Fálkinn - 18.04.1931, Qupperneq 14

14
F Á L K I N N
bættismanninn, út af hvarfi Waltons, en sorg
og örvænting dóttur hans.
Unga stúlkan flýtti sjer aö segja, um leið
og faðir hennar gcklc út úr dyrunum:
„Þjer gerið svo vel að síma til mín, ef
þjer frjettið eitthvað, — hvort heldur er á
nótt eða degi“, sagði hún biðjandi og Jim
þrýsti liönd hennar fullur samúðar. — —
Sama kvöldið, þegar Jim Sepping var í
þann veginn að liálta, var hringt í símanum
og innan stundar harði þjónnninn á dyrnar.
„Það er einliver i símanum, lierra, en mað-
urinn vill eklci segja til nafns síns“.
Jim smeygði sjer i náttfrakka og gekk inn
á skrifstofu sína.
„Er það Sepping höfuðsmaður?“ Það var
óþjál rödd, sem Jimmy þekti ekki.
„Já, hver eruð þjer?“
„Kemur eklci málinu við“, sagði röddin.
„Farið heim til Waltons og tæmið efstu
slcúffuna 1 skrifborðinu hans. En flýtið yð-
ur!“
„Hver eruð þjer?“
„Það er áríðandi. Tæmið hana í nótt. Ná-
ið í brjefið í bláa umslaginu!“
Það heyrðist smellur í símanum, þegar
álialdið var sett á gaffalinn.
VII. KAPlTULI.
Jim flýtti sjer eins og elding í fötin, náði
í leigubíl og ók til Cadogan Place. Þar var
enn ljós í gluggum, því að Joan var ekki far-
in að hátta, og liún og þjónninn komu hæði
til dyra.
„Er nokkuð nýtt að frjetla?“ spurði liún
áköf.
Jim Sepþing fór að verða ljóst, að liann
hefði ekki aðeins tekið þetta mál að sjer sak-
ir stöðu sinnar, og að áhugi lians á því,
væri ekki eingöngu af því sprottinn, að Rex
var vinur hans. Það var eins og Joan væri
orðin fullvaxta kona, á einum einasla degi.
Hann fór með henni inn í dagstofuna og
sagði henni frá símtalinu. „Nei, það var ekki
málrómur Rex“, sagði hann „og jeg hefi
ekki hugmynd um hvaðan hringt var — jeg
ljet þjóninn minn um að grenslast eftir því.
„Þetta er undarlegt“, sagði hún og hnykl-
aði brúnirnar, í úrræðaleysi. „Jeg þekki ekk-
ert til fjárhagsmála Rex. Þú verður heldur
að koma inn í slcrifstofuna“.
Skrifstofan var á efri hæð og vissi frá
götunni. Það var herbergi í meðallagi stórt,
en virtist minna vegna bókaskápannna, sem
voru meðfram öllum veggjum. Á miðju gólfi
var stórt skrifborð. Jim settist við það og ók
í slcúffuna. Hún var læst og bifaðist ckki,
þó hann togaði í.
„Fyrirgefið þjer lierra minn“, sagði bryt-
inn, sem horfði á þessar aðfarir með athygli,
„en þessi slcúffa er fóðruð að innan með stál-
þynnum. Jeg hefi oft sjeð hana standa opna.
Herra Walton sagði mjer, að það væri ger-
ómögulegt að brjóta hana upp“.
Jim braut hnotviðinn að framan og sá að
brytinn hafði rjett að mæla. Skúffan var
fóðruð með sterkri stálþynnu og það leið
klukkustund þangað til tólcst að koma meit-
ilsegg gegn um hlaupjárnið. En í sama bili
hrópaði liann upp af undrun; — gegnum
holuna, sem hann hafði gert, vall gulur
reykur.
„Það er eldur í skúffunni“, sagði hann og
með snörpu átaki tók hann í lykilinn —
skúffan kom út og þjettan mökk lagði upp
úr henni.
„Opnið þið gluggann“, sagði Jim, sem lang-
aði ógjarnan til þess að nota vatn til þess
að slölckva, og skemma ef til vill á þann hátt
það, sem í slcúffunni var. Þegar reykurinn
þyntist gat hann greint öslcuhrúgu í skúff-
unni. Hann dró liana alveg út og setti hana
á borðið. Botninn og liliðarnar voru svo heit-
ar, að lionum varð ósjálfrátt að orði: „Þessi
eldur liefir víst brunnið i marga daga!“
„En livernig------?“ tók Joan til máls.
Jimmy hristi liöfuðið. „Mjer er elcki vel
ljóst livaða efni þeir hafa notað, en jeg get
liugsað mjer, að þeim liafi verið stungið i
skúffuna um leið og hláa brjefinu og liafi
mollað þar í því síðan. En nú væri gamgm
að vita, livað var í bláa umslaginu?“ sagði
hann raunalega og horfði á brjefaöskuna sem
lá á skúffuhotninum.
Hann tók upp bruunu hlöðin og lagði þau
á borðið með mestu varlcárni og skoðaði þau
með stækkunargleri. Venjulega er hægt, að
greina skriftina á brunnu hrjefi, en þarna
var ekkert að sjá.
„Hvað veldur þessu, Jimmy?“ spurði Joan
óttaslegin.
„Jeg skil ekki vitund í þvi“, svaraði hann.
„Hver var tilgangurinn með því að senda
mig hingað, og hvernig datt þeim i hug að
láta mig opna skúffuna? Líttu eftir að enginn
snerti á öskunni, þvi vera má, að hún geti
gefið leiðbeiningu. Að minsta kosti læt jeg
ljósmynda þetta“.
Hann rannsakaði gaumgæfilega alt skrif-
borðið, en fann elckert sem máli skifti. „Hjelt
Rex dagbók?“ spurði hann alt i einu.
„Eklci held jeg það“, svaraði Joan hægt.
„Hann talaði altaf svo hæðnislega um fólk
sem hjelt dagbækur“.
Jim svipaðist um í stofunni. Stór peninga-
skápur með bókstafalás var múraður inn i
einn vegginn. „Þekkir þú opnunarstafina?“
Hún liristi höfuðið. „Nei“, svaraði hún.
„Jeg slcifti mjer aldrei af slílcu; en þeir vita
það ef til vill í bankanum. Rex var mjög at-
hugull með alt þessliáttar“.
„Jeg hitti banlcastjórann í South-Eastern
bankanum í morgun“, sagði Jimmy. „Jeg
hefði átt að spyrja um það“.
„South-Eastern bankinn veit ekkert um
þetta“, svaraði stúlkan og svarið kom Jimmy
á óvart. „Rex átti ekki nema smáræði inni
þar. Aðalskifti hans var við London & Birm-
inghain bankann. Ó, Jimmy, farðu þangað á
morgun. Rex mintist einu sinni á, að einhver
hefði hótað þvi að rýja liann inn að skyrt-
unni, ef hann giftist Dóru. Jeg liefi liugsað
um það síðan, og það er eklci laust við að jeg
sje hrædd“.
„Heldur þú, að þeir hafi framkvæmt hót-
unina ?“
Hún kinkaði kolli.
Jim settist í skrifborðsstólinn með kross-
lagðar hendur og pýrði augunum á brotna
skúffuna; svo mælti liann:
„Úr því, að ókunna manninum, sem
hringdi til min, var svona ant um að bjarga
því sem í skúffunni var, þá slcil jeg eklci i,
að hann skyldi ekki síma hingað“.
Hún brosti. „Sennilega vegna þess, að sam-
bandið liingað er í ólagi“, sagði hún. „Það
liefir verið í ólagi frá því að fór að slcyggja
í kvöld. Jeg reyndi að liringja i þig, til þess
að spyrja, hvort nokkuð væri að frjetta af
. Rex“.
„í ólagi?“ endurtók Jimmy og spratt upp.
„Hvar liggja þræðirnir inn i herbergið?"
Hún benti á gluggann, og i einu horninu
fann hann leiðsluna, sem lcomið var fyrir á
þann hátt að ekki bæri á henni, þar sem hún
gelck inn í herbergið.
„Getur þú útvegað mjer vasaljós?“ spurði
hann. „Jeg tók elclci með mjer neinn útbúnað
til rannsókna“.
Þegar liann liafði fengið vasaljósið fór
hann út í portið bak við liúsið og ljet ljós-
glampann falla á gluggann. Hann gat sjeð
þráðinn, sem var lagður- niður vegginn og
sjáanlega var í sambandi við aðalleiðsluna,
sem lá eftir mjóa stígnúm sem var að húsa-
balci.
Hann þurfti elclci lengi að leita. Á miðjum
veggnum sá liann á að giska f jögra þumlunga
skarð i leiðslunni. Hann reilcaði inn á slcrif-
stofuna aftur og slcrifaði í flýti nokkur orð
á blað, sem hann ljet hrytann fara með á
lögreglustöðina.
„Var þráðurinn kliptur i sundur?“ spurði
unga stúlkan.
,»Já“, svaraði Jimmy, stutt.
„En hvers vegna þá?“
„Jeg veit eklci, en líklega hefir einhver liaft
góða ástæðu til þess að hindra, að skúffan
væri opnuð og svo hefir einliver annar haft
enn ríkari ástæðu að liún yrði það. Jeg giska
á, að ókunni maðurinn liafi ætlað að reyna
að tala við þig, sennilega til að segja þjer
hvar lykillinn að skúffunni væri. En við finn-
um hann áreiðanlega síðar, lijerna í skrifstof-
unni. Hinn spekingurinn, sem sá fyrir að
þetta mundi gerast, hefir svo látið skera á
símalínuna þína, en hefir láðst að muna það
að ókunni maðurinn gat liringt til mín. Ef
jeg get mjer rjett til, þá er alt í uppnámi
núna hjá óvinum okkar, því að jeg efast eklci
um, að njósnarar sjeu á liælunum á mjer“.
„En hvað stjórnar öllu þessu, Jimmy?“
sagði hún kjökrandi. „Jeg skil það eklci og
mjer finst einhver skelfing vofa yfir mjer“.
„Það er engin furða“, sagði Jimmy og
brosti. I sama bili lcom brytinn aftur — og
í för með honum lögregluþjónn, en það vakti
furðu Joan. „Jeg vil helst að lögreglumað-
urinn verði hjer i nótt“, sagði Jimmy. „Á
morgun — —“
„Heldur þú þá, að liætta sje á ferðum?“
tók Joan fram í.
„Nei, alls ekki“, flýtti hann sjer að svara,
„en jeg vil helst hafa vaðið fyrir neðan mig“.
Það fyrsta sem liann gerði þegar hann lcorn
heim, var að setja sig í samband við viðgerða-
stöð simans, og klukkan sex morguninn eft-
ir veittist honum sú ánægja, að hringt var til
lians frá Cadogan Palaee, svo að nú var sím-
inn kominn i lag.
Þegar hann var kominn á fætur hringdi
hann þegar i stað til Scotland Yard, en þar
var ekkert að frjetta. Hvorlci af Rex Walton
eða þjóni hans. Einasta upplýsingin, sem
fram hafið lcomið viðvílcjandi Wells hafði
borist frá lcaupmanni þar í nágrenninu, sem
þekti hann, og sem hafði sjeð hann í leigu-
hil við Marble Arch, nálægt klukkutíma eft-
ir að hann hvarl' að lieiman.
Jim snæddi óbrotinn árbít og þegar opn-
að var í London & Birmingham bankanum
var hann allra gesta fyrstur þar, og fjekk
inngöngu á skrifstofu bankastjórans.
„Gaman að sjá yður hr. Sepping“, mælti
hanlcastjórinn. „Þjer munuð hafa fengið
brjef mitt“.
„Nei, en jeg hefi eklci lcomið á Scotland
Yard í morgun“, svaraði Jimmy, „en segið