Fálkinn - 28.11.1931, Blaðsíða 13

F Á L K 1 N N
13
Karlmannafatatiskan.
Síðustu Lundúnafregnir.
Eftir Andrjes Andrjesson, klæðskera.
Framhald.
Áður en jeg nú lýk máli minu um
karlmannafatatískuna, vil jeg minn-
ast á nokkura fatnaði, er tískusjer-
fræðingar láta til sín taka.
Peijsur — Sokkar
Að undanförnu hafa ekki verið
gerðar miklar breytingar á prjóna-
vörum. Að þessu sinni cr brugðið
út af vananum, því að nú e''1: t. d.
peysur sniðuar á margan hátt.
Ermalausar peysur tíðkast mikið,
en þó má um peysur með ermum
það segja, að jafnan eru þær lang
mest notaðar, og er likt og þar um
mæli einskonar óskrifuð lög, sem
gilda jafnt vetur, sumar, vor og
haust. Peysur tíðkast nú þannig
sniðnar, að þær falli þjett að hálsi,
cinnig talsvert flegnar. Eru þær ým-
ist með rennilás eða án hans. Flest-
ar gerðirnar eru nú nokkuð nær-
skornar að neðan. Tíðkast nú peys-
ur jafnt vasalausar og með vösum,
en svo má segja, að hneptar peys-
ur sjeu að mestu horfnar. Litir á
peysum eru nú mjög fjölbreyttir.
Stór- og smáköflóttar peysur eru nú
framarlega á heimsmarkaðinum, og
bera þar mikið á brúnum og dökk-
rauðum litum, en jafnl'ramt er ekki
gengið fram hjá öðrum litum, svo
sem nokkuð ljósari. Einlitar peysur
tíðkast mest i rauðum, grænum og
bláum litum.
■ Undanfarið hefir talsvert verið
búið til af peysum og sportsokkum
samlitum, en nú virðist sú tiska
heldur vera að iriinka.
Annars eru kárlmannasokkar lil-
búnir í óvenjulega margbreytilegum
og smekklega niðurröðuðum litum
og svo sem gefur að skilja er efni
sokka margskonar.
Húfnr Treflar.
Næstliðin ár hefur töluvert selst
af húi'um og treflum í sama lit, en
nýjustu fregnir herma að sala á
slíkum vörum sje nú minkandi.
Hinsvegar eru vörur jiessar cnn-
þá tilbúnar i allavega gerðum og
litum. Pess ber að geta, að húfu og
trcfil ætti helst að velja méð tilliti
til fatalits.
Nærföt.
Nú hafa tískusjerfræðinghrnir
komið því til leiðar, að búin hafa
verið til sjerstöku nærföt, er nota á
þá klæðst er samkvæmisfötum. Eru
þau úr sjerstöku efrii, sem er ljett
og þægilegt að dansa í.
Ýmsir enskir læknar fordæma
mjög þá tilhneigingu í nærfatagérð
nú, að sníða nærskyrtur ermalausar.
Ilítfa þeir bent á, að undirstöðuat-
riði i notkun nærfatnaðar sjeu þau
að nærfötin drekki i sig svita og
hindri útgufun frá líkamanum að
komast i utanyfirklæðnaðinn.
Vilja læknar þessir álíta,, að
ermalausu nærskyrturnar sjeu að-
eins framkomnar af löngun ein-
stakra framleiðenda til þess að
koma með eitthvað nýtt á markað-
inn. Ermalausu nærskyrlurnar eru
heldur ekki seldar í fínustu verslun-
um Lundúnaborgar, en hinsvegar
hafa 2. og 3. flokks verslanir selt
nokkuð af þeim.
i'á læt jeg að þessu sinni staðar
numið að lýsa tískunni. Enn er
samt fjölda margt ósagt, sem bíða
verður tima og tækifæris.
Hefi jeg t. d. ekki á það mirist,
hvaða fatalit lágur og gildur maður
eða hár og grannur ætti að velja,
og eigi hefir verið bent á fatalit fyr-
ir dökkhærðan mann, rauðhærðan,
eða tjóshærðan. Að sjálfsögðu er þá
og líka eftir að gera grein i'yrir lit-
um og gerð á hinum margvislegu
flikum, sem tilheyra hinum ýmsu
fatasniðum og fatalitum, svo sem
skyrtu, bindi, hatt frakka o. fl.
Lengi mætti svo teíja, en samt vil
jeg vona, að gréinar minar hafi
mátt verða til þess að vekja ein-
hverja til ihugunar um ýmislegt það,
er betur má fara i klæðaburði karl-
manna.
Eridir.
Sflnxinn rauf þögnina...
Skáldsaga
ur, gekk fram fyrir Roberts og heilsaði
honum:
— Nieholson undirforingi .... Gott
kvöld, höfuðsmaður.
Roberts tók kveðju hans og rjetti honum
höndina:
- Ferðin hefir gengið klaklaust?
Já, liöfuðsmaður .... En hjer er skip-
unarbrjef mitt.
Þakk’. Jeg skal sýna yður hcrbergið
yðar. Komið með mjer.
Roberts fór með hann inn i ganginn á
fyrstu hæð og útskýrði fyrir honum skipun
virkisins.
— Þetta herbergi er matsalurinn okkar,
ekki sjerlega fínn, eins og þjer sjáið. Fyr-
irrennari minn, Gordon, hefir skilið eftir
á veggjunum nokkrar myndir úr „Vie
parisienne“. Það styttir yður stundir.
— Ó, jeg gæti lifað án þeirra.
ITjerna megin er lierbergi mitt, en
þetta verður yðar herbergi. Húsakynnin
eru slæm. En vonandi hafið þjer ekki bú-
ist við þvi betra?
-— Jeg befi nú þegar verið þrjú ár í her-
þjónustu á landamærunum, svo jeg kann-
ast orðið við .... Hinsvegar átti ekki að
senda mig hingað. Það var Mitchell úr
Tochi-skátafylkinu, sem fara átti í virki nr.
4. En þar sem hann var að fara í hálfs árs
leyfi, fengum við því hreytt af herstjórn-
inni. Jeg kom úr leyfi fyrir fimm vikum.
Mjer var sama, hvert jeg yrði sendur, svo
að jeg fór í staðinn hans.
Jeg skil .... Það er sem sagt þessari
tilviljun að þakka, að þjer eruð sendur
hingað.
Já, höfuðsmaður. Ef fjelagi minn
Mitchell hefði ekki átt í hlut, væri jeg enn
í Sararogha.
Jæja; jeg ætla þá nú þegar að skýra
fyrir yður, hvað þjer eigið að gera. Þjer
vitið, að í hverri viku verðum við að fara
tvær eftirlitsfcrðir, aðra 12 stunda, en hina
24 stunda með helmingi fjölmennari flokk
en vant er, vegna háttalags Zara Kehl’
manna. Við skiftum starfinu milli okkar
Sitt sinnið livor.
— Já, höfuðsmaður.
— Nú, hvað snertir máltíðir okkar, skul-
uð þjer ekki treysta á það að hafa mig að
mötunaut, því að jeg borða oftast inni í her-
berginu minu.
— Agætt.
Yður þykir ekki leiðinlegt að vera
einn?
-- Alls ekki. Þvert á móti.
Það er gott. í fyrramálið skuluð þjer
tala við innlendu foringjana og naib lah-
sildar. Það eru áreiðanlegir menn ....
Höfðingi Zara Kehl’manna ber meira að
segja traust til tahsildar’ins og gæti það
orðið okkur gagnlegt, ef til uppreisnar
kæmi. Hann fræðir yður um hugarástand
nokkurra kynflokka, sem virðast nú sein-
ustu vikurnar teknir að ókyrrast framar
venju .... Góða nótt, Nicholson.
Góða nótt, höfuðsmaður.
Liðsforinginn fór inn til sín, og þjónn
hans á eftir honum með sængurfatnað hans.
Roberts fór einnig inn i herbergi sitt. Hann
lieyrði, þegar farangrinum var kastað á
gólfið. Þá var eins og hann myndi alt í
einu, að hann hefði gleymt einhverju, tók
mvndina af Ölbu, faldi hana í handtösku
sinni og læsli með lvkli.
Morguninn eftir barði subadar’inn að
dyrum bjá Roberts.
Höfuðsmaður, malilc*), Zara Kebl’-
manna er niðri í portinu og þykist hafa
bráðnauðsynlegt erindi við yður. Jeg áleit
rjett að aðvara yður.
Það var vei gert .... Kallið á tahsil-
dar’inn og vísið þessum manni inn á skrif-
stofuna við varðherbergið.
Roberts setti upp vefjarbött sinn og gekk
niður. Hann gekk í gegnum portið og inn
í skrifstofuna. Höfðingi Zara Kehl’manna
sat á gólfinu að liætti austurlandaþjóða.
Hann stóð upp, lofaði guð og heilsaði liöf-
uðsmanni, sem svaraði honum aftur á
pusht a-nvÁ\i:
Hver er orsökin til heimsóknar þinn-
ar. Iveniur þú með ófriðarorð á vörum til
þess að ögra konungi mínum og keisara?
Eða óskar þú að biðja hann ásjár til að
vernda lif þitt og þinna?
ITöfuðsmaður, jeg vildi einungis, ef
guði þóknast, að þú yrðir dómari í deilu,
sem þá og þegar getur valdið bardaga milli
°) Höfðingi ættkvíslarinnar.
minna bestu manna og mestu bófanna af
Mirazis-ættinni.
.Teg er albúinn að skera úr þeirri deilu.
Hvar eru andstæðingar þinna undinnanna?
Ilann er aðeins einn. Hann kom i dög-
un til Zizzam og biður þín þar til sólarlags.
Eftir klukkutíma fer jeg af stað ....
Stefndu saman jirgáh fyrir framan hús
þitt og skipaðu málsaðiljum að vera við-
stöddum. Með aðstoð hins almáttuga, sem
innblæs mjer, vona jeg að geta dæmt rjetti-
lega í deilu þeirri, sem sundrar ykkur ....
Farðu.
Gamli malik’inn kvaddi og l'ór. Einu
sinni enn þurfti Roberts að leysa vanda-
samt hlutverk af hendi; sætta tvær ná-
gran na ættkvíslir altaf reiðubúnar að grípa
til vopna. Hann tók með sjer fáa merin, því
honum var sem ferðadómara óhætt fyrir
árásum.
Sólin skein og eyddi móðunni í dalnum.
Hæðabrúnirnar sáust óskýrl hver upp af
annari út við sjóndeildarhringinn. Ekkerl
lif var sjáanlegt í þessum víðáttumikla urð-
ardal, en hátt i bláu loftinu sveimuðu
nokkrir ránfuglar leitandi að bráð. Engin
hjörð sást á beit. Var það óvissan um liinn
ótrygga frið, sem kom hirðunum til að fela
lijarðir sinar, og karavömmum lil að flýja
vegina? Þegar þeir Roberts beygðu fyrir
eina þverhnýpta klettasnös, sá hann# sem
gekk fremstur sinna manna við lilið síns
trygga tahsildar, hin fáu hvítu hús Zirram-
þorpsins. ITver bær var girtur múrvegg og
var með smáturni, þar sem húsbóndinn gat
njósnað um mótstöðumenn sína með byss-
una í hendinni. Við veginn inn í þorpið
veltu sér nokkrir bufflar upp úr stöðupolli.
Tvær svartklæddar konur með þjetta blæju
fyrir andlitinu 'flýttu sjer inn í hús úr sól-
þurkuðum aur. Þeim virtist vist ekki koma
paþan-hermannanna boða neitt gott.
Malik ættkvíslarinnar kom á móti þeim
og með honuni nokkrir málsmetandi menn.
Þeir heilsuðu Roberts og fylgdu honum að
hinu óhrotna húsi, sem höfðingi ættkvíslar-
innar hafðist við í með fjölskvldu sinni.
Þeir gáfu merki og nálgaðist þá flokkur
manna, sem vopnaðir voru byssum, smygl-
uðum vopnum, er þeir höfðu sjálfsagt
keypt af eiganda leyniverksmiðjunnar í
Kohat-dalnum.
Róberts ljet kynna sjer höfðingja ná-
grannaættarinnar, og hann kynti honum