur.
Þú hálffyllir flösku af vatni og
setur svo í hana tappa. Gegnum tapp-
aiin setur þú mjóa glerpípu, sem nær
nærri þvi niður undir botn. Svo set-
ur þú glerpípuna í munninn og blæsl
í, en við það vex loftþrýsingurinn í
flöskunni. Um leið og þú tekur munn-
inn af glerpipunni heldur þú fingur-
góminum fyrir opið, svo áð vatnið
gjósi eklci út.
En undir eins og þú slejipir fingr-
inum af kemur vatnið gjósandi upp
úr flöskunni, svo lengi sem loft-
þrýstingurinn í flöskunni er meiri en
þrýstingurinn fyrir utan.
Tóta frænku.
■Góður fyrir sinn hatt-
Þessi Kinverjastrákur er nýlega
búinn að kaupa sjer nýjan liatt. En
í Ivína nota allir strákar syona stó.ra
hatta, því að sólin er þar svo sterk
aö hún brennir fólk í andliti ef ekkert
er notað til þess að skýla. Halturinn
þessi skýlir bæði andlili og öllum
skrokknum, svo að hann þarf ekki að
liræðasl sólina, pilturinn sá.
---x----
Miklar birgðir ávalt
fyrirliggjandi af nýtísku
hönskum í
Hanskabúðinni
BRÚÐGUMINN
sem svaf yfir sig'.
Framliald af bls. 7.
væri og —- og það var presturinn
sem sagði það — að góð samviska
væri besta veganestið á lífsleiðinni.
Ellen sat undir þessu og horfði á
manninn sinn, og liún gladdist yfir
þessari fallegu lofræðu um liann,
eins og þó að hún hefði verið haldin
um hana sjálfa, því að maður og
kona eru eitt.
En þegar hún heyrði minst á þetta
um góðu samviskuna þá sló þvi nið-
ur í henni eins og elding, að hann
hefði sagst búa yfir einhverju, sem
hann hefði leynt hana.
Hvað gat það verið? Eitthvað al-
varlegt hlaut það að vera úr því að
hann hafði ætlað að skrifta fyrir
henni sjálfan brúðkaupsdaginn!
Veislunni lauk snemma, svo að
brúðhjónin gætu komist á burt með
lestinni. Þau ætluðu í brúðkaups-
ferð suður í Mið-Evrópu.
Þegar lestin var komin af stað og
þau loksins voru orðin ein og bæði
gagntekin af hamingju í innilegum
faðmlögum, spurði Ellen:
„Við eruin alsæl, AxeJ. En segðu
mjer hvað hryggir þig og hverju þú
leynir mig“.
„Það er ekkert, ástin inin. Jeg
leyni ]iig ekki neinu.“
„En hvað var það. Þú sagðist hafa
vonda samvisku.“
„Það hefi jeg. Jeg hefi vonda sam-
visku fyrir að hafa sagt að jeg hefði
samviskubit.“
„Nú skil jeg þig ekki. Það var rjett
af þjer að segja, að . . . .“
„Nei, nei, Ellen. Jeg gabbaði þig,
alveg eíns og föður þinn.“
„Hefir þú gabbað okkur?“
„Já, þegar jeg var að tala um sam
viskubitið. Þvi að orsökin til þess
að jeg kom of seint var sú - jeg' má
ekki trúa þjer fyrir þvi var sú,
að jeg svaf yfir mig.“
Ellen fór að skellihlæja.
„Já, hlæðu“, sagði Axel. „Mjer
þykir vænt um það. Og mjer, hefði
þótt vænt um, þó aðrir hefðu lilegið
að mjer líka. Og er hægt annað en
að lilæja að manni, sem sefur yfir
sig á brúðkaupsdaginn sinn?“
Hún kysti hann til þess að láta i
ljósi að liún taíki skýringuna gilda.
„En þú mátt engum segja þetta",
sagði Axel.
„Nei, þetta skal verða fyrsta leyd-
iriálið okkar“, svaraði hún og liallaði
kinninni upp að vanganum á honum.
Efnafræðingur einn i London hefir
nýlega verið ráðinn í þjónustu borg-
arinnar — til ]iess að smakka á vatni.
Ymsum mun finnast þetta versta
staða, en efnafræðingurinn lætur vel
yfir henni, þó að hann eigi að smakka
á þrjú þúsund glösum á dag. Hann er
bindindismaður, smakkar ekki tóbak
og þorðar ekki krydd í mat, því að
það gefur ekki samrýmst stöðunni.
-----------------x----