Fálkinn - 20.06.1931, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
© ''"Wllr O ""lllllr © © © ""Hllln" © -'lllllir© © ""lllllii" © ""lllllu" © ""Hllli." © ""Hlllii" © ""lllllu" ©
© ©
i Frídagarnir hans Jim Barnes. I
© _____________________________- ©
©
Ei nkennisbú n i dyravörð uri n n
á Hótel Splendid geispaði syfju-
lega þegar hann opnaði fyrir Jim
Barnes. Svo snemma var hann
kominn á kreik.
„Yndislegt veður í dag. Og nú
liafið þjer allan sjóinn fyrir yð-
ur einan“, sagði liann.
Jim naut líka hlíðunnar i full-
um mæli þegar hann gekk niður
í fjöruna. Þessar stuttu vikur,
sem hann var i sumarleyfinu
hættu honum að fullu upp alt
mótlætið, andstreymið og á-
hyggjurnar frá öllu árinu. Hann
var að vísu yfirafgreiðslumaður
í stórri karlmannafataverslun,
og þó að hami væri ekki spar-
samur úr liófi fram þá hjelt
liann mjög gætilega á tekjum
sinum, til þess að gela notið
sumarleyfisins í sem ríkustum
mæli. Þá \'ar það unaðsleg til-
finning að þurfa ekki að velta
fyx-ir sjer liverri krónunni áður
en hún væri látin úti, að geta lif-
að á fyrsta ílokks gistiliúsi og
láta alla í kringum sig halda, að
þarna færi ungur maður, sem
ætti margar kringlóttar. Hann
var fullboðlegur í hvaða fjelags-
skap sem vera skyldi og gat talað
við alla, til dæmis ungu slúlk-
una, sem hann liafði kynst í gær-
kvöldi. Hún hafði verið svo
dæmalaust látlaus og hlátt á-
fram, en jafnframt svo fráhær-
lcga fín og iburðarmikið klædd,
að það var svo sem auðsjeð, að
liún var engin miðlungsmann-
eskja, — ekki stúlka við lians
hæfi. En að vísu var hann hæði
1‘inn og ríkmannlegur - þessar
tvær vikur!
Hann synti út í freyðandi,
kristallstærar öldurnar, lagðist á
i»akið og ljet öldurnar liossa sjer.
En þá sá liann alt í einu ein-
liverri veru skjóta upp rjett hjá
sjer, undurfagurri vatnádís,
stúlku í grænum sundhol með
handleggi hvíta eins og lilju-
hlóm. Það var hún — stúlkan,
sem hann hafði talað við kvöldið
áður.
„Góðan daginn!“ sagð hann,
„þjer syndiið prýðilega“.
„Eins og fiskur. Jeg er húinn
að vera langt til hafs“.
Þau skriðu upp að flotbryggj-
unni.
„Faiúð þjer í sjó á hvex-jum
degi?“ hjelt hann áfram.
„Vitanlega, maður verður að
halda líkamanum í fnllu fjöri,“
svaraði hún. „Eigurn við að
synda spölkorn út aftur?“
Þau syntu út ú ný, sneru sið-
an við og urðu samferða til
lands. Svo l’ylgdust þau að upp
á gistiliúsið, og á leiðinni fjeklc
hann að vita, að stúlkau lijet
Hazel Merton.
©
.Tá, liún var ein síns liðs.
Nei, liún var ekki sammæld
neinum í morgunverðinn.
Jæja, þá gætu þau matast sam-
an.
Jim kom ofan aftur í óaðfinn-
anlegum gráum fötum, liún var
í ljómandi fallegnm gidum kjól,
var eins og ljómandi sóley; liann
heyrði fólk vera að pískra um,
að þau væru eins og lijón í
liveitihrauðsdagavist og þá roðn-
aði hún.
Eftir horðhaldið gengu þau út
með öllum fjörnm og það var
ekki fyr en seint um daginn að
þau koinu á gistiliúsið aftnr, en
þá voru þau orðin mestu mátar
og kölluðu hvert annað Jim og
Hazel. Kvöldið var undursam-
lega fallegt — eitt af þessum
kvöldum, sem gerir kossana
einskonar óhjákvæmilegt lieilsu-
hótarlyf.
„Mjer lísl vel á yður, Jim“,
sagði hún lxlæjandi, „en þjer er-
uð óvanur að kyssa stúlkur“.
„Þjer liafið máske reynslu“,
Varð honum aó orði.
„Nei, ekki liefi jeg liana, en
jeg held að kvenfólk finni svo-
leiðis á sjer“.
Þegar þau skildu nm kvöldið
var Jim í einkennilegu hugará-
standi. Það var likast því og
lianii liefði drukkið kampavín,
ltann sá alt í rósrauðum hjarma
og hrant heilann um dirfsknfuil-
ar ráðagerðir.
Þau voru þarna saman heila
ogleyxnanlega viku, en Jim
leyndi tilfinningum sínum eins
og hann gat innan skamms
var sælan á eiula. I lok vikunnar
fjekk liann áþreifanlega sönnun
þess, hve kjör þeirra voru ólík.
Það kom til lxennar stór kista,
með allskonar kjólum, sem liún
varð að prófa undir eins, svo að
hún gat ekki faxúð út með hon-
um þann daginn.
„En getið þjer ekki látið það
hiða þangað til í kvöld?“ spurði
hann. „Jeg hjelt ekki að þjer
kærðuð yður svo mikið um föl-
in, ekki rneira en um að....“
Allar stúlkur kæra sig um föt-
in“, tök hún fram í. „og þessir
lcjólar eru svo yndislegir. Það
verður ekki við því gert — jeg
vcrð að fara í þá. Þetta er mesti
sægur“.
Hún hlaut að vera forrík,
liugsaði Jim Barnes með sjer og
andyarpaði. Hún hafði aldrei tal-
að neitt um sjálfa sig, aðeins
niinst á móður sína og systur,
þegar svo har undir, en hann
ltafði ekki leynt hana neinu en
sagt hénni hreinskilnislega um
allar ástæður sínar og hver liann
væi’i.
Þegar þau gengu saman fjör-
urnar í næsta skifti var Jim þög-
ull og stúrinn. Stúlkan veitti
þessu brátt eftirtekt.
„Hvað gengur að yður?“
sjmrði liún. Eruð þjer veikur?“
„Ekki neitt“.
„En livað er þá að?“
Hami einhlíndi raunalega nið-
ur í sandinn fyrir framan sig um
leið og þau hjeldu áfram. Eftir
dálitla stund tók hann eftir því,
að liann var orðinn einn. Hann
Itallaði til hennar með nafni, en
fjékk ekkert svar, og flýtti sjer
þá til baka.
Hann fann Hazel, þar sem liúji
lmipraði sig saman undir sand-
gára og lijartað i hoinini fór á
sjyrett er liann sá, að hún liafðii
grátið. Hann settist hjá henni.
„Hvað er ‘ að Hazel? Segið
mjer það“.
„Ekki neitt“.
„Stúlkur ern ekki vanar að
gi’áta út af engu. Hefi jeg gert
vður nokkuð? Segið mjer livað
það er“.
„Ekki núna — ef til vill í viku-
lokin. Og nú skulum vð tala um
eilthvað annað“.
„En fyrir vikulokin verð jeg
að spyi’ja yður að dálitlú", sagði
Jim, sem var nú alt í einu orð-
inn hugrakkur cins og ljón.
„Nei, nei, gerið þjer það ekki“,
sagði Hazel óttaslegin.
„Þá skiljið þjer hvað það er,
sem jeg ætla að spyrja yður
um?“
„Já, jeg held jeg get giskað á
það, en. . nei, nei, g'erið það
ekki“.
„Hvex’svegna viljið þjer ekki
. . . ..Teg lijelt. .. .“
Á næsta augnabliki lxafði hún
kastað sjer í faðm hans.
Daginn eftir, þegar þau höfðu
skriðið upp á bryggjuna eftir
langi sund og ljetu sólina steikja
sig, sagði Jim:
„Hazel, nú geng jeg frá öllu í
dag, svo giftum við okkur i
sqati’i og svo verður seinni sum-
ai'leyfisvikan uþpliaf liveiti-
hrauðsdagaxma“.
Hún leit á liami með einkenni-
legu augnaráði og hló.
„Jim, hvenær ætlar þú eigin-
lega að liætta að leika þennan
skrípaleik?“ spurði liún.
„Skx’ípaleik?“
„Já, að þú sjert verslunai’-
maður í karlmannsfatabúð.
Iíeldur þú að jeg lesi aldrei viku-
blöðin og sjái myndirnar af þess-
um og þessum lávarði, yngsta
syni þessa þessa lávarðar á hað-
siað í Deuville og þesskonar.
Eins og þú lieyrir, þá veit jeg
hvernig í öllu liggur“.
Hann góndi lengi á hana, al-
veg foi’viða.
„Ilver hefir ciginlega talið
þjer trú um þetta?“ spurði liann
loks. „Jeg heiti J*nx Barnes og
vinn í karlmámxafatahúð. Ertu
að skopast að mjer?“
„Nei, en það er hara þetta, að
jeg get ekki komið því fj'i’ir mig
liver þú ert. En andlitið á þjer
þekki jeg aftur, það er jeg
handyiss um. Jeg liefi sjeð
mvnd af þjer í „Taftler“ eða i
„Sketch“.
Jim fór að skellihlæja.
„Jú, ætli ekki það. Jeg er þá
yngsti sonur þessa og þessa lá-
varðar og erfingi að þessai’i eða
liinni liöllinni. Það munaði ekki
um það“.
„Jæja, þú gelur haldið þess-
um ólíkindalátum áfram svo
lengi sem þú vilt. Og ef við gift-
unx okkur, þá er það í alla staði
löglegt, ef að þú vilt giftast fá-
tækri stúlku, sem ekkert er og
og ekkei’t á“.
„Fátækri stúlku?“
Hún hló kuldalega. „Hefir þjer
ekki skilist það. Þú hugsar
kannske um öll fallegu fötin,
sem jeg geng i. Fötin mín! Æ,
góði minn, tískuverslunin sem
jeg vinn lxjá sendir mig á hað-
staðina. Þar geng jeg úm í dýr-
ustu kjólununx fi’á versluninni,
og verði jeg vör við stúlku, sem
líst vel á kjólinn, þá hvisla jeg
tið hemii, að hánn sje saumað-
ur á þessum stað, sem jeg nefni
henni. Verslnnin hefir þessa að-
ferð til Jxess að auglýsa“.
„Hazel“, hrópaði Jim, „þetta
var indælt, indælt -— þú getur
ekki ímyndað þjer livað þú
gladdir nxig þegar þú sagðir
mjer þetta. Nú syndi jeg rak-
leitt í land og kaupi leyfishrjef-
ið“.
Og á leiðinni sá liann lxvers-
vegna luin hafði grátið daginn
áður. Hún hafði haldið, að hann
væri ungur lávarðui’, sem aðT
eins væri að dufla við liaua sjer
lii stundar gamans. En lix'm
elskaði hann svo lieitt, að hún
var reiðuhúin til að giftast lxon-
um, livort sem hann var lávarð-
ur eða húðarmaður.
Svo giftu þau sig, og þegar
þau komu til bæjarins aftur
vai’ð Hazel að trúa þvi að Jim
væi’i húðarmaðui’, hafi hún ekki
verið farin að trúa því fyr. En
liún gat ,ekki varist þvi að
Jxrjóta heilann um myndina af
láyarðinunx, sem luin lxafði sjeð
- þvi að það var Jim, livað sem
hver sagði.
En hún fjekk skýringuna. Þvi
að fyrsta kvöldið í jxijxai’sveins-
hústað Jims, serix nú vai’ð að
duga lianda tveinxur um sinn,
tók Jim upp vikublað úr skúff-
unni og fletti því upp og sýndi
lienni mynd.
„Var það þessi mynd lijerna
scm þú sást? spurði hann með
gletnislegu augnaráði.
Hazel stai’ði á myndina.
Þarna var Jim hemiar koniinn,
fallegur og prúðhúinn, en undir
myndinni stóð ekki neitt lá-
varðsnafn heldur aðeins:
„Vel húinn maður notar ávalt
fyrsta flokks föt frá Harker;
þau eru ekki aðeins vönduðust
heldur líka ódýrust“.
Best er að aaglýsa í Fáikanum