Fálkinn - 27.06.1931, Blaðsíða 7

F A L K I N N
7

Brjálaði hertoginn.
Parísárblöðin tútnuðu úl aí'
frásögnum af morðinu í Victor
Hugosgötu; þar liafði Salomon
Levy gullsmiður verið myrtur
og stolið gimsteinum fyrir marg-
ar miljónir franka. Glæpamað-
urinn hafði ekki skilið nein sjá-
anleg umerki eftir sig, er ver-
ið gætu lögreglunni til leiðbein-
ingar, en ýmsir höfðu tekið eftir
manni fara út úr búðinni á lík-
um tínia og morðið var framið.
Eina lýsingin á þessum manni
var sú, að liann væri meðalmað-
ur á hæð, og drægi vinstri fótinn
lítið eitt á efiir sjer.
Vitaniega var fjöldinn alluraf
mönnum með þessum einkenn-
um til í París og þessvegna vóru
ákal'lega litlar horfur á að
hramsa manninn. En svo voru
tiu þúsund frankar settir til höf-
uðs morðingjanum og við það
vænkuðu vitanlega horfurnar
nokkuð.
Slcömmu eftir að auglýsing-
arnar um verðlaunin komu út
i blöðunum staðnæmdist hrör-
legur leiguvagn fyrir utan aðal-
lögreglustöðina í París. Maður-
inn, sem steig út úr vagninum,
virtist í fljótu hragði vera aðals-
horinn höfðingsmaður. Ilann
var með pípuhatt, í lafafrakka
og röndóttum huxum og með
crysanthemumblóm í hnappa-
gatinu. En þegar nær kom mátti
sjá að hið fagra blóm var visn-
uð asters, að pipuliatturinn var
upplitaður og úfinn, frakkinn
grænn af elli og skórnir gauð-
slitnir.
Þessi tignarmaður var í með-
allagi hár og dró á eftir sjer
annan fótinn þegar liann gekk.
Varðmaðurinn við dyrnar
kýmdi, en aðkomumaðurinn
setti upp einglyrni og mælli
með uppgerðar fasi:
— Nafn mitt er: hans náð
hertoginn af Rochefoucauld.
Vilpið þjer segja lögreglustjór-
anum, þegar í stað, að jeg sje
kominn og óski að tala við liann.
En fljótt — jeg á annríkt.
Dyravörðurinn skellihló og
sagði: — Lögreglustjórinn á því
miður annríkt líka, en stendur
yður ekki á sama þó að þjer tal-
ið við manninn, sem leggur í
miðstöðina. Hann hefir skrif-
stofu í kjallaranum!
— Þjer hafið misskilið mig,
•svaraði aðkomumaðurinn gram
ur. — Jeg er hertoginn af
Rochefáucauld og jeg óska að
tala við lögreglustjórann við-
'Gkjandi morðinu í Victor Hug-
osgötu.
Síðustu orðin urðu til þess að
dyravörðurinn varð að hreyta
mn tón, því að nú sá liann, að
það var brjálaður maður, sem
hann var að tala við. Hann
beygði sig því djúpt og svaraði-
•— Þessa leiðina, yðar náð.
Svo fylgdi liann meðalháa
manninum, sem dró á eftir sjpr
vinstri fótinn inn til fulltrúans,
sem liafði glæpamálið með
höndum.
Aðkomumaðurinn virtist ekki
efast um, að hann stæði þarna
andspænis sjálfum lögreglustjór
anum. Hann lmeigði sig með
miklum tilburðum og sagði: —
Jeg er hertoginn af Rochefau-
cauld.
Lögreglufulltrúinn hrosti: - -
Hverju á jeg að þakka lieiður-
inn af heimsókn yðar?
Jeg er morðinginn úr Vic-
lor Hugosgötu.
Jæja, svaraði fulltrúinn ró-
lega, — svo að það var yðar
náð, sem tók upp á því, að
myrða manngarminn hann Levy
--- -- Leyfið þjer yðnr að segja
mig ljúga? svaraði „hertoginn".
Hann ljet einglyrnið detta og
skálmaði nokkur skref áfram i
áltina til fulltrúans.
Jeg efast alls ekki umsann-
sögli yðar náðar, en mjer dett-
ur í luig, livort að guílúrið yðar
luinni ekki að hafa gcngið vit-
laust.
— Það gæti liugsast, svaraði
aðkomumaðurinn, að jeg hefði
gleymt að draga gullúrið mitt
með gimsteinunum upp — það
er að segja, að herhergisþjónn-
inn minn hefði gleymt því,
jeg skal segja honum upp und-
ir eins í dag, svikahrappnum
þeim.
— Eulltrúinn og lögreglu-
þjónarnir áttu fult í fangi með
að verjast hlátri. Svo hjelt full-
trúinn áfram.
— Hefir yðar náð morðvopn-
ið með yður?
— Já, hann óvirti konu, sem
jeg þekki, — og svo rak jeg
hann í gegn með þessum lijerna.
Hann tók fram gamlan, odd-
hrotinn sjálfskeiðing.
—Jeg efast ekki að svo komp.u
llverju (i jey atí þakka heitíurinn af heimsókn ijtíar
og stela dýrgripum hans. Til
vonar og vara hringdi fulltrú-
inn bjöllu og tveir þjónar komu
inn. Fengu þeir bendingu að
standa úli við og híða þangað
til þörf gerðist. Ekki svo að
skilja að aðkomumaðurinn væri
neitt hræðilegur, en hver veit
neina hann vissi eithvað um
morðið.
Leyfist rnjer að spyrja, hve-
nær yðar náð framdi morðið?
Einmitt á þeirri stundu,
sem það var ákveðið af gangi
himintunglanna, svaraði vit-
lausi maðurinn hátíðlega.
— En mætti yður þóknast að
nefna tímann með jarðneskari
mælikvarða?
— Nákvæmlega klukkan þrjár
mínútur yfir liálf ellefu.
— Þvi miður er þetta ekki
rjettur tími, svaraði fulltrúinn
hrosandi.. Salómon Levy var
myrtur nákvæmlega klukkan 17
mínútur yfir fjögur.
um, að þjer segið mjer sami-
h-'kann, en þvi miður stendur
nú svo á, að Salomon Lew vsr
skotinn.
— Jeg skaut hann á eítir
með þessari hjerna. „Hertog-
inn“ dró gamla riddarapístólu
upp úr vasa sinum.
- E i Jn i ]>er ekki savuan.
sagði fulltrúinn óþolinmóður,
við höfum fundið kúluna, og
það er lítil kúla úr nýtísku
skammbyssu.
— Trúið þjer mjer ekki? Eft-
ir nokkra daga stíg jeg upp að
fallöxinni með sönni fyrirlitn-
ingunni fyrir dauðanum og for-
feður mínir á stjórnarhylting-
artímanum. Nú átt þú að deyja
lirakmennið!
Hann miðaði hyssunni á full-
trúann. Lögregluþjónarnir al'-
vopnnðu liann samstundis.
Skammhyssan var óhlaðin og
gikkurinn af henni.
Nú var gerð leit á manninnm.
Það kom í ljós að hann var skrif
ari og hjet Raoul Lenoir. Hann
var sendur á geðveikraspítal-
ann og þegar liann var settur
inn í lögregluhifreiðina spurði
liann:
— Jeg verð víst liálshögginn
eins og' forfaðir minn liertoginn
at Rochefoucanld?
Vegna ættgöfgi yðar látum
við nægja, að taka yður í gæslu,
svaraði varðmaðurin lionum.
En þá hrá svo við, að maður-
inn fór að hágráta, og varð-
mennirnir nrðn að hugga liaun
með þvi, að ef til vill hrifi það,
að senda stjórninni sjerstaka
hænarskrá um að hann yrði
hálshögginn.
Lenoir skrilari lá lil rinn-
sóknar á spítalanum í nokkra
mánuði. Það varð brátt aúg-
ljóst, að liann var öldungis
liættulaus. Vistin á spítalanum
virtist liafa hætandi áhrif á
hann og liann var farinn að gela
lalað við menn stundarkorn án
þess að láta sjer detta i hug há-
hiljuna þá, að liann væri her-
toginn af Rochefoucauld og
morðinginn úr Hugosgötu. Hann
var sendur upp í sveit á ríkis-
ins kostnað og komið þar fyrir.
Ilálfu öðru ári síðar var hann
rannsakaður af læknum á ný,
og var þá dæmdur alheilhrigð-
ur og' vinnufær.
Nokkrum mánuðum siðar
gerði athugull næturvörður í
Roulogneskóginum uppgötvun,
sem ekki varð án afleiðinga.
Þetta var snennna morguns og
aðeins fátt fólk á ferli. Nætur-
vörðurinn gaf því nánar gætur
að þeirn sem fram hjá fóru en
ella og tók þá eftir manni, sem
var moldugur á báðum hnján-
um og skitugur á liöndunum,
eins og hann hefði verið að róta
í mold og þurkað sjer óvand-
lcga á eftir á grasinu.
Hann mundi þó aldrei hafa
verið að stela fjólum úr heð-
unum lijerna fyrir norðan,
hugsaði næturvörðurinn, —
hver veit nema liann sje með
þær i vösunum? En liann þorði
ekki að vinda sjer að mannin-
um og leita á honum, hann gæti
liaft skömm af því, ef liann
hefði manninn fyrir rangri sök.
Og svo flýtti næturvörðurinn
sjer til baka sömu leið og hann
hafði komið. Guði sje lof, fíól-
urnar voru allar ólireyfðar! En
svo kom liann aitga á linditrje,
sem rifið hafði verið upp með
rótum. Og grafið liafði verið i
hohmni þar sem trjeð hafði
slaði'Ö.
Þetta verða 50 frankar í sekt
eða kannske hundrað, hugsaði
næturvörðurinn og hljóp út að
útgönguhliðinu. Ilann var orð-
inn gamall og stirður svo hann
var talsvert lengi að ná í mis-
indismanninn. Ilann var auð-
þektur aftur — i meðallagi liár
Framh. á bls. 10.