Fálkinn - 10.10.1931, Page 14

14
F Á L K 1 N N
fffzöt
cuUtadm-
CLLóiaÆcur
Bezti eiginleiki
FLIK=FLAKS
• er, að það bleikir þvottinn
i við suðuna, án þess að
í»!li skemma hann á nokk- j
urn hátt. I
Ábyrgzt, að laustl
sé við klór- *

I. Brynjólfs9on & Kvaran.
FIIK FLAK
Heimkoma Sjolins stórkaupmanns.
Eftir ALBERT ENGSTRÖM.
lágan mann sem og háan og grann-
an. Auk þess er jaketinn injög líl-
ið dýrari klæðnaður heldur en
jakkaföt. Maður sá, sem klæðist
jaket, sem hefir fagurt snið og fer
vel, er áreiðanlega vel klæddur.
Jaketinn er jafnan gerður úr dökku
efni.
Nýtísku jaketinn, sem hefir svip-
að útlit í bakið og' kjóllinn, hefir
löng og breið horn, líkt og gerist
nú á tvihneptum jakka. Er jaketinn
nokkuð aðskorinn í mittið og hnepp-
ist hann aðeins með einum hnapp,
sem er um 8 cm. fyrir ofan hinn
svipfallega mittissaum. Löfin, sem
eru löng, eru bogamynduð frá mitti
að framan í baksaum að aftan, og
mynda þau þannig fallega heildar-
bugðu. Fellur jaketinn þannig mjög
smekklega niður. Axlasnið er eins
og á einhepta tískujakkanum. Á erm-
unum eru 4 hnappar.
Vestið, sem er einhnept, hneppist
með 5 hnöppum, en venjulega er
neSfiti hnappurinn’ látinn vera ó-
hneptur. Vestið getur bæði verið úr
sama efni og jaketinn, svo og ljós-
leitt. Sje vestið úr sama efni og jak-
etinn þykir fara vel á því, að hvit
snúra sje fest á brjóstjaðar.
Buxurnar eru venjulega úr rönd-
óttu efni. Fótvídd þeirra er um 48
cm., og eru þær æfinlega án upp-'
brota.
Framh.
Sjölín kaupsýslumaður hafði orð-
ið nýríkur á stríðsárunum, keypt
dýrindis stórhýsi við skerjagarðinn
og úrvals vjelbát, gift sig og lifði
hvern dag í dýrlegum fagnaði, eins
og hag hans hæfði. Það var leitun
á jafn rausnarlegum manni og lion-
um Sjölin. En eftir að striðinu lauk
fór að koma á daginn, að auðæfin
hans voru talsvert maðksmogin. Vit-
anlega var ekki dregið úr risnunni
og frúin lifði áfram i vissunni um
staðfestu jarðneskra gæða, en einn
góðan veðurdag fór Sjölín ú,t að
sigla á vjelbátnum sínum og kom
ekki aftur.
Hann hafði blátt áfram drekt sjer
og eftirlátið fjelögum sínum að ann-
ast búið.
Frúin var óhuggandi og hjet hverj-
um þeim 1000 — eitt þúsund krón-
um — sem gæti skilað sjer jarð-
neska hlutanum af Sjölín, þvi að í
vigða mold skyldi hann. Menn vissu
um það bil hvar hann hafði drukn-
að og sjómennirnir sáu sjer hags-
von. Þeir fóru að slæða og hafa
augun hjá sjer þar sem þeir fóru.
En tíminn leið og smámsaman
gleymdu karlarnir þúsund krónun-
um og Sjölín. Þeir voru orðnir upp-
gefnir á leitinni og vonin um pen-
ingana dvínaði — hjá öllum nema
sjóvíkingnum gamla, honurn Jó-
hanni Vesterbom. Hann hafði sem
sje sagt að skrattinn mætti eiga sig,
ef hánn næði ekki í það af honum
Sjölin, sem álar og marflær hefðu
leift af honum í baráttu sinni fyr-
ir tilverunni.
Nú leið nærri þvi ár. Verslun
Sjölíns lafði uppi ennþá, en varð sí-
felt maðksmognari og nýji for-
stjórinn varð að halda dýrðlegar
veislur til þess að halda henni á
floti. Harmur frú Sjölín fór að dvína
og það stóð ekki á biðlum, sem
heilluðust af hinum æfintýralega
auði hennar og einstöku fegurð.
Einn góðan veðurdag fann Jó-
hann Vesturbom Sjölín. Hann morr-
aði í lóni í hljei undan Norðurey,
en þangað ber straumurinn alt rusl
og sprek. Það var ekki mikið eftir
af Sjölin, en það var þó hægt að
þekkja hann, og fötin þektust líka,
enda þótt pressunin væri farin úr
buxnaskálmunum.
Vesterbom Ijet Sjölín i poka og
sigldi heim að stórhýsinu hennar
frú Sjölin, þar sem hiðlarnir voru
á sveimi, eins og forðum hjá frú
Odysseifs. Vesterhom skálmaði inn
i eldhús og bað um að lofa sjer að
tala við frú Sjölin. Hún kom.
— Jæja, nú er jeg búinn að finna
bóndann þinn, og nú kæmi sjer vel
að fá þessar þúsund krónur! Jeg er
með ræfilinn af honum hjerna
niðri í bátnum mínum.
Frú Sjölín lá við yfirliði. Þetta
kom svo óvænt, eins og gefur að
skilja. Því að frú Sjölín var nærri
þvi búin að gleyma honum Sjölín.
Minsta kosti hafði minningin um
liann upplitast talsvert. Nú fanst
henni hún hafa verið ljettúðug, þeg-
ar hún lofaði þessum fundarlaun-
um.
— Já-------hm--------það er nú
orðið-------svo langt síðan — —
það var ekki beinlinis meiningin
------- — hm — — —
Henni fjellust alveg hendur og
hún vissi ekki hvað hún ætti að
segja.
— Heyrið þjer, Vesterbom —
þúsund krónur eru miklir pening-
ar og það er orðið svo langt siðan
þetta var. Munduð — — munduð
þjer ekki gera yður ánægðan með
fimm hundruð krónur?
Því að eitthvað varð hún víst að
borga, og ekki vildi hún láta nokk-
urn mann geta sagt að hún væri
naum.
En Vesterbom var höfðingi — sjó-
maður og vikingur. Það fauk i
hann. Ojæja, hún var þá svona fín
frú. Lofaði þúsund krónum og ætl-
aði svo að prútta um.helming! En
hann Vesterbom gamli var nú eng-
inn ræfill, hún skyldi ekki halda
það, og ekki var hann heldur á
flæðiskeri staddur, þvi -hann átti
peninga í bankanum!
Vinnukonurnar höfðu heyrt sam-
ræðuna og eftir nokkrar sekúndur
vissu allir gestirnir, hvað gerst
hafði: að Sjölín sálugi var fund-
inn.
Vesterbom hafði staðið upp og
gekk hnakkakertur út i garðinn.
Hann vildi ekki eiga orðastað við
svona fólk eins og þessi frú Sjölín
var.
Hún vissi ekki sitt rjúkandi ráð
og elti hinn ærlega finnanda út í
garðinn. Og gestirnir eltu líka.
- Heyrið þjer nú, Vesterbom -
nei, farið þjer ekki undir eins -—
við megum til að tala um þetta!
hrópaði frúin. — Ileyrið þjer,
Vesterbom! hrópaði hún.
En Vesterbom rjetti úr sjer og
mælti:
— Nei, frú, það prúttar enginn
við mig. Haldið þjer fimm hundruð
krónunum vðar, þá held jeg Sjö-
lín.
ANNAR HVÍTVOÐUNGUR- Á fæð-
INN FÖÐURBRÓÐIR HINS. ingar-
---:------------------- stofn-
un einni í New York fæddust tveir
Japanar segja hagfræðilega sann-
að, að fleiri miljónamæringar sjeu
til í Japan en nokkru öðru landi
heims, jafnvel sjálfum Bandaríkjun-
um. Þar sjeu 3000 manns eða fleiri,
sem eigi yfir 15 miljónir gullfranka
og 75 eigi fyrir fiintíu miljón gull-
franka. Ríkastur allra Japana er
Iwasaki Hisaya barón. Hann á sjö
miljard franka, sem hann hefir
grætt á ýmsum iðnaðarfyrirtækj-
um, næstur honum er Nesu Kaihiru,
sem á hálfan annan milljard en þá
koma Mattori Kintaro gimsteina-
sali og Zenemon víxlari, sem eiga
um milljard franka hvor.
drengir sömu vikuna núna í sum-
ar. Voru fimm dagar á milli þeirra.
l>að einkennilega við þessa ungu
borgara var, að annai• þeirra er
föðurbróðir hins.
innbrotsþjóíar voru nýlega að
verki hjá kunnum enskum knatt-
spyrnumanni, sem lieitir Williams
og stálu þar talsverðu af peningum
og ýmsum heiðursmerkjum, sem
hann liafði unnið í stríðinu og á
kappmótum. Nokkrum dögum síðar
fjekk hann öll heiðursmerkin í
póstböggli ásamt svolátandi brjefi:
„Þjer hafið barist fyrir þessum
heiðursmerkjum og þessvegna er
rjett að þjer haldið þeim. En hvað
hina peningana snertir, þá getum
við ekki skilað þeim, þvi að það
er atvinna okkar að stela sliku“.