Fálkinn - 20.06.1931, Blaðsíða 5

F Á L K I N N
5
Sunnudags hugleiðing.
Oss ber að vinna verk þess,
er sendi mig, meðan dag-
ur er; ]>að kemur nóll, þeg-
ar enginn gelur unnið.
(Jóh. !>, 'i).
Þær eru orðnar býsna marg-
ar árásirnar, sem kenning Jesú
Ivrists liefir orðið fyrir síðan
liann flutti hana á dögum hjer-
vistar sinnar og alt fram á þenn-
an dag. Og ein af þessum árás-
um er sú, að kenning Jesú haldi
sjer fyrir utan og ofan takmörk
liins daglega lifs og viðfangsefni
þess. Það þarf nú ekki lengi að
leita til þess að sjá að slíkar
árásir og aðfinslur hafa við eug-
iu rök að styðjast; kenuing
Jesú upplý sir oss einmitt um
það hvernig vjer fáum lifað far-
sælu og nytsömu lífi meðan vjer
dveljum hjer, og í þessa átt
henda líka hin tilvitnuðu orð:
að vinna meðan dagur er. —
Ilinn skammvinni hjervistar-
tími Jesú sjálfs var óslitinn
vinnudagur, svo það var eðlilegt
að haim hyði oss einnig að
vinna. Og hann gefur stutta
reglu, sem liægt er að muna fyr-
ir starfsemi vorri: það eru verk
þess, er sendi oss, sem vjer eig-
um að vinna. Hjer er ekki ein-
ungis átt við guðræknisiðkanir
vorar, nje það, sem í þrengri
merkingu er nefnd guðsþjón-
usta, heldur er lijer komið að
því að alt líf vort á að vera
guðsþjónusta. Og i þessu sam-
bandi má þá minnast þess að
störf vor eru vegsamleg eða liið
gagnstæða eingöngu eftir því,
hvort þau eru unnin með því
hugarfari, sem finnur til ná-
lægðar Guðs í hverju starfi. Það
er mikil blessun fvrir oss, ef vjer
getum unnið verk vor , hver
sem þau eru, með ljósri með-
vitund þess, að Guð sjálfur hafi
sent oss til að vinna þau. Það
er mikil hlessun að finna til
þess, að vjer getum verið að
þjóna Guði með hinum ein-
földustu og óhrotnustu verkum,
getum verið að greiða oss veg
að launum trúrra þjóna. Sam-
komur kristinna manna i kirkj-
unum eru venjulega kallaðar
guðsþjónustur, en þessu nafni
mætti alveg eins vel nefna alla
þá starfsemi, sem framkvmd er
í Jesú anda og að hans dæmi. -—
En fyrst nú starfsemi vor get-
ur verið svo álirifarík til bless-
unar, bæði fyrir líf vort nú og
síðar, liversu liræðilegt höl er
þá aðgerðalcysið, liversu litil-
sigldur er liugsunarháttur þeirra
sem vilja forðast alla áreynslu
til líkama og sálar, hvílíkt
dramblæti að lieimta af öðrum
þá þjónustu sem þeir nenna
ekki að veita sjer sjálfir. Ilinn
lati og iðjulausi gleymir því, að
líka hann er sendur af Guði að
vinna verk hans, og liann veit
vel hvað segist á því að grafa
pund sitt í jörðu. — Hinn
Landið, sem er heil heimsálfa.
,,Kúrekarnir“ i Ástralíu liafa erft nafnið frd Ameríku af nantasmölunum þar, þú að þeir smali aldrei naut-
um heldur sauðfje. Ástralíusmalarnir eru hinir mestu hestamenn og reiðfantar og sjer til aðstoðar við smala-
menskuna hafa þeir vel vanda hunda, sem flnttir hafa verið inn frá Skotlandi.
drambsami letingi heimtar mik-
il laun fyrir lítið starf en þeirri
kröfu mundi Páll postuli liafa
svarað á þá leið að sá sem ekki
vildi vinna ætti ekki lieldur
mat að fá; hann var ekki væg-
ari í kröfum en þetta, enda
sagði hann að hendur sínar
hefðu unnið fyrir þörfum sín-
um og þeirra, sem með honum
voru. —
Það kemur nótt, þegar eng-
inn getur unnið- Hvenær sú nótt
kemur vitum vjer ekki og þvi
skyldi enginn dagur líða svo,
að vjer ekki ynnum eftir megni
cinhver al’ verkum þess, er oss
sendi. Það væri i sannleika dýr-
mætt ef vjer gæturn á voru sið-
asla kveldi minst þess, að liafa
unnið eftir mætti allan æfidag-
inn, og alveg eins fyrir þvi þó
æfistarl' vort gleymdist mönn-
um, því einn er ógleyminn,
liann, sem kallar livern verka-
mann heim að loknu starfi og
veitir trúum þjónum trúrra
þjóna laun. Guð gefi oss öllum
að reynast slíkir starfsmenn, þá
þurfum vjer ekki að óttast
komu næturinnar.
Ástralía er minst af öllum
heimsálfunum fimm og lang
slrjálhýlust. Stærð landsins er
um 8 miljón ferkílómetrar og
þar lifa um 8 miljón sálir, eða
ein manneskja á liverjum fer-
kílómetir, eins og hjer á landi.
Og hygðunum er líkt skipað og
á íslandi, þær eru mestmegnis
með ströndum fram en miðhik
landsins litt bjrgt eða óhygt.
Það eru ekki nema rúm 300
ár síðan fyrstu hvítu mennirnir
komu til Ástralíu. Þó að Bretar
liafi nú töglin og liagldirnar í
Um 1880 hófst útflutningur á frosnu sauðakjöti frá Ástralíu til Englands.
Mgndin hjer að ofan er úr einu sláturhúsinu í Ástralíu.
þessari heimsálfu þá voru það
ekki þeir, sem fundu landið
fyrstir. Maðurinn, sem fyrstur
livitra manna steig fæti á land
í Ástralíu hjet Godhino de Ei’-
india og var portugalskur. En
Portugalsmenn treystust ekki
til að halda laudinu undir yfir-
ráðum sínum, ef aðrar þjóðir
kæmu til sögunnar og þvi varð
það að samkomulagi milli Er-
india og stjórnarinnar, að liann
skyldi lialda þessum landafundi
sínum leyndum. En vitanlega
tókst ekki að fela þessa heims-
álfu fyrir umheiminum til lang-
frama. Spánverjar og Hollend-
ingar komu á eftir og sigldu að
landinu. En það var eklci fyr
en i byrjun 19. aldar að Evrópu-
menn fóru að rannsaka landið
og háttu þjóðflokkanna þar að
nokkru marki, og gera upp-
drætti af því.
En það eru Englendingar,
sem námu land í Ástralíu og
hygðu þessa nýju heimsálfu, og
þessvegna er það, að Ástralía er
nú einn aðilinn i hinu breska
lieimsríki. Það var einkuni
tvent, sem flýtti fyrir landnámi
Breta í hinni fjarlægu álfu:
annað var viðskilnaður Banda-
íikja Norður-Ameriku við Eng-
land og hitt voru frásagnir liins
fræga landkönnuðs James Cook
L