Fálkinn - 06.02.1932, Qupperneq 5

F A L K 1 N N
uni, scm brennir höndina að
innan.
Fyrir scx mánuðum ljek all i
lyndi fyrir mjér. Jeg var ríkur
og ánægður og hafði ánægju
af öllu því, sem hálf-fertugir
menn sækjast eftii*. Jeg giftist
fyrir ári liðriu. Giftist af ásl.
Konan mi n var fögur, góð, vel
mentuð og ung. Ilún hafði ver-
ið nákunningi greifafrúar, sem
átti heima ekki langt frá mjer.
Ilún elskaði mig og hjarta
hennar var fult þakklætis til
mín. í sex mánuði ljek alt í
lyndi og hamingja okkar óx
með hverjum deginum. Hún
gekk stundum langar leiðir til
þess að mæta mjer þegar jeg
kom úr bænum og vildi aldrei
vera að heiman nema stutta
stund, ekki einu sinni hjá
greifafrúnni, sem hún hafði
(ívalið hjá áður. Hún þráði mig
svo mjög, að henni lcið ckki vel
innan um annað fólk. Hún vildi
aldrei dansa við aðra en mig og
henni lanst það ganga glæpi
næst, ef luma dreymdi um aðra
cn mig. Hún var yndislegt sak-
laust harn.
Jcg get ekki gert mjer
grein fyrir hvað það var, sem
koin mjer á þá skoðun, að þessi
framkoma hennar væri eintóm
flærð. Maðurinn er svo fávís að
leita uppi ógæfuna, þegar ham-
ingjan leikur við hann.
Hún átti dálítið sauma-
horð og skúffan undir |>ví var
ávalt læst. Þetta særði mig. Jeg
tók eftir því að hún skildi al-
drci við skúffuna ólæsta og að
lnin ljet aldrei lykilinn slanda
í henni. Hyað var það, sem lnin
þurfti að fela svona vandlega?
Jeg varð hamslaus af afhrýði-
semi. Jeg trúði ekki saklausu
augunum hennar, kossum lienn-
ar og ástríkum faðmlögum.
Hvcr veit nema þetla væri að-
cins kænlegt yfirvarp?
Einn morguninn kom
greifafrúin að sækja hana og
tókst að fá liana lil að vera lijá
sjer allan daginn. Jeg lofaði að
koma á cftir, um nónbil.
Vagninn var naumast kominn
úr augsýn þegar jeg fór að
reyna að opna saumaborðs-
skúffuna. Loks lókst þetta er
jeg liafði reynt marga lvkla. Jeg
fór að leita í dótinu og loks
fann jeg þarna hrjcfaböggul,
vafinn í silkipjötlu. Jeg kann-
aðist við þau undir eins -— vit-
anlcga voru það ástarbrjef og
rósrautt hand utan um.
Jcg gaf mjer engan tima til
að liugsa um, hvort það væri
sæmilegt að linýsast þannig i
leyndarmál annara: gönnil ást-
arhrjef konunnar minnar frá
þvi áður en hún giftist! Það var
eins og rödd hvíslaði að mjer
og ræki á eftir mjer: liver veit
nema þau væri nýrri, síðan húri
l'ór að hera nafnið mitt? Jeg
leysti utan af brjefunum og las
þau, hvert eftir annað.
Það var liræðilegasta
stundin í lífi ínínu. Því að hrjef-
in ljóstuðu upp svívirðilegustu
svikum, sem nokkur maður hef-
ir verið heittur. Það var cinn af
hestu kunningjum mínum, sem
hafði skrifað þau öll. Og andinn
í þeim!.... Þau lýstu nánuslu
viðkvnningu og dýpstu ástrið-
um. Og hvernig liann áminti
hana um að lialda öllu levndu.
Hvað hann sagði um heimska
ciginmenn! Hvernig hann
hrýndi fyrir lienni, hvernig hún
ætti að liaga sjer, svo að mað-
urinn kæmist ekki að neinu.
Brjefin voru öll skrifuð eftir að
við giftuslum. Og jeg sem lijelt
að jeg væri hamingjusamastur
allra manna! Jeg ætla ekki að
lýsa tilfinningum mínum. Jeg
drákk eiturhikarinn í hotn. Svo
braul jeg hrjefin saman og kom
þcim fvrir aflur á felustaðnum
og læsli skúffunni.
Jeg vissi, að ef jeg færi
ekki eftir lienni mundi liún
koma sjáll' heim um kvöldið.
Og það stóð lieima. Ilún liopji-
aði glaðlega út úr vagninum og
kom lilaupandi til mín, kvsti
mig og faðmaði blíðlega. Jeg
ljet eins og ekkert væri.
Við löluðum saman, snædd-
uni kvöldverð og fórum að liátta
eins og venjulega. Jeg liafði ráð-
ið við mig livað jcg ætlaði að
gcra og jeg framkvæmdi það
með sama kaldlyndi og brjálað-
ur maður liefði gert. Það eru
lúaleg svik af náttúrunnar hálfu
að fela syndina undir svona
falJcgu vfirhragði, sagði jeg við
sjálfan mig jiegar jeg kom inn
i svefnlierhergið til liennar um
miðnættið og leit á yndisléga
andlitið liennar, þar sem liún
svaf. Eilrið liafði verkað á sál
míria og jetið sig inn í livcrja
æð i likama míriuni. .íeg tólv
liægri liendinni varlega um liáls-
inn á lienni og þrýsti svo á af
öllum kröftum. llún opnaði
augun scm snöggvast og liorfði
undrandi á mig, svo lokaði liún
þeim aftur og dó. Hún Jireyfði
ekki lcgg cða lið til varnar en
dó kyrlátlcga eins og liana væri
að dreyma. Blóðdrojii seitlaði
út á milli varanna á henni og
kom á höndina á mjer, jijer vit-
ið livar! Jcg tók ekki eftir lion-
um fyr cn morguninn eftir þeg-
ar liann var Jjornaður. Við jörð-
uðum liana í kyrþey. Jeg átti
lieima upji í svcit á óðalsjörð
minni og þar var ekkert lækn-
iseflirlit eða rannsókn. Auk þess
mundi cngan liafa grunað neitt,
því að jietla var konan mín.
Hún átti enga ættingja og enga
vini, og jeg jiurfti engum spurn-
inguni að svara. Þessvegna sendi
jcg ekki dánarfregnina lil blað-
anna fyr en jarðarförin var
gcrigin um garð, til þcss að losna
við allan átroðning og um-
slang.
Jeg fann eldvi til neinnar
angistar eða samvisluibits. Jeg
liafði verið grimmur, en liún
liafði verðskuldað það. Jeg liat-
aði liana eklu. Jeg gat auðveld-
lega gleymt lienni. Enginn morð-
ingi licfir framkvæmt atliæt'i
sitt með kaldara lilóði en jcg
gcrði.
Þegar jeg kom lieim aftur var
vagn greifafrúarinnar að aka í
Llaðið. Hún liafði orðið of sein
i jarðarförina, alveg cins og jeg
ætlaðist til. Ilún var í ákaflegri
geðsliræringu. Hin liræðilega
og óvænla frjett liafði skelft
liana. Ilún talaði eins og liún
væri eldci með sjálfri sjer og
jeg revndi elvlvert til að skilja
livað liún meinli, þegar liún var
að reyna að liugga mig. Sannast
að segja tók jeg ekkert eftir
livað lnm sagði, því að jeg þurfti
ckki á ncinni liuggun að lialda.
Svo tók liún einstaklega vin-
gjarnlega í höndina mjer og
sagðist þurfa að trúa mjer fyrir
leyndarmáli cn vonaði, að jeg
nota'ði nijer það ckki á nokkurn
liátt.
Svo sagði liún mjer, að liún
liefði beðið konuna mina sál-
ugu að geyma hrjefahöggul fyr-
ir sig; jiessi brjef væri jiess eðl-
is, að liún liefði ómögulega vilj-
að liafa jiau heima lijá sjer, og
spurði svo, livort jeg vildi gcra
sjer þann greiða að ná í Jiau.
Mjer fanst eins og lielt væri
lcöldu vatni niður eftir bakinu
á mjer. Samt ljet jeg eklci á
ncinu liera og spurði, livert væri
efni jiessara brjefa? Ilún slvall'
við spurningunni og svaraði:
Konan yðar er tryggasta
og alúðlegasta manneskjan sem
jeg liefi jiekt. Ilún spurði aldrei
um efni lirjefanna; liún lofaði
Sonni Hrag.
Fvrir tæpum átta árum sat
ung norsk stúllva á vínveitinga-
stofunni „Blom“ í Oslo, þar sem
lislafólk er vant að koma, og
margir landar munu lcannast
við. llún var óvenju fríð kona,
jiekt um alla liorgina fvrir feg-
urð og yndisþokka og aðeins
tvítug að aldri. Hún sat jiar við
liorð ásamt tveim öðrum stúlk-
um, er inn koin maður, karl-
mannlegur mjög, og settist við
næsta horð. Hvernig það atvik-
aðist, vcit jeg ekki, cn maður-
inn var kyntur ungu, fríðu
stúlkunni og flutti sig að liorð-
inu þar seiri hún sat.
Þessi maðui* var William
mjer meir að segja að líta ekki
í þau.
Hvar geymdi hún þessi
hrjef vðar?
llún sagðist geyma þau
undir lás í sauiriaborðsskúff-
unni sinni. IJau eru hundin
saman með rósrauðu liandi.
Þjer liljótið að finna þau. Þau
cru jirjátíu alls.
Jeg fór með liana inn í
stofuna, að saumaborðinu og
opnaði skúffuna. Tók fram
höggulinn og fjekk lienni.
Eru þau þetta?
I’að lá við að liún lirifsaði
þau af mjer. Jeg þorði ekki að
líta upp, ef ske kynni, að hún
gæti lesið eittlivað út úr aug-
unum. Skömmu síðar fór liún.
Rjettri viku eftir jarðarför-
ina fór jeg að finna til sárs
verkjar á liandarbakinu, þar
þar sem hlóðdrojiinn haí'ði
komið á, nóttina liræðilegu. Svo
vitið þjer framhaldið sjálfur.
Jeg veit, að jietta er ekkert ann-
að en lntghrif sjálfs min, en jeg
get ekki að því gert. Það er
licgningin fyrir æðiskastið og
grimdina fyrir morðið á sak-
lausu og elskulegu konunni
minni. Jeg reyni eldci lengur að
berjast við jiá hegningu nje af-
liera liana. Jeg er á leið til lienn-
ar og ætla að revna að fá fyrir-
gefningu. Jeg er viss um að hún
fyrirgefur mjcr. Viss um að
hún elskar mig áður. Jeg jiakka
vður læknir, alt það, sem jijer
liafi'ð gjört fyrir mig.
Krag, stórhóndi í Kenya Colonv
í Austur-Afriku. Norðmaður í
heimsókn í ættlandi sínu eftir 5
ára fjarveru meðal svertingja
og villidýra suður í hitalönd-
um og Sonni var dóttir
skrifstofustjóra í stjórnarráðinu.
Það varð ást við fyrsta augna-
ráð! Þau hittust aðeins einu sinni
eflir jietta, því Iírag var á för-
um suður til kaffiekra sinna.
En það var nóg! Ilálfu ári síð-
ar lagði Sonni ein af stað, ást-
fanginn ujiji i hársrætur og ær
af eftirvæntingu, á stóru hresku
skijii, suður í kaffiekrurnar lil
svertingjanna og æfintýra-prins
ins í fvrirheitna landinu suður
við miðjarðarhaug.
Þannig var fyrsti þáttur æfin-
lýrisins.
Næsti Jiátlur skeður suður
þar. Erú Krag býr með manni
sínuni í 7 ár og liefir nú skrifað
ágæta hók um lífið meðal sverl-
ingja og villidýra. Bókin „Blandt
löver og negrer í Afrikas indre“,
kom út i Oslo um jólin og liefir
sclst afarvel. Frúin ritar ljetl
og lipurt um alt sem drifið hef-
ir á daga liennar þar svðra, tek-
ur alt með, sem nokkra þýðingu
gelur liaft til skilnings á eðlis-
fari svertingjanna og sýnir i
lýsingum sínum að hún liefir
tekið vel eftir öllu.
Yafalaust mun mörgumheima
þvkja gaman að lesa þessa hók,
og jivi hendi jcg á hana lijer.
V. F.