Fálkinn - 28.03.1931, Síða 13

F Á L K I N N
13
Horfna miljónin.
Skáldsaga
eftir
Edgar Wallace.
við sjálfan sig. En Miller fulltrúi blóðroðn-
aði.
„Það var jeg', sem liafði það mál með
höndum, sir“, sagði hann stuttur í spuna,
og þegar einhver af þeim „þremur stóru“
ávarpaði annan með „sir“ þá var óveður í
aðsigi. „Við lögðum okkur i framkróka
um að liandsama Toni jeg var sjálfur i
Dover til þess að Iialda vörð við eimskip-
in“.
„Já, veit jeg það“, sagði Bill og setti upp
blíðasta hrosið, sem hann átti til. „Þetta
hefði getað komið fyrir okkur alla. Toni
var falsari í stórum stíl og hann hlýtur að
liafa mútað einhverjum af okkar mönnum.
Þú gast ekki gert að því, Joe. En hvað sem
því líður þá er Toni dauður núna Það
eru sjö ár síðan“.
„Jeg bauðst til að fara —“ hyrjaði Miller
aftur, en Dicker handaði hendinni til þess
að þagga niður í honum: „Við skulum láta
þetta vera gleymt. Við getum allir verið ó-
heppnir. Það er aðeins eitt mál ennþá, og
þú hefir áhuga fyrir þvi, Jimmy. Það er
Kupie“.
„Hver skrambinn, Bill, jeg gleymdi al-
veg að þú þarft að fara, greip Jimmy fram
í. „Og jeg verð að tala við þig um Kupie“.
„Það er einmitt það mál, sem jeg ætla
að tala um“, sagði Bill Dicker og nuddaði
nefið hugsandi. „Það verður að stöðva
lvupie. Hafið þið lesið um Shale-málið?
Það er annað sjálfsmorðið í ár — og verð-
ur ekki það seinasla. Við höfum ekki lnig-
mynd um hve Kupie kemur víða við. Jeg
hefi verið fjörutíu og þrjú ár í þjónustu
lögreglunnar og get talið óhöpp mín á
fingrum annarar liandar minnar. Þetta er
eins og gort, en það er salt. Sá þorpari er
ekki til, sem jeg hefi reynt að liafa upp á,
að mjer haí'i ekki tekist það. Þeir fjórir
sem jeg liafði ekki upp á, eru að minsta
kosli dauðir“.
William Dicker lögreglustjóri tók ekki
of djúpt í árinni. Alstaðar þar, sem afbrota-
menn hittust, voru menn sammála um gáfu
hans, kænsku og harðfylgi. Til voru menn,
sem gengu eins og lamaðir á aftökustaðinn,
með myndina af steinandliti hans fyrir
innri sjónum; jafnvel með snöruna dingl-
andi fyrir framan sig liöfðu síðustu orð
Dickers yfirgnæft huggunarorð prestsins,
sem gekk við hlið handingjans í fullum
skrúða.
„En Kupie gahhast að mjer“, hjelt Dicker
áfram, hægt og rólega. „Og það er skömm
fyrir lögregluna, að hann skuli komast upp
með að lialda framferði sínu áfram, jafn-
vel þó að fæstir þeirra, sem lent hafi i klóm
hans, fáist til að segja frá“.
„Það verða ekki margir framvegis lield-
ur, sem segja frá“, sagði Jimmy og kveikti
sjer í nýjurn vindli. „Munið þið kaupsýslu-
manninn, sem kom lijer lil þess að fá okk-
ur til þess að ná fyrir sig í brjefin, sem
hann hafði skrifað söngstelpunni?“
„Hann hefir ekki komið hingað aftur —
hvernig fór það?“ spurði Dicker.
„Kupie ljet afrita brjöfin og prenta þau.
Ilver einasti af fjölskyldu mannsins fjekk
eintak af hrjefunum konan hans, móðir,
viðskiftamenn hans, hankinn sem hann
skifti við hver einasti er nokkuð sam-
hand hafði við manninn. Kupie sendi að-
eins eitt af hrjefunum — og maðurinn
horgaði. Collett var Iijer í dag — þið þekkið
hann, Lawford Collett, málaflutningsmann-
inn, sem hafði mál Jietla með höndum.
Ilann segist hafa ráðið manninum tii að
horga ekki einn einasta eyri, en það dugði
ekki hót: það kostaði manninn átta þúsund
sterlingspund“.
„Hefir komið fram nýtt tilfelli?" spurði
Dicker.
„Já, Walton en annars er það ekki
nýtt“ sagði Jimmy. „Heyrðu annars, Mill-
er“, sagði hann og sneri sjer að svarthærða
manninum, „þekkir þú Wallon nokkuð?“
„Já, lítið eitt“, svaraði hinn.
„Hefir þú nokurntíma talað við hann?“
„Vist hefi jeg það en því spyrðu?"
Böddin var önug.
„Hann sagði mjer, að einliver hefði ráð-
ið sjer til að taka Kupie í fullri alvöru. Ein-
liver, sem virðist hafa sagt honum „drauga-
sögu“ af almætti Kupie“.
Miller ljet hrúnirnar síga. „Jeg veit ekki
hvað þú átt við með „draugasögu" svaraði
hann hvatvíslega. „Það er rjett að jeg rjeð
Walton til að gera ýmsar ráðstafanir, sem
lionum hafði verið hent á. Ef þú heldur að
Kupie—“
„Jæja, piltar, farið þið nú ekki að urra“,
tók Dicker lram í. Jeg er sannfærður um,
að Kupie liefir mikið vald. Ilann hefir á-
reiðanlega sand al' upplýsingum um fólk—“
Hann þagnaði því liurðinni var lokið upp
og inn kom þjónn í einkennishúningi með
brjef í hendinni.
„Er það til mín?“ spurði Miller. Hann
hraut umslagið og tók út tvær vjelritaðar
pappírsarkir. Dicker hjelt áfram að tala
við Jimmv, unz þeir heyrðu alt í einu sárt
vein og litu ])á fljótlega við. Miller stóð við
gluggann með aðra höndina um kverkar
sjer en krepti hina um böglað hrjefið; hann
var náfölur og augun æðisgengin og star-
andi.
„í guðanna hænum!“ hrópaði Bill Dicker
og hljóp til lians. „Hvað er að, Miller?“
En Miller liristi liöfuðið og sagði draf-
andi: „Ekkert — ekkert, fyrirgefið þið —“
Hann skálmaði út; þeir lieyrðu að lvurð-
inni að skrifstofu hans var lokað. Þeir
liorfðust þegjandi í augu.
„IJvað gengur að Milner, hverjar eru þær
vondu frjettir, sem liann liefir fengið
Jimmy liristi höfuðið. „Jeg veit ekki. Hann
er ógiftur svo ekki geta það verið hjúskapar-
áhyggjur. Þú veist hvernig hann er; hann
sýnir aldrei nokkrum manni....“ Hann
þagnaði. Hvellur af skoti flaug gegnum loft-
ið og i næsta augnahliki hafði Jimmv snar-
ast yfir ganginn að dyrum Millers. Þær voru
læstar.
„Aðallykilinn“, sagði Dicker óðamála og
Jimmy þaut niður ganginn. Ilann kom aft-
ur að vörmu spori með lvkilinn og Dicker
opnaði hurðina og setti hana upp á g'átt.
Mjó, hlá revkjarrák sást í loftinu og á
dúknum fyrir framan arininn lá Miller
með höndina krelta Um skammhyssu.
Jimmy sá pappírsblað loga á arninum og
hann laul niður og slökti í því. Snepill af
hlaðinu var enn óbrunninn og tók Jimmy
hann upp og lagði hann á skrifhorðið. Þar
var liægt að lesa þessi sjö orð:
. .Fimtíu þúsund ----
Toni frú —---- >,
Flótti — —
handtekinn — —
Norwich — —
Neðan undir stóð hálfhrunninn hókstafur-
inn K.
„Hann skifti við Norwich-bankann, það
veit jeg,“ sagði Dicker. „Og hann ljet Toni
sleppa með helminginn al’ fengnum; það
giskaði jeg á og það vissi Kupie“. Hann
kveikti á eldspítu og hrendi snepilinn. „Það
er víst best að við segjum, að hann hafi
verið undarlegur upp á síðkastið tieið-
ur starfsliðsins verður að ganga fyrir öllu“.
Svo laut hann niður og' klappaði á öxl
dauða mannsins. „Veslings vinur!“ sagði
hann hlíðlega. „Jeg' skal ná mjer niðri á
Kupie og það skal verða eftirminnilega
gert!“
III. KAPÍTULI. •
„Ef jafn auðvelt væri að komast fvrir
glæpi eins og meðal glæpamannaskáldsaga
gerir ráð fyrir, þá skyldi jeg uppgötva alla
leyndardóma veraldarinnar undir eins í
fæðingunni“, sagði Jimmy Sepping. „Þeg-
ar hyrjað er með því a'ð lýsa ölluin persón-
unum og einkennum þeirra fyrir þjer, og
þú liefir fengið tækifæri til að kynnast
þeim, þá er hægur vandi að velja úr tvo
menn, eða einn, sem þú hefir grunaða. Það
er deg'inum ljósara að þorparinn i sögunni
gelur ekki verið söguhetjan með fallega
andlitið og lirokkna hárið, jafnveí þó hönd-
in sjeu látin berast að lionum. Og jafn aug-
ljóst er það, að stúlkan fallega og hláeygða
sem er önnur söguhetjan, eða fjölskyldu-
vinurinn, eru saklaus af öllum hermdar-
verkunum“.
Rex Walton hló gó'ðlátlega, tók lválslöngu
flöskuna og fylti glasið sitt. Hann var í mið-
degisverði lijá Jimmy og vildi njóta lífsins,
því a'ð þetta var síðasta piparsveinskvöldið
hans. Jimmy lijelt áfrarn.
„Ef allir þorpararnir væri svartbrýnir og
háir, gengju í slagkápum og með l)arða-
hreiða mexikanska hatta og væri óupplits-
djarfir, eða ef hlá augu væri sönnun fyrir
sakleysi fólks — þá væri fyrirhafnarlítið
að lifa. Nii skal jeg segja þjer nokkuð“.
Hann slóð upp frá borðinu, gekk út úr
stofunni og kom aftur með stóra og þvkka
hók undir handleg'gnum. Og' er hann liaf'ði
sest við liliðina á gesti sínum, lag'ði hann
hókina á borðið og opnaði liana. Það var
úrldippuhók, me'ð myndum af körlum og
konum, húsum og herhergjum, köflum úr
hrjefum, skrifuðum með hlýant, teikning-
um og á sumum blöðunum voru presspð
hlóm.
„Líttu á manninn þarna“, Hann henti á
hrosandi ungan mann með djúp og gáfuleg
augu. „Þetta er Ballon, morðinginn frá
Gateshead. Hann drap fjórar stúlkur og
laldi líkin svo lævíslega, að við fundum al-
drei eitt einasta af þeim. Hver heldurðu að
þetta sje?“ ITann henti á aðra niynd. Ilún
var af hreiðleitum iskyggilegum manni.
„Taktu eftir litlu augunum, skakka nefinu
og slapandi neðri-vöriimi“.