Fálkinn - 12.12.1931, Síða 14

14
F Á L K 1 N N
nægðir. Trygð þeirra við Ramanullah er
einlæg. Vilja Hamdi Khan í raun og veru
gera tilraun lil að ná konungstigninni i
Kabúl með leynilegum stuðhingi þins kon-
ungs og keisara, munu Abza Kehl’arnir
grípa til vopna sem einn maður. Þetta er
eins víst eins og að liali sporðdrekans er
eitraður.
En þú veist vel, að hans hátign kon-
ungur minn og keisari hygst hvorki að
styðja emírinn í Kabúl nje Hamdi Khan . .
Við gætum hins sti'angasta hlutleysis.
Bacha Ali skelti í góm nokkrum sinnum.
Atti það að merkja, að hann væri ekki viss
um þetta hlutleysi.
Land þitt situr aldrei hjá, þar sem það
á hagsmuna að gæta .... Hversvegna ætti
jeg þá að vera hlutlaus, þegar vini mínum,
sem er mjer gagnlegur, stafar hætta af ein-
hverjum óvini?
Þú gleymir, að sjakallinn, sem vill
hræða ljónið, læst vera í bandalagi við ann-
að ljón. Ert þú viss um, að Hamdi Khan
muni ekki stæra sig af því að fá leynilegan
stuðning frá okkur til þess að skjóta auð-
veldlegar skelk í bringu íbúum Kabúlborg-
ar?
Þessi tilgáta virtist hafa áhrif á Bacha
Ali.
— Ef til vill segirðu satt. En því miður
munu áhrifin af samsæri Hamdi Khans
fljótt koma í ljós, og innan tveggja tungla
býst jeg við að friðurinn muni vera flúinn
af landamærunum.
Roberts bað tahsildar sinn að færa vand-
lega inn í smáatriðum skýrslu Bacha Ali
um erindi það er hann hafði leitt til lykta,
og sendi þjón sinn eftir nætursjónaukan-
um. Hann ætlaði að rannsaka gaumgæfi-
lega nágrennið ofan af þaki virkisins. Þjón-
inn kom aftur.
Höfuðsmaður, jeg fann ekki sjónauk-
ann.
Roberts stóð upp og ieitaði i herberginu
sínu, en árangurslaust. Alt í einu mundi
bann, að Nicholson hafði fengið hann að
láni nóttina á undan, áður en hann fór að
líta eftir störfum manna í virkinu. Hann
hafði hlotið að gleyma honum i herbergi
sínu.
Þótt aðstoðai'foringinn væri ekki við,
gekk Roberts inn í lierbergi hans gegn um
opnar dyrnar. Hann leitaði á litla náttborð-
inu. Þar lá Sam Browne-belti hans, marg-
hleypa þjónsins og landabrjef herstjórnar-
innar: A veggnum hengu föt, kodak-mynda-
vjel, ferðapeli í tágahylki o. fl. Hann gekk
að borðinu; á það var staflað bókuiu kring-
um lampann. Þar sá hann á svarta ól. Hann
ýtti nokkrum bindum til hliðar og fann
loks sjónaukann sinn. Þegar hann tók hann
upp, feldi hann um koll Ijósinynd. Það var
mynd af kvenmanni. Hann reisti liana við,
ekki fjrrir forvitnissakir, heldur til að skilja
við alt í röð og reglu. Hann reisti hana við
.... Og snögglega þreif hann liana og færði
hana upp að lampanum. Hjai'ta hans tók að
slá ákaflega. Hann beygði sig yfir liana til
að sjá betur og þekti nú að það var Alba.
Myndin var aðeins með árituðu nafni henn-
ar. 1 vinstra horninu gat hann lesið: „No-
mikos, listfnyndasmiður — Kairo“.
VIII.
Roberts flýtti sjer inn til sín. Þessi nýja
uppgötvun hafði rekið allar aðrar áhyggj-
ur úr liuga lians. Heimkoma Bacha Ali,
hinar ófriðvænlegu upplýsingar lians,
sljórnmálaástandið, sem varð æ ótryggara,
alt þetta var gleymt og grafið í lians augum.
Virki nr. 4, afgönsku landamærin, land og
lýður í kring um liann var ekki lengur til.
Þarna sem hann lá alklæddur i rúmi sínu
sá liann ekkei'l nema mvndina af Ölbu á
borðinu inni hjá Nicholson. Hinár margvís-
leguslu getgálur ruddust fram í liuga hans.
Hvílík hugsanahringiða, og ekki ein ein-
asta sem honum sveið ekki undan!
Nicholson liáfði kynst Ölbu í Kairó. Jú,
það gat ekki farið bjá því. Englendingarn-
ir á Shepherd’s, Semirqmis, Heliopolis eru
ekki það margir. Það var óhjákvæmilegt að
þau hittust í einhverju kvöldboðinu. Og
liann liafði strax orðið hrifinn. Eftir skoð-
unum liins unga liðsforingja að dæma,
virtist liann ekki einn af þeim, sem leggja
lítið upp úr hugðarmálum hjartans ....
Að líkindum hafði Alba goldið í sömu
myujt? .... Hún hafði gefið honum þessa
fallegu íriynd með nafni sínu á.
Brennandi um höfuðið og ískaldur á
höndunum, reyndi Roberts að liugsa skyn-
samlega og með stillingu. En það var erfitt.
Myndin frá Kairó, sem ekki var eins og
lians eigin, birtist aftur og aftur bugskots-
sjónum hans. Hann spenti greipar og kall-
aði á alt sitt viljaþrek til hjálpar.
„Hann hefir verið þarna þrjá, fjóra,
fimm mánuði kannske. Hann liefir kynsl
henni. Hún hefir unnið hann. Og hann liana
efalaust .... Það liggur í augum uppi.
Hann liefir orðið elskhugi hennar .... Því
ekki það? Henni hefir leiðst .... Hún liefir
verið að reyna að gleyma mjer. Hann kom
í tæka tíð .... Nú, en þetta er einmitt á-
stæðan til þess að hún liefir ekki skrifað.
Gnmur minn um kvöldið hefir þá reynsl
á rökum bygður. Maðurinn hennar hefir
ekki þurft að koma í veg fyrir, að brjef mín
bærust til liennar. Ilún hefir fengið ,þau öll.
En ekkert þeirra lesið. Sannarlega liafði
jeg rjett fyrir mjer, er jeg hugsaði, að ást
okkar væri dauð í hennar augum og að jeg
væri auli ef jeg lijeldi að hún væri mjer trú.
Roberts rak upp sáran kuldahlátur.
Ha, ha .... Og jeg jsem hugði, að eft-
irmaður minn myndi vera stórauðugur
Egifti .... Nei, mjer liefir ekki einu sinni
verið valinn sá heiður .... Hún hefir valið
lítinn, óæðri liðsforingja. Og tilviljunin,
sem er sannarlega altaf hugulsöm við mig,
sendir mjer þennan pilt, svo að mjer sje
ekki ókunnugt um neitt atriði i þessum
broslega skrípaleik. Engin brjef .... Engar
skýringar .... Engar afsakanir .... En jeg
er undir sama þaki og eftirmaður ininn.
Roberts settist upp i rúmi sínu, og snjeri
sjer ósjálfrátt að veggnum, sem aðskildi þá
Nicholson. Mótstöðuafl lians var á þrotum.
Hann gat ekki lengur fundið neinn þráð í
hugsunum sínum. Aftur mynduðu þær
hringiðu í heila hans. Hann sá Nicholson í
Kairó, i blómgarðinum á Ghezirch-eyju tjá
Ölbu ást sína og fá samþykki bennar ....
Hann sá þau i faðmlögum á dalsieh báti úti
á Níl, líða hægt áfram á iðandi saffirhláum
vatnsfletinum. Hann sá í anda hreyfingar
hennar, sem hann þekti svo vel . . . Skyndi-
lega fjekk liann sting fyrjr hjartað ....
Hann var nú viss um, að Alba gaf sig á
vald öðrum, meðan liann, vesæll útlaginn,
sat í sorgum sínuiri inni í þessu ógeðslega
herbergi fyrir framan litið borð úr svört-
um viði.
Þá stökk hann upp og hljóp til dvra.
Hann ætlaði að opna þær, þegar liaim
lieyrði, að Nicholson sagði i ganginum:
Höfuðsmaður........Teg hef lokið eftir-
lili mími .... Við höfum einskis frekar
orðið varir.
Dýrseðlið braust fram i lionum og vildi
að liann opnaði skvndilega dyrnar og tæki
fyrir kverkarnar á Nicholson. En dýrseðlið
mátti sín ekki ennþá eins mikið og skyldu-
tiltinningin, ábyrgðarhluti hans sem virkis-
stjóra og kaldlyndi Engilsaxans, sem cr þcss
megnugt á örlagaríkustu stundunum að.
lialda eðlishvötinni i skefjum og sigrast á
hinni svæsnustu geðæsingu. Hann hörfaði
nokkur skref aftur á bak svo að liann freist-
aðist ekki til að draga slagbrandinn frá og
svaraði blátt áfram:
Það er gotl .... Þakk’.
Fótatak Nicliolsons færðist fjær.
Roherts fylgdi því eftir með augunum,
eins og hann gæti sjeð í gegnum vegginn.
Alt í einu hrökk hann við. Það var eins og
einhver ósýnileg liönd hefði slegið hann
kjaftsliögg. Hann liafði gleymt dálitlu.
Hann hafði ekki tekið með i reikningin, að
Alba og Nicbolson höfðu sennilega gert gys
að ást hans. Hann þóttist lieyra hina fögru
vinkonu sína segja ýið nýja kærastann:
„Jeg þekti einu sinni aiinan foringja úr
Indlandshernum ykkar, dearesi. Hann gekk
á eftir mjer með grasið í skónum .... Grey
skinnið! Hann lijelt, að mjer litist vel á
sig. Hann skrifar mjer öðru hvoru, en jeg
les ekki einu sini brjefin hans ....“ Hver
veit, nema hún liafi sýnt Nicliolson brjefin
lians? Nicholson vissi kannske, að Alba
hafði haft höfuðsmanh lians að leiksoppi!
Þessi ógurlegi grunur særði Roherts meira
en nokkuð annað. Hann starblíndi á marg-
hleypu sína þar sem liiin Iijekk á þilinu
hjá ferðatöskunni. Síðan lokaði liann aug-
unum. Rauða skýið fyrir hugskotssjónum
hans eyddist smám saman. Hann skrúfaði
niður í lampanum, þreifaði sig skjálfandi
áfram að rúminu og kastaði sjer upp í eins
og særð skepna.
Þögnin, sem grúfði ennþá yfir virkinu,
var nú rofin af reglubundnu fótataki niðri
í portinu. Fjórir menn úr varðstofunni voru
á leið upp í stálvörðu varðskýlisins til þess
að taka við af þeim, sem þar voru.
Daginn eftir fór Nicliolson í eftirlitsferð
með meiri liðsstyrk en venjulega. Átti hann
að kanna Ozid-dalinn í þrjá dgga og sýna
þeim Abza Kehl’unum að menn væru varir
um sig í virki nr. 4.
Meðan liann var fjarverandi reyndi Ro-
berts að leysa sig undan áþján hugsana
sinna með því að rannsaka ytri varnir virk-
isins og lial'ði sjálfur umsjón með lagfær-
ingunni á tveim skörðum, sem voru á
gaddavírsnetinu. Ilann ljet bæta við nýjum
stólpum, fvlla tvö hunduð moldarpoka, húa
til nokkrar skotgrafir i dæld einni, sem
gætu, ef tækifæri byðist, komið að miklum
notum, því að þaðan var liægt með tveim
vjelbyssum, að skjóta frá lilið á þá, sem
kæmu fram úr arnargjánni. Hann talaði ol'l
við tashildar’inn. Hann reyndi með öllu
móti að liætta að hugsa. Hvað sem kostaði
varð hann að hrinda frá sjer þessari liugs-
iin, sem ofsótti liann.