Fálkinn - 28.11.1931, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
manninn, sem átti npptökin a‘ð deilunni.
Nef lians var krókbogið og augun eins og í
ránfugli. Enginn hefði kosið að hitta liann
vopnlaus að næturlagi á vegunum í Para-
chinar. Eftir hoði tahsildar'ins skýrði ættar-
höfðinginn frá málavöxtum. Maðurinn með
ránfuglsaugun hafði læðst á næturþeli inn
í þorpið og lialt á hrott með sér konu cins
íbúans, eftir að hafa keflað hana og bund-
ið. Eiginmaðurinn hafði hrugðist reiður við
og í hefndarskyni stolið huffalkú konuræn-
ingjans. Síðarnefndur hafði þá í hræði sínni
skotið á eiginmanninn án þess að hitta
hann. Samsveitungar Iiins móðgaða eigin-
manns ætluðu að segja nágrömumum stríð
á hendur, þegar liöfðingja þeirra datt það
snjallræði í hug að fara og hiðja höfuðs-
manninn að dæma í málinu.
Roberts kallaði fyrir sig konuræningj-
ann og kýrþjófinn. Þeir sóru við kóraninn
að hlíta úrskurði dómarans skilyrðislaust.
íbúar þorpsins höfðu smám saman fært sig
nær og mynduðu nú hring um dómstað-
inn.
Roberts spurði manninn með ránfugls-
augun, sem átti upptökin:
— Hversvegna rændir þú þessari konu ?
— Herra liöfuðsmaður, það var af því
að hún var of ung og ólánsöm með manni
sínum, sem er of gamall handa henni.
Þú ert nú sjálfur enginn unglingur.
Að vísu ekki. En í hjarta mínu er jeg
ennþá sem ungur elskhugi.
— Heldur þú þá, af því að þú þykist
vera í fullu fjöri, að þú hafir rjett til að
tak allar ólánsamar konur í hjeraðinu.
— Ef jeg hefði vald til þess og guð gæfi
mjer mátt tii þess að fullnægja þrem hundr-
uðum á hverri nóttu, mundi jeg gera það.
— Guð liefur ekki gefið þjer slíkan mátt;
en þú hefur einkennilega hugmynd um
skyldur þínar gagnvart náunganum. Eigin-
maðurinn, sem hjer er viðstaddur var í
fylsta rjetti sínum, er hann tók frá þjer
huffalkúna í hefndarskyni.. Auga fyrir
auga og tönn fyrir tönn.
— En tönn fyrir tönn er ekki sama og
kýr fyrir konu.
— Þú áttir enga konu. Iiann gat ekki
tekið neina frá þjer. Hann tók það kven-
dýr, sem þjer tók sárast til .... þessvegna
var rangt af þjer að grípa til byssunnar,
því þú átt fyrstú sökina. En þú þarna, hvers
krefsí þú? Þú átt heimtingu á sharm*). Ef
kröfur þínar eru sanngjarnar skaltu segja
mjer þær.
Eiginmaðurinn var lítill maður gráhærð-
ur, veiklulegur, með kænskuleg augu eins
og i gömlum ref. Hann hikaði, leit til skift-
is á ættarhöfðingjann, tadsildar’ inn og
dómarann.
— Herra höfuðsmaður, ég vil fá konu
mína aftur og halda kúnni i sárabætur.
— Það er ómögulegt. Réttlætið krefst
þess, að þú skilir kúnni gegn konu þinni.
— En jeg get ekki skilað honum kúnni
aftur, því bufflinn minn hefir þegar kelft
hana .... Hví skyldi jeg gefa þessum
auðvirðilega stigamanni afkvæmi skepnu
minnar?
Róberts sneri sjer að manninum með rán-
fuglsaugun.
—- Hverju vilt þú svara þessu?
') bætur fyrir afbrot.
Herra höfuðsmaður, hversvegna ætti
jeg líka að skila honum konunni? Eg lagði
hana í livilu mína, og jeg get ckki sjeð,
hversvegna jeg ælti að gefa þessu ógeðs-
lega svíni barnið mitt, sem hún eflaust
gengur með.
Roherts horfði hrosandi á tashildar sinn.
Hann hvislaði að honum nokkrum orðum,
og þar sem liinn innfæddi stjórnmálaráðu-
nautur félst á það, stóð hann upp og kvað
upp dóminn:
Lofaður sje guð almáttugur, sem lieyr-
ir til mín, og Múhamed spámaður hans. Eg
hef dæmt málið. Þú, sem rændir konunni
og þú, sem tókst kúna, þið skuluð innan
tuttugu og fjögra tínia skila hvor öðrum
aftur því, sem þið hafið tekið. Og eftir níu
mánuði skuluð þið liafa skifti el' þið æskið
jjess, á kálfinum og barninu. — Þorpsbúar
kinkuðu kolli til samþykkis, en ættarhöfð-
inginn og aðrir helstu menn hrósuðu Ró-
herts fyrir visku lians.
Kl. ö um kvöldið var Roberts kominn
Iieim í virkið aftur. Hann hitti Nicholson
liðsforingja í matstofudyrunum. Ungi liðs-
foringinn var nýstaðinn upp frá tedrykkju.
Meðan þjónninn fór að sækja annan holla
fór Roherts að segja aðstoðarmanni sínum
frá atburði dagsins, og hafði j)elta ein-
kennilega mál, sem undir hann hafði ver-
ið borið, gert hann dálítið skrafhreifnari.
— Sem sagt, mjög kynlegt mál, Nichol-
son. Maður rænir konu annars manns vegna
])ess að hann sé vondur eiginmaður.
Það kemur ofl fyrir í Evrópu, liöfuðs-
maður. Og þvi miður verður j)að ekki jafn-
að með kúm og kálfum.
Ilin alvarlega rödd liðsforingjans kom
flatt upp á Roberts. Hann lagði vindling
sinn á öskubakkann og spurði gletnislega:
— Hafið þjer vei’ið gerðardómari i slík-
um sökum hinumegin við Súezskurðinn?
Nei. . Jeg vildi aðeins segja jxað, höf-
uðsmaður, að enginn skyldi hlæja, jxegar
um er að tefla örlög einhverrar konu.
Nicholson gekk út. Roberts var hissa og
horfði lengi á dyrnar, sem hann lokaði á
eftir sjer. Síðan kímdi hann hæðnislega
og hugsaði með sjer: „Piltur jxessi talar eins
og gamall Don Juan. Og jeg þyrði að veðja,
að hann veit einusinni ekkert hvað ást er“.
VI.
Hvirfilhylurinn skall í algleymingi yfir
dalinn. Rykskýin þyrluðust upp hvert af
öði’u, liðu sem flóðbylgjur yfir rauðleita
jörðina og skullu á óhifanlegum hamra-
heltunum. Varðmennirnir tveir, sinn í
hvoru horni virkisins, leyndust inni í skol-
fylgsnum sínum, vöfðu utan um sig áhreiðr
um og gátu þannig nokkurn veginn varið
sig gegn ofsa óveðursins. Múldýrin í virk-
isportinu hneggjuðu ókyrðarlega, stóðu
lúpuleg og skutu höm i veðrið.
Þjónninn konx inn til Robei’ts.
Teið er til, liöfuðsmaður.
En Roberts hreyfði sig ekki. Hann sat
við borðið. Hann var niðursokkinn i liugs-
anir sínar. Nú virtist öll von áti um að fá
nokkurntima fréttir af Ölbu. Brjefin sem
stíluð voru til Kaíró, höfðu áreiðanlega
komist til skila, úr þvi að ekkert þeirra
hafði verið endursent. Hinn lxægvaxandi
kvíði, senx angraði hann, og eftirvænting-
in, sem varð cnnjxá sárai’i í hvert skifti sem
póstur kom, hreyttist nú í vonleysi. Alba
vildi ckki skrifa honurn. Hún var staðráð-
in í að svara honuni aldrei. Og hversvegna?
Þessi augljósa staðrevnd Jxótti Ilonum þung-
hærari en efinn. Meðan liann gat vonað,
hafði liann jxó dálitla huggun. En nú hafði
vonin orðið lxlekking. Hann horfðist í augu
við Jxann cina óumflýjanlega veruleika. Og
stormurinn, sem öskraði í dalnum, virtist
hrífa hurt siðustu yonirnar hans.
Fyrir Öllni var hann ekki lengur til.
Ilinar stuttu samvistir þeirra höfðu þó ver-
ið meira en hversdagslegir dutlungar. Hel'ði
hann verið ríkur, gat liann skilið fram-
komu ÖIlxu sem leik, óvenjulega vel leik-
inn. En hún vissi vel, að laun höfuðsmanns,
Jxótt í Indlantlshernum væri, fullnægðu ei
kröfum ágjarnrar konu. Ilún hafði lieldur
aldrei viljað þiggja af lionum annað en
hlómvendi; lnin liafði jalnvcl ætlað að
neita fangamarkinu úr gimsteinum með
skjaldarnxerki liðþjálfadeildarinnar, sem
hann hafði gelið henni í London. Að væna
hana um peningagræðgi, hvílíkt guðlast!
Henni liafði ekkert slíkt gengið til, hún
hafði sannarlega elskað hann.
Átti hann þá að halda, að liún hefði eft-
ir brottlör lians gersamlega gleymt honum,
eða að brjefin til liennar hefðu lent í liönd-
um manns liennar, sem liti það óliýru auga
að þau sendust á ástahrjefxun.
„Nei, það er óhugsandi, hugsaði Roherts.
Maðurinn liennar hefur ekki getað náð öll-
um hrjefum minuin. Hún veit, að jeg hef
skrifað henni oftar en tíu sinnum. Ilón
svarar mjer ekki, af Jxví að hún álítur úti
um alt samhand okkar á milli, af jxví að
hrottför min til 3ja ár ílvalar á Indlandi
var sá endir, sem örlögin bundu á það.
Nema liún skrifi nxjer ekki til þess að forð-
ast að rifja upp viðkvæmar minningar?
Ef til vill brennir hún hrjefin mín til þess
að vekja ekki upp tálvonir. .. . Nema ný ást
hafi vaknað í lxrjósti hennar..“
Ilann krefti hnefana alt í einu eins og
liann sæi Ölbu fyrir franxan sig i faðnxi ann-
ars manns. Þessi hræðilega tilhugsun rask-
aði jafnvæginu í huga lians. Hann reyndi
að vísa henni á hug. En tilraunir hans urðu
urangurslausar og henni skaut altaf upp aft-
ur og aftur meira ljóslifandi. . . . Þá þreif
hann hlöðin á horðinu og kreisli þau í
hnefa sjer eins og hann ætlaði að hefna
sín á Jxeim og svala með þvi bræði sinni.
Alha ástfangin í öðrum manni! Og hvers-
vegna ekki Jxað! Ilafði liann, aunxingjans
ræfillinn, nokkurn einkai’jett á ástaratlot-
um þessarar töfrandi konu? Hún hafði
lialdið framhjá manni sínum, fyrst við
hann og svo þann næsta. Og hann gat vei’-
ið svo kjánalega einfaldur og sjálfbirgings-
legúr að halda sig vera þann eina, sem gæti
lullnægt kvenlegum tilhneigingum konu,
senx á óheiðarlegan aula fyrir nxann og fer
Hvað Norðinenn sejíja um
„Vjer hjeldum heim“.
Við fylgjum með andurblíðu hinurn griinmu
örlögum „eftirstríðsæskulýðsins“ .... Enginn
les þessa ófegruðu frásögn um þjáningar
hinna ungu eftir stríðið, án þess að verða fyr-
ir sterkum áhrifum.
Inge Debes i „Nationen“.